Margaret Forster - Podróże Maudie Tipstaff

Margaret Forster nie jest obcym dla mnie nazwiskiem, ale czytać nic nie czytałam do tej pory. Biłam się kiedyś na allegro o Zacisze pana Bone, ale przegrałam z automatem. Jeszcze jest po polsku Malowana lala, też mogłaby być interesująca. W ogóle wszystko, co się u nas ukazało tej autorki, wydaje mi się grzechu warte, same ciekawe tematy.
Oto, czego dowiadujemy się z okładki Podróży Maudie Tipstaff:

Bardzo lubię tematykę starości w powieściach, tym więcej, im szybciej się do niej sama zbliżam. Oczywiście można sobie zadać pytanie, na ile wiarygodne jest przedstawienie 70-latki przez autorkę, która w chwili pisania książki miała sama lat zaledwie dwadzieścia dziewięć. I cóż ona może wiedzieć na ten temat, od razu myślimy. A jednak...

Pomysł wysłania staruszki w odwiedziny do dorosłych dzieci w celu dokonania pewnego rozrachunku z życiem dla mnie trafiony. Od lat zmagam się z własną nadopiekuńczą matką, podobnie jak Maudie Tipstaff święcie przekonaną o wyłącznej słuszności własnych poglądów. Pewnie, że własne poglądy są najmojsze, ale umówmy się - tylko jeśli nas dotyczą, nie innych. Tymczasem moja mother ma pomysł na moje życie i uważa, że nie realizując tego pomysłu - robię jej na złość i jestem wyrodną córką. Całe życie drżałam przed jej wizytami, które są raczej wizytacjami i do dziś zdarza mi się obudzić zlana potem, bo przyśniło mi się, że mamusia niespodzianie przyjeżdża :) Tak było, gdy mieszkałam w akademiku i tak jest teraz, po 30 latach... wybaczcie, że tu osobistymi sprawami was zanudzam, ale tak właśnie tę powieść odbieram - bardzo osobiście i bardzo emocjonalnie. Miałam nawet pewną taką nieśmiałą nadzieję, że pomoże ona mi się uporać z pewnymi sprawami, że może zacznę rozumieć swoją matkę i jej motywacje, ale niestety nie... Maudie Tipstaff zrozumiała więcej, niż chciałaby zrozumieć moja staruszka. Zrozumiała przynajmniej tyle, że ona jest niezależna i jej dzieci są niezależne. Mojej już się o niczym nie przekona. Umrze ze stuprocentową pewnością, że złe miała dzieci (brat też się do jej zaleceń nie stosuje), złego miała męża (zasadniczo wypełnia polecenia, ale sam z siebie na żaden pomysł nie wpadnie), złe miała życie. To przykre, nie tego by się chciało dla własnej matki... z tego wiecznego terroru wynikają moje własne błędy wychowawcze, tak bardzo nie cierpię, gdy mi ktoś coś dyktuje, że sama nie umiałam być odpowiednio stanowcza wobec córki i tak oto z jednej skrajności wpada się w drugą... tyle tylko, że absolutnie nie oczekuję po swojej progeniturze, żeby miała realizować moje marzenia, niech żyje, jak jej się podoba :)
/szkoda tylko, że książek mało czyta, kurka wodna/
/no ale znowu to, że ja czytam, też jest wadą w oczach Wiadomo Kogo/

I takie to niewesołe refleksje po lekturze Podróży Maudie Tipstaff. A powieść zasługuje na zapoznanie się z nią. Jeśli czytelnik nie obciążony dziedzicznie, to nawet się pośmieje :)


Początek:

i koniec:

Inne powieści, które ukazały się w serii Klubu Interesującej Książki w 1971 roku są mi kompletnie nieznane.

Bondariewa jedynie mam i to wszystko.


Wyd. PIW Warszawa 1971, wyd.I, 218 stron
Tytuł oryginalny: The Travels of Maudie Tipstaff
Tłumaczyła: Urszula Łada-Zabłocka
Seria KIK
Z własnej półki (kupione na allegro 13 listopada 2013 za 2,05 zł)
Przeczytałam 4 stycznia 2014


W TYM TYGODNIU OGLĄDAM
1/ film włoski BIAŁY SZEJK (Lo sceicco bianco), w reż. Federico Felliniego, z 1952 roku

2/ film czeski MIŁOŚĆ BLONDYNKI (Lásky jedné plavovlásky), w reż. Miloša Formana, z 1965 roku

3/ film produkcji hongkondzkiej (jest taki przymiotnik?) CHUNGKING EXPRESS (Chung hing sam lam), w reż. Kar Wai Wonga, z 1994 roku
Na YT pokawałkowane z angielskimi napisami:

Uwielbiam jego Spragnionych miłości, a to podobno najlepszy wcześniejszy film.


Z filmów radzieckich obejrzałam w zeszłym tygodniu coś fantastycznego! I to luksusowo, bo z polskimi napisami (prezent od brata pod choinkę). Były to dwa filmy jednego reżysera - Aleksieja Germana.
MÓJ PRZYJACIEL IWAN ŁAPSZYN /Мой друг Иван Лапшин, 1984
Według utworu ojca reżysera, pisarza Jurija Germana. Film nakręcony w czasie pieriestrojki i odstawiony na półkę.
Akcja filmu toczy się w latach 30-tych, a opowiada o dawno minionych wydarzeniach mężczyzna, który wtedy był 9-letnim chłopcem.

Mieszkał z ojcem w komunałce,

wraz z jego kolegami, towarzyszami pracy w strukturach śledczych, wśród których wybija się na plan pierwszy tytułowy Łapszyn, naczelnik milicji, tropiący nieuchwytny gang Sołowiowa.

Wśród mieszkańców komunałki jest i dziennikarz Chanin, coraz bardziej tracący złudzenia co do władzy i ustroju:

Gdy Łapszyn zakocha się w aktorce Nataszy

okaże się, że to właśnie Chanin jest jego rywalem.

Łapszyn stanie przed trudnym wyborem...
Ale nie to tak naprawdę jest tematem filmu, tylko same lata trzydzieste, czasy Wielkiej Czystki. Reżyser nie pokazuje żadnych ważnych wydarzeń, jedynie nędzę i beznadzieję tych czasów, klimat życia pod presją, ubogie społeczeństwo, które mami się wizją świetlanej przyszłości komunizmu, a które tymczasem nie ma co do garnka i na grzbiet włożyć. Przestępczość szerzy się w zastraszającym tempie, a Łapszyn zastanawia się, jak to się dzieje, że on tyle trudu i zaangażowania wkłada w swoją pracę, a przestępców nie ubywa.

Film sprawia wręcz wrażenie dokumentalnego, nakręconego ukrytą kamerą, tym bardziej, że jest czarno-biały. A widz nie może pozbyć się wrażenia, że jego bohaterom zostało już zaledwie parę lat, że za chwilę przepadną w stalinowskim kotle.

Na YT trailer.

O drugim filmie następnym razem.