Daria Doncowa - File iz Zołotogo Pietuszka

A co tam, pomyślałam, trzeba sobie zrobić przyjemność w te ciężkie dni, kiedy i malowanie pokoju i ciągłe jakieś latanie po lekarzach i w pracy trzymają do nocy... a jak przyjemność - czytelnicza - to oczywiście Daria Doncowa w oryginale (tylko taka się liczy), nieprawdaż?
Ósma część cyklu Wiola Tarakanowa w świecie przestępczych namiętności stoi sobie tutaj, na półce wśród innych miękkich ruskich kryminałów:

Wyżej też jest półka z kryminałami:

Nawiasem mówiąc, ściana obok zmieniła kolor i obecnie, na życzenie córki, wygląda tak:

Dodaję zdjęcie zrobione w dzień:

A' propos remontowania, biję się jeszcze z myślami, czy zlikwidować lampki nad regałem w obliczu powstałego nowego systemu oświetlenia. Otóż kiedyś była tam ściana, którą zlikwidowałam, ale wówczas okazało się, że sufity się nie schodzą i był taki paskudny uskok. Malarz zaproponował skonstruowanie w tym miejscu 'ruły na światło' :)

No i teraz stare lampki na regale biją się o złotą patelnię z nowymi. Z drugiej strony, dają więcej światła w razie potrzeby. Więc nie wiem, usuwać czy zostawiać :(


Ale wróćmy do Fileta ze Złotego Kogutka. Moja ulubienica Wiola opublikowała już cztery kryminały, ciągle jest prześladowana przez menedżera wydawnictwa MARKO, żeby uczestniczyć w rozmaitych bankietach, prezentacjach, targach, podpisywaniu książek i tego rodzaju tusowkach czyli ogólnie rzecz biorąc różnych imprezach. Zazwyczaj zresztą dowiaduje się o tym w ostatniej chwili i nie zawsze ma możliwość przebrać się w coś porządnego (jej zwykły strój to wszak dżinsy i T-shirt), toteż któregoś razu wpada po drodze do sklepu z ubraniami, dziwi się, że piękny zielony kostium (marynarka i spodnie) tak mało kosztuje no i ma niewygodne zapinanie z tyłu, ale przecież spieszy się, więc zakłada go w przymierzalni i pędzi na spotkanie. Tam jest wielce zdziwiona pytaniami dziennikarzy, czy jej strój to jakiś protest czy manifest. Oczywiście nietrudno się domyślić, że Wiłka kupiła ubranie robocze dla chirurgów :)

Co piszą na okładce?

No tak. Lekkomyślna Tarakanowa pędzi leci spotkać się na prośbę przyjaciółki Nastii z poznanym przez nią w internecie zalotnikiem, nie, nie w kawiarni - u niego w mieszkaniu. Toteż należy się tylko cieszyć, że gdy pojawili się tam również bandyci poszukujący tajemniczego CZEGOŚ, wzięli ją za prostytutkę i wypuścili wolno. No a potem to już poszło: Nastię porwano i Wiłka dostaje siedem dni na odnalezienie nie wiadomo czego nie wiadomo gdzie, by uratować Nastine życie. A kończy się... ha ha kompletnie fantastycznie :) Kto nie przeczyta, ten się nie dowie. Ogólnie mam wrażenie, że autorce coś zabrakło pomysłów i poszła po bandzie, nie bez przyczyny chyba była tak duża różnica czasu między wydaniem części siódmej (2003), a ósmej (2008).

Byłabym zapomniała o życiu rodzinnym. Ojciec Leninid opiera się o ledwie wiszącą szafkę kuchenną, zwala ją na siebie i doznaje wstrząsu mózgu. Rezultat: zostaje jasnowidzącym :) Na klatce schodowe tworzą się kolejki rozmaitych chorych, a przedsiębiorcza sąsiadka prowadzi zapisy i pobiera opłaty. Dodatkowo Wiłka w wirze śledztwa zakłada na głowę perukę "baletową", z solidnym klejem - i nie pozostaje potem nic innego, jak zgolić włosy. Mając łysą czaszkę zawiązuje sobie na niej chustkę, no i oczywiście biorą ją za jakąś przedstawicielkę świata islamu i rewidują tu i ówdzie :)

Początek:

i koniec:

Wyd. EKSMO Moskwa 2008, 348 stron
Tytuł oryginalny: Филе из Золотого Петушка
Z własnej półki (kupione na allegro 6 lipca 2011 roku
Przeczytałam 2 października 2014 roku