Marian Orłoń - Kartki z ostatniej ławki

Na Orłoniowej fali pożyczyłam jeszcze z biblioteki coś, co tam pokutowało, ale się zawiodłam. Zbyt natrętnie dydaktyczna ta książeczka. Zbiór opowiadań, ilustrujących, jak nie należy postępować, a powiązanych osobą narratora, którym jest Piotrek, uczeń piątej klasy. Całość zamyka się w przeciągu jednego roku szkolnego: od pierwszego dnia września, kiedy to Piotrek zostaje zmuszony przez sąsiadkę-pierwszoklasistkę Joasię do opieki nad nią (co za wstyd przed kolegami) aż do wakacji na wsi u babci, kiedy z kolei musi paść kozę - i znów wstyd przed chłopakami. Piotrek co i rusz wplątuje się w większe lub mniejsze aferki: szkolne, koleżeńskie, sąsiedzkie, domowe. Kłopoty łatwo się rozwiązują, bo przecież wystarczą dobre chęci i dobre serce. Ot i cały morał. Wzruszyło mnie opowiadanie o starym emerytowanym nauczycielu, który codziennie wieczorem przychodził do szkoły, by bezpłatnie douczać słabych uczniów. Ha ha, dziś niemożliwe. Choćby z absurdalnych, z Ameryki wyciągniętych względów bezpieczeństwa i ubezpieczenia :)

Ilustracje Marii Orłowskiej-Gabryś są dużym atutem książeczki:

Początek:

i koniec:

Wyd. Wydawnictwo Poznańskie Poznań 1988, wyd.II, 78 stron
Z biblioteki na Rajskiej
Przeczytałam 8 maja 2014 roku


NAJNOWSZE NABYTKI
Poszukałam sobie na allegro trzeciej wydanej w Polsce powieści Natalii Dawydowej (za 5 zet).

Dla towarzystwa kupiłam jeszcze Niecierpliwość Trifonowa (nie było zdjęcia na aukcji i nie wiedziałam, że to w tej historycznej serii, bo może bym nie brała... rzecz o przygotowaniach do zamachów na cara Aleksandra II) za 6 zł:

I złakomiłam się (za piątkę) na coś, co być może okaże się pierwszym w moim życiu prawdziwym produkcyjniakiem:

Liczy toto sobie ponad 700 stron, a tytuły rozdziałów na przykład takie:

Jak układano rurociąg! To będzie wesołe :)
Pojechałam odebrać te książki do Nowej Huty. Wiedziałam, że to będzie wycieczka krajoznawcza, ale żeby do tego stopnia! Pogoda dopisywała, ptaszki śpiewały, zieleń wiosenna w pełnej okazałości kwitła - jednym słowem - cudnie! Tylko numeru bloku jakoś znaleźć nie mogę... obok bloku nr 7 blok nr 58 i w tym stylu. Najlepsze, że sami mieszkańcy się w tym nie orientują. Pan z pieskiem wyjaśnił mi, że bloki numerowano w miarę budowy, a że raz z jednej strony osiedla budowano, raz z drugiej, to takie absurdy mamy. Po półgodzinnym błądzeniu zrezygnowana szłam do tramwaju, gdy obok tramwajowej ulicy zobaczyłam szukany blok. A w nim - nie, nie antykwariat, tylko komis. Nazwałabym to żydowską starzyzną, coś w tym stylu: stare pralki wirnikowe, monitory od komputerów i telewizory, rowerki dla dzieci, naczynia stołowe, biżuteria, oleodruki na ścianach - no wszystko. Pierwszy raz byłam w takim miejscu. Zapłaciłam za książki, a gdy pani mi je pakowała, rozglądałam się po półkach... i oto... półmiski! Za grosze!
I tak oto zupełnie niechcący wróciłam do domu z sześcioma półmiskami:

Było ich więcej, tyle że płaciło się gotówką, a kto dziś nosi przy sobie gotówkę. Wygrzebałam z portfela 70 zł, a pani mi jeszcze piątkę opuściła :)
Jak by nie było, to rezultat pasji czytelniczej do radzieckich powieści...

Ale wiecie, jak urokliwe są te stare nowohuckie osiedla?

PS. Właśnie mnie koleżanka uświadomiła, że przy półmisku cytrynowym są dziurki na wykałaczki. Myślałam, że to tak sobie :)