Marian Orłoń - Detektyw Nosek, Czarna Broda i porywacze

Rozglądałam się po półkach z dziecinnymi książkami w poszukiwaniu czegoś nowego tym razem, a nie powtórki. Wybór padł na Detektywa Noska, choć z pewnym takim niezdecydowaniem i obawami, bowiem szata zewnętrzna książki nie prezentuje się zbyt okazale. Jednak nie szata zdobi człowieka (choć jako kobieta nie powinnam tego mówić)... lub książki - bowiem okazało się, że rzecz jest całkiem przyjemna. Może to dlatego, że lubię kryminały i sensacje :) Jeśli zerkniecie na etykiety po prawej stronie, to zobaczycie, że dział DLA DZIECI I MŁODZIEŻY idzie łeb w łeb z działem KRYMINAŁ I SENSACJA :)
(a CRACOVIANA biją się o Złotą Patelnię z LITERATURĄ ROSYJSKĄ)

Marian Orłoń to nie było znane mi nazwisko. Żył w latach 1932-1990, jak podaje Wikipedia, publikował w dziecięcych pismach takich jak Świerszczyk, Płomyczek i Płomyk - pamiętacie? przeszło się przez wszystkie etapy, a pierwszy był Miś - napisał szereg książek dla dzieci i młodzieży. Z ciekawości zajrzałam do katalogu biblioteki na Rajskiej - jest tam kilkanaście jego pozycji.
Uprzedzam, że omawiana dziś książka to zebrane razem dwie wcześniejsze powieści: Ostatnia przygoda detektywa Noska i Detektyw Nosek i porywacze. Nadano im nowy tytuł. Internet natomiast informuje, że ukazała się też później Jak detektyw Nosek zadziwił Lipki Nowe - i tego niestety na Rajskiej nie ma, a chętnie bym się zapoznała :(

Tytułowy detektyw Ambroży Nosek to dziś już staruszek na emeryturze, dożywający swych dni w małym domku przy ulicy Odlatujących Ptaków w Miasteczku. Towarzyszem jego życia jest niezwykły pies Kuba. Na pozór to zwyczajny kundel - przepraszam, pies wielorasowy - ale w rzeczywistości osobnik obdarzony wyjątkową zaletą: Kuba mianowicie potrafi mówić. Nauczył się od swojego pana, który miał zwyczaj - częsty u ludzi samotnych - mówienia do siebie. Kuba słuchał, słuchał, aż wreszcie któregoś dnia sam zabrał głos :)
Kryminalna historia zaczyna się od wynajęcia pokoju u sąsiadki naszych bohaterów przez tajemniczego brodacza. Broda jest czarna i gęsta i przede wszystkim - sztuczna! Kuba jest święcie przekonany, że brodacz ma złe zamiary. Gdy więc dowiadują się o włamaniu do zegarmistrza Ignacego Bratka, podejrzenia nieuchronnie kierują się ku nowemu sąsiadowi. Co dziwne, wszystkie zegarki pozostały na swoim miejscu - zniknęła jedynie stara pozytywka, przyniesiona do naprawy przez aptekarza Motylka. Traf chciał, że dzień przed włamaniem o pozytywkę tę dopytywał się tajemniczy brodacz. Kubie nie trzeba więcej. Jednak detektyw Nosek zwraca uwagę na siostrzeńca aptekarza, który od dwóch tygodni jest jego domownikiem, bowiem porzucił naukę i naraził się ojcu. Który z przyjaciół będzie miał rację i czy uda się schwytać przestępcę i odzyskać cenną pozytywkę, mającą wskazać drogę do skarbu ukrytego przez dziadka aptekarza?

Druga historia związana jest z publikacją książki Portrety psów niezwykłych, gdzie osobną notkę poświęcono właśnie Kubie. Nie napisano wprawdzie, że Kuba potrafi mówić, ale wspomniano, że posiada jedną niezwykłą cechę. To wystarczyło, by psa porwano! Kuba jest więziony w Starym Młynie, a jego pan zamartwia się losem pupila... do chwili, gdy wyśledzi jego porywaczy - nie na darmo przecież Ambroży Nosek zwany był postrachem przestępców.


Choć książka została wydana w ciężkich czasach, opatrzono ją ilustracjami, autorstwa Michała Jędrczaka:

W innym, tym pojedynczym wydaniu, autorem ilustracji był Jerzy Flisak:

Początek:

i koniec

Wyd. KAW Warszawa 1984, wyd.II, I łączne, 142 strony
Ilustrował: Michał Jędrczak
Z własnej półki
Przeczytałam 22 kwietnia 2014


Z ostatniej chwili:
Wśród wielkanocnych kartek - tak, jeszcze przychodzą - wyróżnia się kartka literacka od Agnes z Dowolnika:

Dziękuję bardzo!