Klemens Kęplicz - Miecz i kobierce

Podtytuł: Opowieść o grabieży skarbów wawelskich
No i przeczytałam i już wiem na pewno, a nie jeno z domysłów, co to za grabież była - rząd emigracyjny ukradł arrasy, żeby ich nie oddać Sowietom.
A zaczyna się sensacyjnie, przygodowo - od tragicznych dni wrześniowych, kiedy Polskę zalewa hitlerowska nawała, a skarbami wawelskimi nikt, poza pracownikami zarządu Zamku, nie interesuje się w najmniejszym stopniu. Po wielu naradach na Zamku, biciu się z myślami i ścieraniu dwóch postaw: jednej preferującej zostawienie skarbów w Krakowie, drugiej sugerującej wywiezienie ich do Sandomierza - zwycięża ta ostatnia, wbrew zdaniu kierownika odnowienia Zamku Adolfa Szyszko-Bohusza, który uważał nieprzemyślaną ewakuację za straszne ryzyko. Nad brzegiem Wisły udaje się zakontraktować galar pana Franciszka Misia, na niego zostają załadowane skrzynie i kufry zawierające arrasy i inne skarby wawelskie, ze Szczerbcem na czele i trzeciego września 1939 roku galar z bezcennym ładunkiem odbija od podgórskiego brzegu, skręca na środek rzeki i odpływa. Skarbom towarzyszy kustosz wawelski dr Świerz Zaleski, inżynier Józef Polkowski i konserwator krakowski Bogdan Treter. Zaczyna się wielka epopeja arrasów, które przez Rumunię, Francję i Anglię dotrą aż na gościnną ziemię kanadyjską.

Niestety już na początku dowiadujemy się, kto tu jest czarnym charakterem:
Mężczyzną, który tak naglił, prawie błagał, aby go zabrać, był Józef Polkowski, zatrudniony u kustosza Świerz Zaleskiego. Kustosz miał do swego pupila słabość i odruchowo uspokoił go:
- Zawsze dla pana znajdzie się jakieś miejsce.
Ani Świerz Zaleski, ani nikt inny nie mógł przewidzieć, że ta zwykłym ludzkim uczuciem podyktowana odpowiedź okaże się kiedyś katastrofalną wręcz w swoich skutkach pomyłką. Ale wówczas patrzono na Polkowskiego jedynie jako na człowieka i znajomego, współpracownika, którego nie można odtrącić, któremu nie można odmówić jedynej, jak mówił, dostępnej dla niego możliwości ewakuacji.
A więc od razu pomniejszanie jego roli - Polkowski nie chciał ratować skarbów, tylko szukał dla siebie drogi ucieczki... weźmy na logikę: tylko wariat pchałby się do ucieczki razem z cennymi dla wroga eksponatami, o których wiadomo było, że Niemcy będą ich zawzięcie poszukiwać. Polkowski mógł przecież spokojnie ewakuować się wraz z rodziną zwykłą wrześniową drogą, jak tysiące ludzi. Ale pan Klemens Kęplicz, apologeta nowych, sowieckich rządów, daje nam do zrozumienia, co to za szuja z tego Polkowskiego była - bo to właśnie Polkowski odegrał potem ważną rolę w przejęciu w Kanadzie przez rząd emigracyjny arrasów, to on dla swoich "mocodawców" dokonał "grabieży". Nie mnie wnikać w szczegóły ówczesnej polityki i oceniać, kto miał rację w tym sporze - powiedzmy, że obie strony miały powody, by trzymać się swojej linii: rząd emigracyjny miał w ręku kartę przetargową, a poza tym uważał, że w wypadku oddania skarbów Sowieci zagarną je bez mrugnięcia okiem, należy je więc ocalić dla potomności, przetrzymując je w Kanadzie; z kolei rząd krajowy domagał się zwrotu skarbów, zapewniając, że powrócą one na Wawel, do dyspozycji narodu, a wiemy, co były warte tego rodzaju zapewnienia. Książka powstała w okresie, gdy los arrasów ciągle był niepewny i była niewątpliwie tubą propagandową komunistycznych władz.
Zatrzymanie arrasów w Kanadzie jest zwykłym bezprawiem, narażanie ich na niszczenie jest bezprzykładną zbrodnią kulturalną. Ale na grabież kanadyjską patrzeć musimy także z punktu widzenia tych milionów Polaków, którym dopiero władza ludowa umożliwiła dostęp do skarbów naszej kultury i historii. [...] Może by gdzieś umieścić tablicę hańby z nazwiskami tych ludzi, którzy sprzeniewierzyli skarby narodowe i znaleźli protektorów we władzach kanadyjskich. Czy ci ludzie o polskich nazwiskach, którzy zrabowali zabytki polskie, którzy z cyniczną obojętnością patrzą na ich niszczenie, nie zyskali sobie przeklętej sławy Herostratesowej? Nazwiska sprawców tej haniebnej grabieży powinny być tak powszechnie znane i taką powszechną otoczone pogardą, jak nazwiska zbrodniarzy wojennych.


Początek:

i koniec:

Wyd. CZYTELNIK Warszawa 1955, wyd.I, 123 strony + wkładka z czarno-białymi ilustracjami
Z własnej półki
Przeczytałam 8 lutego 2014

Wbrew poniedziałkowej tradycji (krótkiej bo krótkiej ale zawsze tradycji) nie zamieszczam kącika W TYM TYGODNIU OGLĄDAM, bowiem... nic nie oglądam. Mam bowiem strasznego zgryza. Pamiętacie remont łazienki w sierpniu? No to właśnie przyszli sobie panowie sprawdzić szczelność instalacji gazowej. Instalacja szczelna, ale są nieprawidłowości, które należy usunąć w ciągu 7 dni. Pierwsza nieprawidłowość to brak kratki wentylacyjnej w drzwiach do łazienki (gdzie jest piecyk gazowy). Drzwi są jak najbardziej łazienkowe i zgodnie z obecnym trendem mają takie okrągłe dziury na dole. Otóż dziury są niewystarczające dla pomieszczenia z piecykiem gazowym i należy wprawić kratkę wentylacyjną o powierzchni min. 220 cm kwadratowych. W moje nowe wychuchane drzwi!
Ale to jeszcze mały pryszcz. Ponieważ łazienka ma za małą kubaturę do piecyka gazowego, należy... przywrócić (bo kiedyś był) "otwór kontaktowy" w ścianie do przedpokoju. Mam se wykuć dziurę w ścianie mojej nowiutkiej łazienki!!! I se ją, tę dziurę, mieć!!! Wymagana powierzchnia dziury: 80x50 cm.
Mogę nie robić.
Odetną mi tylko gaz.
Prawo budowlane.
Jutro przychodzą panowie z Boschem. Nakurzy się trochę, powiedzieli.
O doloż ty moja, dolo!