Jest sobota, godz. 17.00, wstałam przed 16.00 tylko dlatego, że zupa była do odgrzania. Jutro już trzeba będzie coś ugotować, więc cholera wie, czy w ogóle się wstanie, wyzbiera. Wszystko bez sensu, ale nie ma motywu z sensem.
Nawet, jak pomyślę o Pradze, tak jeszcze odległej, wraca myśl "ale po co, na co, jakie to głupie".
I w tym wszystkim, w tej niemocy wielkiej, jakoś zdobyłam się na przeczytanie Dzieci Arbatu. Chyba po raz pierwszy. Znam serial, więc wiem, jak się to kończy (para bohaterów ginie w czasie wojny). Tymczasem kolejne dwa tomy to ciągle lata 30-te. Znaczy się - brakuje mi piątego tomu!
Odebrało mi więc wszelką ochotę do lektury, mającej pozostać niezakończoną... do biblioteki w życiu nie pójdę. Zakładka utkwiła w trzecim tomie i tak już na razie zostanie.
Tom I, początek:
Tom II, początek:
Wyd. Iskry - Orbita Warszawa 1989, tom I - 311 stron, tom I - 281 stron
Przełożyli: Michał Jagiełło (tom I), Zofia Gadzinianka (tom II)
Z własnej półki
Przeczytałam 29 listopada (tom I) i 2 grudnia (tom II)
oj, to Ty tego nie czytałaś wtedy, jak było wydane? ja czytałam od razu, jak cała Polska to czytala! byla MOC! :)))
OdpowiedzUsuńChociaz Rybakowa też podobał mi się "Ciężki piasek" wydany w KIKu, jest też serial wg tego.
Ja to kupiłam dopiero parę lat temu :)
UsuńCieszę się, że ten wpis się pojawił, że czytasz, że robisz zdjęcia. Brakuje mi twoich zdjęć.
OdpowiedzUsuńDzięki, Agnes :)
Usuń