Wadim Szefner - O pechowcu, który miał szczęście

Po Chłopcu z pięcioma "nie" zabrałam się za kolejną książeczkę Szefnera, którą tak miło zapowiedziało wydawnictwo:

Wadim Siergiejewicz Szefner miał interesującą biografię, jak to często bywa z rosyjskimi (radzieckimi) twórcami. Urodził się co prawda w Piotrogrodzie i tam spędził dzieciństwo, ale gdy miał 7 lat rodzina przeniosła się do Starej Russy, gdzie ojciec był wojskowym. Po śmierci ojca na gruźlicę mieszkał z matką-wychowawczynią przy tamtejszym domu dziecka (patrz: doświadczenia Chłopca z pięcioma "nie"), a po powrocie do Leningradu uczył się, a następnie pracował jako robotnik w wielu tamtejszych zakładach. Potem przyszła wojna ojczyźniana, był zwykłym żołnierzem, korespondentem prasowym, przeżył blokadę. Wtedy właśnie ukazał się jego najważniejszy zbiór poetycki.

Oprócz twórczości poetyckiej i prozatorskiej zajmował się tłumaczeniami, m.in. z sanskrytu i języków różnych republik ZSRR.

O pechowcu, który miał szczęście to rzeczywiście urocze wspomnienia z dzieciństwa w Piotrogradzie/Leningradzie. Autor wychodzi z założenia, że drobne niepowodzenia i klęski prowadzą niejednokrotnie do sukcesów, albowiem arabski mędrzec rzecze: Z ziarna utrapienia wyrasta drzewo radości.
Tak też różne chłopięce przygody młodego Wiktora prowadzą do wykrystalizowania się w nim decyzji o pisaniu poezji... Zanim to się jednak stanie, Wiktor spadnie z gzymsu drugiego piętra, a za karę nie popłynie z ciotką "Albatrosem" do Peterhofu - co też skończy się dobrze - dla niego i ciotki - bowiem pijany kapitan "Albatrosa" zderzy się w Kanale Morskim z niemieckim parowcem :)

Znajomość z symulantem-lunatykiem nie spodoba się ciotce, więc wyśle go na letnisko do pacyfistki i wegetarianki Tatiany Robinsonowny, gdzie Wiktor pozna piękną Musię i żeby jej się przypodobać podpali drewnianą willę gospodyni (w celu wytępienia myszy li i jedynie) - to też dobrze się dla niego skończy, bo ciotka zabierze go z letniska, gdzie głodował - Tatiana Robinsonowna uznawała jedynie dietę ziemniaczaną :)

Gdy ciotka postanowiła oddać Wiktora w profesjonalne ręce renomowanego pedagoga, w domu zawitała pracownica MIKWUNDIP-u z pistoletem startowym i ankietą dom wypełnienia, z której wynikło, że chłopak jet cofnięty umysłowo, brak mu logicznego myślenia, ośrodki psychomotoryczne pozbawione są hamulców, ogólny rozwój - zerowy, pojęcia o dobru i złu - bliskie zeru, ponadto cierpi na majaczenia rymoidalne, co jest jednym z symptomów utajonej schizofrenii :) W rezultacie do wychowywania Wiktora została przyjęta całkiem zwyczajna Nadieżda Wiktorowna, która tradycyjnie beształa Wiktora i targała go za uszy, a za idealny przykład chłopca w jego wieku stawiała mitycznego Toleczkę... dopóki obaj chłopcy się nie zetknęli na gruncie towarzyskim i nie stwierdzili, że byli dla siebie wzajemnie straszakami, a Tola okazał się równym gościem, który nauczył Wiktora palić :)

I tak dalej i tak dalej. Cała chłopacka fantazja, której tak brak dziewczynkom. No sami powiedzcie, czyż książki o dziewczynkach są równie zabawne? Chyba tylko wtedy, gdy dziewczynka-bohaterka jest z urodzenia chłopaczyskiem :)

Książkę zaliczam do kategorii PALCEM PO MAPIE, bowiem są w niej obecne topograficzne szczegóły, dzięki którym przeniosłam się na Wyspę Wasiliewską, gdzie toczy się większość akcji:

Pożałowałam, że nie mam przewodnika po Petersburgu, ale trudno, obyło się, za to wzbogaciłam swą wiedzę o tym mieście o fakt, że na wspomnianej Wyspie Wasiliewskiej ulice to "linie", ponumerowane jak ulice w Nowym Jorku: "trzynasta", "szesnasta"... przy okazji wyszło na jaw, że chyba powinnam udać się do okulisty (buuuu), bowiem literki na mapie były dla mnie stanowczo za małe i zlewające się, zabrakło mi ręki do odsuwania od siebie :( czyżby jednak okulary majaczyły na horyzoncie?

Ilustrował (w stylu, który uwielbiam) Zbigniew Łoskot:

To ten sam styl, którym posłużył się w Dlaczego kąpiesz się w spodniach, wujku - książce tak mi bliskiej, że pozyskawszy szwedzki serial według niej nakręcony (dzięki informacji zacnego czytelnika tego blogu) - z napisami rosyjskimi - aktualnie borykam się nad sporządzeniem polskich napisów do tegoż :)

Lunatyk nie lubiał się uczyć, więc od czasu do czasu wychodził na dach postraszyć rodziców, którzy po kolejnym takim występie dawali mu spokój z wymówkami.

Marynarz, który dzięki swej sile przechylił komin statku, żeby się zmieścił pod mostem, chodził potem po pokładzie na rękach z radości.

Myszy harcujące u Tatiany Robinsonowny nie dawały zasnąć Wiktorowi, bo łaskotały go ich łapki na skórze głowy ogolonej na zero, gospodyni przyniosła mu więc hełm strażacki do spania :)

Wypełnianie ankiety na sygnał dany pistoletem startowym. Klepsydra mierzy czas. Wszystko to niezwykle ekscytujące dla młodziana.

Papierosy sprzedawał chłopcom wujek Boba, obdarzony talentem rymotwórczym: w pięć minut pisał wiersz na dowolny temat. O chłopcach też napisał:
Palą gdzieś w głuchym zakątku,
pewnie o pustym żołądku.

Po pechowej wycieczce łódką, która zatonęła, Wiktor leżał w szpitalu, gdzie poznał DRUKUJĄCEGO poetę Joanna Powabnego.

Powieść przetłumaczył Jerzy Litwiniuk, poeta, autor przekładu m.in. Kalevali, zmarły w 2012 roku:

Początek:

i koniec:

Wyd. Nasza Księgarnia Warszawa 1982, wyd.III, 129 stron
Tytuł oryginalny: Sczastliwyj nieudacznik/ Счастливый неудачник
Tłumaczył: Jerzy Litwiniuk
Ilustrował: Zbigniew Łoskot
Z własnej półki (kupione na allegro 13 września 2012 roku za 3,14 zł)
Przeczytałam 18 stycznia 2014



W TYM TYGODNIU OGLĄDAM
1/ film włoski LA STRADA, w reż. Federico Felliniego, z 1954 roku


2/ film czeski SKOWRONKI NA UWIĘZI (Skřivánci na niti), w reż. Jiřiego Menzla, z 1969 roku


3/ film produkcji niemiecko-portugalsko-szwajcarskiej NOCNY POCIĄG DO LIZBONY (Night Train to Lisbon), reż. Bille August, z 2013 roku


Plan zeszłotygodniowy zrealizowany, film rumuński do kitu, a tak się dobrze zapowiadał, film drogi...