Joanne K.Rowling - Harry Potter i kamień filozoficzny

W ramach kolosalnego przypływu złego humoru i ogólnego nic-nie-chciejstwa trudno nawet coś czytać - a myślałam, że nigdy do tego nie dojdzie. Już w piątek odłożyłam na bok przeczytaną w połowie powieść Zuzanny Gieorgijewskiej - mam nadzieję, że jeno na chwilę - i zaczęłam nudzić pod hasłem CO-BY-TU. W końcu postanowiłam przyspieszyć realizację projektu LETKIE CZYTANIE W CZASIE REMONTU i ogłaszam teraz LETKIE CZYTANIE W CZASIE DEPRESJI. Coś mi się widzi, że nawet nie sporządzę tradycyjnego planu na następny miesiąc, wolę nie podejmować żadnych zobowiązań, skoro i tak nie potrafię się do niczego zmusić (jeszcze tylko wstaję do roboty) :(

Sięgnęłam po pierwszy tom z cyklu o Harrym Potterze, licząc, że wciągnie mnie na tyle, by chciało mi się przeczytać pozostałych sześć tomów. Jest to zarazem jedyny Harry Potter, którego wcześniej czytałam - wtedy, gdy dostała go pod choinkę córka, której jeszcze towarzyszyłam w lekturach. Następne tomy pochłaniała już sama, podobnie jak filmy.


Powieść mnie faktycznie wciągnęła. Na pewno dużą rolę odegrał fakt, że sierota Harry, czarodziej z pochodzenia, ale przez dziesięć lat wychowujący się wśród mugoli (czyli zwykłych ludzi), trafia do Hogwartu czyli szkoły z internatem. Mniejsza o to, że to szkoła właśnie dla czarodziejów, istotne jest, że z internatem. To tak bliskie angielskiej tradycji i tylu książkom z dzieciństwa, gdzie akcja rozgrywała się na pensji czyli czymś pokrewnym. Mało tego, zaraz przypominają mi się czasy młodości, kiedy to jeździło się na kolonie, a w zimowe ferie na zimowiska. Ponieważ mieszkało się wówczas w szkole, była to trochę taka namiastka internatu, odskocznia od domowego życia, tym milsza, że krótka i niezobowiązująca - co innego byłoby doświadczyć prawdziwego życia w internacie przez okrągły rok :) Którego nawiasem mówiąc doświadczyłam w akademiku podczas studiów, kiedy to największym marzeniem było wrócić po zajęciach do pokoju i żeby żadnej ze współlokatorek nie było. Nie dlatego, żeby były takie wredne, wręcz przeciwnie, dobrze trafiałam, ale człowiek tęsknił za odrobiną prywatności...

Harry Potter będzie się więc uczył na czarodzieja przez siedem długich lat (mniemam, że dlatego jest siedem tomów powieści) i pokonywał swego wielkiego wroga Voldemorta, mistrza czarnej magii. W tych wysiłkach towarzyszyć mu będą przyjaciele: rudy Ron Weasley z wielodzietnej, ale czarodziejskiej rodziny i kujonka Hermiona Granger z rodziny mugoli. Zyska też oczywiście wroga wśród uczniów w postaci super arystokratycznego Draco Malfoya i, jak się przez długi czas wydaje, profesora Snape'a.
Tak więc przede mną dłuuuuuuuga przygoda w świecie czarodziejów. Czy wspominałam, że nie cierpię fantasy?
:)


Początek:

i koniec:



Wyd. MEDIA RODZINA, Poznań 2000, 324 strony
Tytuł oryginalny: Harry Potter and the Philosopher's Stone
Tłumaczył: Andrzej Polkowski
Z własnej półki
Przeczytałam 22 czerwca 2013

Film, szczerze mówiąc, gdy już przypomniałam sobie treść książki, nieco mnie nużył :) ale ciekawe będzie przyglądać się, jak dorastają młodzi aktorzy :)