Natalia Dawydowa - Całe życie i jeszcze dwie godziny

Zdobyłam trzecią powieść tajemniczej autorki, o której życiu i twórczości nic nie udało mi się znaleźć. A tak mnie ciekawi, jaka była jej droga, niewątpliwie pochodziła ze środowisk naukowych, to czuć w jej powieściach.

Powieść Całe życie i jeszcze dwie godziny, zdobyta całkiem niedawno, stanęła na tej półce:

Regał dobrze znacie:

W sumie mam (i przeczytałam) to:

Nikt nigdy znajdziecie tutaj, a Miłość inżyniera Izotowa tu.
Czy coś jeszcze w Polsce tej autorki wydano - nie wiem.

Do czytania zdjęłam obwolutę, bo jest cienka i szybko się niszczyła:

Okazało się, że książka wpasowała mi się w pościel, wiadomo, że czytam w łóżku :)

Informacja na skrzydełku mówi, że to:

Po przeczytaniu trzech powieści Dawydowej mogę się pokusić o uogólnienie. Jej twórczość traktuje zazwyczaj o uczuciach damsko-męskich rzuconych na tło stosunków w instytucie naukowym albo fabryce.
Tak też jest i w tym przypadku. Instytut Naukowo-Badawczy Polimerów, wielka chemia, cicha walka kierownictwa z naukowcami, z których większość wolałaby pracować "dla siebie" czyli naukowo, a nie dla przemysłu - i tu pojawia się Masza, przybyła z Leningradu, gdzie zostawiła samotną po śmierci męża matkę i trudne z nią odniesienia. Ale to nie jedyna rzecz, która została w Leningradzie, bo jest jeszcze praca czysto naukowa, za którą tęsknią chemicy z takich małych ośrodków jak ten opisywany w powieści, jest historia miłości, która jakoś się rozwiała, rozeszła, lata minęły, dziś Masza dobiega trzydziestki i jest ostrożna w uczuciach.
Więc zmagania się z wymogami pracy, z własnymi pryncypiami, ale i z rodzącym się uczuciem do Leonida, czy to przyjaźń czy kochanie? Przyglądanie się pożyciu małżeńskiemu przyjaciół, czy ja tak chcę dla siebie?

- Według mnie, w tej instytucji, w której z tobą siedzimy, też można coś niecoś zrobić. Jeżeli kuć, kuć długo, całe życie, z cichym uporem, całe życie... Jak sądzisz?
- Całe życie i jeszcze dwie godziny - odpowiadam. - I jeżeli ci się w dodatku uda...
- Ja też tak sądzę. Więc uzgodniliśmy to zagadnienie - mówi Leonid poważnie.

Jest w tej powieści klimat codzienności, zwykłego życia, nie ma namiętności Wichrowych wzgórz... a jednak przykuwa uwagę. Cały czas trzymałam kciuki za powodzenie Leonida i tak bardzo się bałam, że Maszy się nie powiedzie.

Teraz, gdy już skończyłam trzydzieści lat, za wszystkie radości swego dzieciństwa i lat młodzieńczych płacę smutkiem. Mamusia - smutek. Stara ciotka Wiera - smutek. Brat cioteczny, chłopak w wieku szkolnym, mam takiego - smutek. Ktoś mi kiedyś podarował duży globus, który mi się podobał, bo był taki duży i niebieski, stał w moim pokoju na podłodze - smutek. Globusa już dawno nie ma, ale prócz globusa były inne rzeczy - bilet do teatru, pierwsza opera, pierwsze pantofle na wysokim obcasie. Za to wszystko - pierwsze - płacę teraz smutkiem. Dawniej sprzeczałam się, gniewałam, obrażałam, teraz nie mogę, teraz dławi mnie smutek. Za wszystko, czego nie rozumiałam w dzieciństwie, a dzisiaj rozumiem, muszę teraz płacić. I trzeba się spieszyć. Bo można nie zdążyć.

Tutaj można przeczytać powieść w oryginale.

Początek:

i koniec:

Wyd. CZYTELNIK Warszawa 1968, wyd.I, 236 stron
Tytuł oryginalny: Wsia żyzń plus jeszczo dwa czasa/ Вся жизнь плюс еще два часа
Przełożyła: Janina Dziarnowska
Z własnej półki (kupione na allegro 8 maja 2014 roku za 5 zł)
Przeczytałam 9 lipca 2014 roku


NAJNOWSZE NABYTKI
Więc było tak. Po opublikowaniu notki o wspomnieniach profesora Grodziskiego zajrzałam do internetów zobaczyć, co tam o tym piszą. No niewiele, ja piszę na razie :) ale na drugim miejscu była Księgarnia Akademicka i tak jakoś weszłam, a tam nagle... widzę, że pojawiła się pozycja, o której czytałam w miesięczniku KRAKÓW i o którą się w Księgarni dopytywałam, ale nic o niej nie słyszeli. I teraz mają. Znów prof. Grodziski. A właściwie jego ojciec, adwokat i pisany przez niego dziennik. No, to już wiem, co robię po pracy, pomyślałam. Ale jeszcze zaczęłam - kontrolnie - przeglądać dział cracoviana. I wsiąkłam. Wynotowałam sobie pięć publikacji i poleciałam na Św. Anny. Z jednej na miejscu zrezygnowałam - była to książka o Tadeuszu Since, ale omawiająca głównie jego dorobek naukowy, a mnie by bardziej interesowała biografia. Resztę wzięłam. I tak pękło 93 zł...

Pieniądze, wiadomo, rzecz nabyta, bardziej mnie przy zakupach książkowych wstrzymuje brak miejsca w domu, no ale na cracoviana nie pożałuję przecież :)
Swoją drogą rozmawiałam kiedyś z koleżanką po linii zawodowej - z tych linii, co to wiecznie trzeba się dokształcać - i powiedziała ona, że nie kupuje książek, bo nie ma ich komu zostawić. Taki argument jakoś nie przyszedł mi do głowy. Przecież książki kupuję dla SIEBIE! Miałabym się pozbawić tej przyjemności wizją jakichś tam spadkobierców, którzy nie wiedzą co ze spuścizną zrobić? Never!
Ale wracając do ostatnich nabytków. Widzicie tam pozycję zatytułowaną Trzydziestolecie (mniej więcej) klubu "Kopciuszek" (o niej następnym razem). No jaki ten świat mały! Tam właśnie znalazłam czarno-białe zdjęcie dodane do poprzedniej notki, a udowadniające, że wspomniany klub istotnie mieścił się pod numerem 13 przy ul. Karmelickiej.

A co do nowych nabytków - od kilkunastu dni biję się z myślami. Pojawiła się na allegro pozycja, której poszukuję, ale kosztuje 120 zł. No i brać czy nie brać. Liczyć na to, że jeszcze się kiedyś pojawi i to taniej? Czy carpe diem i nie czekać na nic? Ot, zagwozdka.