Fryda Wigdorowa - Ulica Najmilsza

Dalsze dzieje bohaterów Szczęścia rodzinnego. Ciekawsze od pierwszej części, bo bardziej dramatyczne. Wróć! Dramatyzmu nie brakowało i w Szczęściu, wszak ginie Andrzej, wybucha wojna, Sasza z córeczką ewakuują się do Taszkientu... ale w Ulicy Najmilszej pojawiają się ciekawe wątki, tak nierozerwalnie związane z historią ZSRR: prześladowania, często spowodowane donosikiem jakiegoś małego człowieczka, jak to było w przypadku Loszy, brata bohaterki, który został wyrzucony z Akademii i zesłany na Wyspy Kurylskie pod pretekstem, że miał romans z Niemką (stacjonował zaraz po wojnie w części Niemiec okupowanej przez wojsko radzieckie) - a tak naprawdę przeszkadzał wyżej postawionemu konkurentowi do ręki nauczycielki Tani; czy aresztowanie doktora Korolewa (w związku z procesem lekarzy), który ściągnął do pracy u siebie w szpitalu Saszę i namawiał ją do rozpoczęcia studiów medycznych. Nawiasem mówiąc, doktor Korolew miał 6-letniego synka Fiedię (a był wdowcem). Dzieckiem po aresztowaniu zajęła się Sasza i zabrała chłopca do siebie. Aż mnie zdziwiło, że państwo sowieckie nie "zadbało" o przyszłość malca i nie przekazało go do domu dziecka, wszak Sasza nie była rodziną i zgodnie z przepisami chyba nie miała prawa nim się opiekować. Przepiękny fragment powieści z opisem zebrania w szpitalu, podczas którego omawia się brak czujności personelu - wszak nikt wcześniej nie zorientował się, że Korolew to wróg - wszyscy biją się w piersi i dokonują samokrytyki, choćby nie wiem, jak byli przedtem z doktorem zaprzyjaźnieni - wszak jemu już nie pomogą, a sobie mogą tylko zaszkodzić, prawda? Jak łatwo uspokaja się ludzkie sumienie.

Z kolei Mitia, drugi mąż Saszy, zostawszy dziennikarzem boryka się z cenzurą, chciałby pisać o sprawach istotnych, tymczasem nie ma na takie reportaże zapotrzebowania (według słów szefa) i nawet powstała w pocie czoła książka, napisana wspólnie z koleżanką z redakcji (a ta wspólna praca położyła się głębokim cieniem na życiu rodzinnym Poliwanowów) nie może go zadowolić, teoretycznie mógł pisać co chciał, skoro nie miał wreszcie nad sobą szefa, dyktującego co wolno, a czego nie; w rzeczywistości jednak zawsze jest jakiś szef, w tym wypadku wydawca.

Powieść kończy się jednak optymistycznie, bo śmiercią Stalina :) wracają z zesłania Losza z żoną, wraca z łagru doktor Korolew, wraca do Moskwy Sasza, którą drogo kosztowała decyzja podjęta podczas pamiętnego zebrania w szpitalu... życie toczy się dalej.
Szkoda mi było rozstawać się z bohaterami, uroniłam łzę na koniec :) i myślę, że jeszcze kiedyś do Poliwanowów wrócę, cieszę się, że mam ich na własność!

Tu można powieść przeczytać w oryginale.

Początek:

i koniec:

Сберегайте, девчонки, силы.
Запасайте, как сухари.


Seria Biblioteka Powszechna jest dziwna. Usiłuje objąć swym zakresem zarówno literaturę piękną, jak i słowniki czy dzieła historyczne, a nawet popularno-naukowe, ba! dzieło o erystyce też tu mamy. Czy to miał być taki uniwersalny domowy księgozbiór? Groch z kapustą.

Pamiętam, że w czasach swego zachwytu nad włoszczyzną, jaka by ona nie była, kupiłam nawet Stryjkowskiego Bieg do Fragala' (ciekawe, gdzie mi się zapodział) - a to zdaje się jakiś propagandowy gniot.


Wyd. Czytelnik Warszawa 1965, wyd.I, 370 stron
Tytuł oryginalny: Lubimaja ulica /Любимая улица
Tłumaczyła: Ema Dmowska
Seria: Biblioteka Powszechna
Z własnej półki (kupione na allegro 2 maja 2013 roku za 3 zł)
Przeczytałam 11 marca 2014


NAJNOWSZE NABYTKI
Ponieważ w ukochanej Księgarni Akademickiej nic nowego nie słychać, zaszalałam na allegro. Nie tyle ilościowo, co... cenowo. No ale to już parę lat, jak się za tym rozglądam, więc wzinam... za 70 zł. Teraz już siedzę spokojnie, nie rozrabiam, słowo daję.