Zofia Kaczorowska - Gość z Singapuru

Przywleczone oczywiście skądyś i z racji małych rozmiarów zabrane do torebki na podróż 😁

Miałam podejrzenie, że jest to kryminał, aczkolwiek nie była to pewność, dziwnie tak wydane. 

Czytanie w podróży było takie: połowę rzeczywiście obleciałam, a potem, już w Pradze wieczorami po dwie stroniczki, bo padałam na pysk 😁 tak że skończyłam dopiero po powrocie. 

I jest to rzeczywiście kryminał, ba! Zofia Kaczorowska napisała ich jedenaście! Nie wiem, jak inne, bo nie miałam z nimi do czynienia, ale ten tak mi troszeczkę nasuwał na myśl Chmielewską, nie żeby był aż tak humorystyczny, ale bohaterką /narratorką też jest kobieta (po przejściach) i też na własną rękę prowadzi śledztwo w sprawie dziwnej, bo bardzo przedwczesnej śmierci przyjaciółki i też dzieje się to za PRL-u, dokładniej u jego schyłku. I też podejrzewa niewłaściwe osoby oraz ma konszachty z milicją, a także chętnie romansuje. Coś jest na rzeczy, nieprawdaż?

Ale generalnie miło się czytało, wspominało na PRL-owskie klimaty, na koniec autorka zaskoczyła osobą mordercy 😉 i chętnie sięgnę po inne jej powieści - jak je znajdę na Śmieciarce czy w innej knihobudce, bo w bibliotece tylko jedna jeszcze jest... W każdym razie będę miała to nazwisko na uwadze. Szkoda tylko, że nie udało mi się znaleźć nic na temat autorki, żadnego biogramu.

Początek:

 Koniec:

 

Wyd. Zakład Wydawnictw i Usług Prawniczych "Jurysta" Spółka z o.o., Warszawa 1989, 127 stron

Z własnej półki

Przeczytałam 19 sierpnia 2024 roku

Takie odkrycie. Przejście /wjazd przez kamienicę na podwórko (które jest osobnym tematem, bo OLBRZYMIE, tyle że zawalone garażami i innymi budami - a mógłby być tam piękny vnitroblok). I tam, po prawej stronie, wiszą stelaże na książki, czasopisma, puzzle.

 

Wygląda to tak i moim zdaniem jest lepsze od klasycznej knihobudki, bo nie trzeba grzebać, tylko od razu widać, co jest, sięgasz wtedy, gdy cię tytuł interesuje.

 Ponieważ zamierzam na jesieni nękać swoją spółdzielnię w sprawie zorganizowania na osiedlu biblioteczki plenerowej (siedem tysięcy mieszkańców, a tu nic) uznałam, że to byłoby to!

Teraz tylko pytanie, czy takie ustrojstwo można gotowe kupić? I jak się nazywa? Bo nie wiem, czego szukać... Mam już wytypowane miejsce na montaż tego, też mamy takie przejście w długim bloku. Co prawda z jednej strony jest w dni powszednie handel warzywami (przyjeżdżają rano żukiem i rozkładają się na skrzynkach), ale z drugiej byłoby idealnie... gdyby nie parkowali tam motocykliści (no bo osłonięte od deszczu)... ale jeszcze tam podejdę dokładnie obejrzeć.

 

Mam jeszcze do opowiedzenia następującą wesołą historyjkę: wczoraj przed południem wymieniałam słoik po miodzie na nowy w szafce wiszącej, umyłam półkę w tym miejscu, bo zawsze się tam napaćka, poczekałam, aż wyschnie, postawiłam ten słoik i zamknęłam drzwiczki. Znaczy prawie. Przyjęły pozycję krzywo zwisającą. Tak, urwały się na górze!!!

Zawias kompletnie puścił, wyszedł z siebie. Nie pozostawało mi nic innego, jak stać podtrzymując je prawą ręką, tą chorą, jak by się kto pytał. A wiecie, ile takie drzwiczki ważą???!! 

I nic, znikąd ratunku. Telefon dwa metry dalej, zresztą co by mi dał telefon, skoro nie mogłabym odejść, żeby otworzyć drzwi? 

Zaznaczę, że najpierw próbowałam zbudować dla podparcia piramidę z krzeseł stojących przy stole, które przysuwałam sobie nogą, ale nic z tego nie wyszło. 

Minęły wieki, gdy tak bezradnie stałam...

I teraz DOWÓD NA TO, ŻE Z PORZĄDKAMI NIE NALEŻY SIĘ SPIESZYĆ! 

Na tym stołeczku z radiem leżały cztery śrubokręty. Bo widziałam jeszcze przed wyjazdem do Pragi, że ten górny zawias się obluzował i próbowałam dokręcić, ale bez rezultatu, tym bardziej, że nie bardzo tam mogłam sięgnąć wysoko. Ale nie sprzątnęłam ich! I dzięki temu jakoś wybrnęłam z patowej sytuacji: wykonałam szpagat, żeby po nie sięgnąć i jednym z nich udało mi się odkręcić (lewą ręką) dwie śrubki w dolnym zawiasie i zdjąć całkiem drzwiczki. Przy okazji walnęłam się nimi w łeb, ale to już detal.

Byłam normalnie w szoku! Szybko zadzwoniłam do Pana Stolarza od Kuchni z reklamacją. Coś tam usiłował mi wmawiać, że coś musiałam zrobić (ha ha), ale tu nie ma dyskusji. 

- Będę dzisiaj w Krakowie, to przyjadę.

Prawdopodobnie teraz jedyne wyjście to zamocować zawias w innym miejscu, tam się musiało wyrobić.

Calusieńki dzień czekałam w domu, dopiero wieczorem wyszłam na przebieżkę. I co? I nic, oczywizda!  Przypomniały mi się czasy remontu kuchni i umawianie się z nim... 

Drzwiczki stoją oparte o słupek, uniemożliwiając dostęp do szuflady z salaterkami (podawałam wczoraj obiad w dość niecodzienny sposób; raz że są ciężkie, dwa, że boję się uszkodzić lakier przy przenoszeniu i opieraniu) i wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że mogą tak stać długo, jak znamy pana Wojtka.

Ale - z drugiej strony - pomyślmy: mogło się to stać na przykład gdyby nikogo obok nie było, po pewnym czasie dolny zawias by też puścił i RYPŁO by się, jak ta lala, być może rozwalając przy okazji kuchenkę, bo to nad nią. Albo jeszcze inaczej: spadło by na córkę, gdy była sama. 

Tak że TYLE SZCZĘŚCIA W NIESZCZĘŚCIU, żem tam stała i podtrzymała 😎 

Choć ręce to na pewno nie pomogło...

Poniedziałek: 8338 kroków - 4,2 km 

Wtorek: 6156 kroków - 3,1 km 

Robię dziś eksperyment - noszę telefon na szyi cały dzień, zobaczymy, jak się to przekłada na domowe dreptanie 😁