Daria Doncowa - Urożaj jadowitych jagodok

Czyli: Urodzaj na trujące jagódki
Ledwom się doczekała kolejnej Wioli Tarakanowej. W sensie one sobie stoją na półce, tylko brać! Ale ja je dozuję, tak po jednej na miesiąc, żeby się za szybko nie skończyły :)
O, tu stoją te luksusowo wydane, w twardych okładkach i drukowane dużą czcionką:

Pod sufitem stoją.

W 2002 roku, kiedy publikowano tę powieść, dorobek Doncowej przedstawiał się następująco:

Nazwano ją wówczas primadonną ironicznego kryminału. Dziś jest carycą.
W ostatniej z tej serii z Wiolą, którą mam - nr 25, wyliczonych jest już tyle:

A na Wikipedii już 34 sztuki! W związku z tym, ponieważ u mnie tylko 20 sztuk Wioli występuje na regałach, odszukałam adres mailowy miłego pana Wiktora, który rosyjską książką handluje i już napisałam z prośbą o resztę. Będzie miał... albo nie będzie miał... oto jest pytanie. Czekam z niecierpliwością na odpowiedź, choć czasu przede mną sporo, albowiem pierwsza brakująca u mnie Wiola nosi dopiero numer piętnasty, a ja jestem zaledwie przy czwartej. Stanowczo jednak Tarakanowa to moja ulubienica na dziś, choć kiedyś wolałam Daszę Wasiliewą.
Dasza prezentuje się tak:

Jest jeszcze Iwan Poduszkin:

I słodka harfistka Lampa:

Powstał też piąty cykl, o Tatianie Siergiejewnej, ale tej nie znam, mam co prawda pierwszy tom, ale nie czytałam:

Ta nosi podtytuł Detektyw na diecie.
No, to by było na tyle, jeśli chodzi o przedstawienie dorobku autorki.
A teraz przejdźmy do Urodzaju.
Na okładce zajawka:

Niekumatym w rosyjskim już wyjaśniam. Wiola Tarakanowa szczęśliwie żyje w jednym mieszkaniu z mężem Olegiem, majorem milicji, przyjaciółką Tamarą i jej małżonkiem Siemionem, biznesmenem oraz córką Siemiona z pierwszego małżeństwa Kristiną. Tamara właśnie oczekuje dziecka i mimo że jak na maj panują w Moskwie prawdziwie afrykańskie upały, całe towarzystwo nie przeniosło się na daczę, bowiem Siemion chce być blisko szpitala. Nawiasem mówiąc, w poprzednich tomach jakoś nic o daczy nie było, nie wiem, skąd się wzięła... no ale to nieistotne, bo i tak na razie do daczy nie dotarliśmy. Jak się łatwo domyśleć, Tamara i tak nie zdąży do szpitala i mały Nikitka przyjdzie na świat w domu :) za to cudowne sceny będą się rozgrywać potem, bo maluch ma dość donośny głos i na przykład o trzeciej nad ranem zaspany Siemion będzie wkładał kurtkę, by iść wyłączyć alarm w samochodzie - jakoś nie załapał, że to jego młodsza pociecha nadaje :)
To nie koniec rodzinnych zdarzeń w domu Wioli. Już w pierwszym tomie było wyjaśnione, że bohaterkę wychowywała macocha, bowiem rodzona mamuśka dała dyla po miesiącu od narodzin córki i więcej jej nikt nie widział. Toteż wiedziałam, że ta strzelba musi wypalić - i oto na progu mieszkania pojawia się po trzydziestu latach nieobecności Swieta i dalej rzucać się na szyję córce. To by jeszcze nie było nic dziwnego, ale za parę dni na tymże samym progu staje... kolejna mamuśka Swieta (obu rzekomo skradziono paszporty). Której i czy w ogóle uwierzyć? Żal je wygnać, bo wyszły właśnie z przytuliska dla bezdomnych i nie mają się gdzie podziać. Leninid czyli Wiolkowy papieńka znajduje sposób na pozbycie się ich z mieszkania: trzeba je wydać za mąż. Szczegóły tej akcji doceni tylko czytelnik, streszczenie to za mało :)

No a gdzie wątek kryminalny, spytacie. Wszak to ironiczeskij detektiw. Jest i taki, a jakże. Wiola podczas bezsennej nocy wygląda przez okno i widzi, że kilku bomżów (=bezdomnych) właśnie obrabia jakiegoś mężczyznę. Krzyczy, że zadzwoni po milicję, bomże uciekają, a pobity mężczyzna okazuje się sąsiadem Żorą. Zanim go odwiozą do szpitala, wręczy Wioli dyskietkę, którą ta ma przekazać nieznajomej kobiecie następnego dnia pod pomnikiem Puszkina. I tak zaczyna się kołowrót wydarzeń, który doprowadzi do śmierci kilku osób, a wszystko to za przyczyną trujących jagódek, bowiem sprawczyniami okazały się kobiety. Jak zwykle Wiola podczas prywatnego śledztwa naraża życie, w ostatniej chwili zostaje uratowana przez przejeżdżający mimo samochód, a mąż-major tłumaczy jej wszystkie błędy, jakie popełniła. Zysk z całej afery jest taki, że tenże Oleg doradza jej, by napisała na ten temat powieść. Podejrzewam więc, że w piątym tomie będziemy już mieli do czynienia z pisarką Wiolą, a nie korepetytorką z niemieckiego. Wszak Maria Orzeszkowa po przeczytaniu 15-go tomu pisała, że bohaterka jest autorką kryminałów. No to wreszcie się ziściło :)

Początek:

i koniec:

A w weekend obejrzę sobie film według książki:

Dużo tam jest pozmieniane, bohaterki mają raczej lat dwadzieścia niż trzydzieści, ojciec Leninid nie jest pijusem, tylko hippisem, ale serial ma swój urok i oglądam go z przyjemnością.

Wyd. EKSMO Moskwa 2002, 411 stron
Tytuł oryginalny: Урожай ядовитых ягодок
Z własnej półki (kupiłam 27 lutego 2012 roku za 9 zł, od wspomnianego pana Wiktora z całą partią innych Doncowych)
Przeczytałam 15 maja 2014



NAJNOWSZE NABYTKI
Dalej świętuję Maj Miesiącem Książki i Prasy. Jednym rzutem na taśmę przyszło 6 książek.

Po 4 zł. Kuprin dodatkowo wiąże się z Wiolą, bowiem Oleg ma tak na nazwisko. Wszyscy pytają:
- Kuprin tak jak pisarz?
Więc znałam go tylko z Doncowej, a gdy zobaczyłam u sprzedawcy na allegro, wzięłam :)

Antologia - 5 zł, Leonow - 4 zł. Ten ostatni zaczyna się obiecująco, trochę w stylu Ilfa i Pietrowa... ale ma 700 stron, nie do połknięcia w tygodniu :)

Od tego zbioru Kredą na tablicy (4 zł) wszystko się zaczęło. Był cytowany bodaj w Grzymale-Siedleckim, więc zapisałam sobie do newslettera z allegro. I kupiłam. A gdy książka przyszła, okazało się, że:

Że to wydanie to tylko WYBÓR z właściwej książki :( A niech to żółwie Tasmana!
Wspomnienia przyrodnika - 4,90 zł. Nie żeby mnie przyroda tak interesowała... ale to był profesor UJ i dyrektor Ogrodu Botanicznego, więc krakowskie wspomnienia, musiałam mieć!