Andrzej Kozioł - Na krakowskim Rynku

Przerwałam lekturę Żeromskiego, by w Nowy Rok wkroczyć godnie, jak na krakauera przystało: z cracovianum pod pachą. Poświęciłam więc książce Na krakowskim Rynku ostatnie chwile Starego Roku i pierwsze trzeźwe momenty Nowego :)
Słoneczny Sylwester pozwolił na sfotografowanie półki w kuchni (od północy), gdzie dzieło to zazwyczaj stoi:

To trzon, podstawa moich krakowskich zbiorów, które po latach rozpełzły się po całym mieszkaniu:

Ale tu był początek. Pierwsze półki. Gdyby mi przyszło zastanowić się nad tym, co było naprawdę pierwsze - przecież nie od początku swego żywota poczciwego interesowałam się Krakowem, mało tego, najpierw Krakowa nie cierpiałam! - to może byłby to jakiś skromny przewodnik, który chyba już się nawet nie zachował (mam jeszcze w oczach jego fioletową okładkę, ale nie widzę na półkach). Potem chyba kolejne tomy Dziejów Krakowa, ale to już za czasów mego Ślubnego, z którym chadzaliśmy na spacery-wycieczki, organizowane w soboty i niedziele przez Koło Grodzkie PTTK dla chętnych, pragnących zdobyć odznakę Przyjaciela Krakowa. Odznaki nie zdobywaliśmy, ale do grupy ciekawskich krakowskich tajemnic chętnie dołączaliśmy. Jakiś toporny przewodnik po Wawelu, w stylu, jaki wówczas obowiązywał, i półalbumowe wydawnictwo o katedrze wawelskiej w języku francuskim (bo takie udało się zdobyć) to chyba jedyne pamiątki z tych czasów. No i roczniki kwartalnika Kraków, naprawdę nieodżałowanego. Prawdziwe szaleństwo, by nie powiedzieć mania gromadzenia cracovianów ogarnęła mnie dopiero pod koniec lat 90-tych i tak to się już potoczyło, zwłaszcza gdy po odchowaniu dziecka i po powrocie do pracy miałam większe możliwości zakupowe. Oczywiście podstawą był Rożek czyli Biblia miłośników Krakowa. Co dopiero mówić, gdy ukazała się wreszcie długo oczekiwana Encyklopedia Krakowa! Mogłam ją przeglądać bez ustanku. Dziś moje zbiory - aczkolwiek nie są naprawdę imponujące w sensie białych kruków, przedwojennych wydawnictw, bo nie mam takich ambicji - liczą jednak kilkaset pozycji i ciągle się powiększają. Zebrałam większość tego, co o Krakowie ukazało się po wojnie, nieliczne braki nadal uzupełniam, choć bez szaleństwa w oku, no i kupuję nowości. Tego sobie nie odmawiam i to głównie zagraża małej ilości wolnego miejsca na półkach. Ale choćby przyszło tysiąc atletów... kupować będę! Aż do emerytury, gdy nastanie posucha (w kieszeni) :) na szczęście będę miała co czytać, bo cracoviana mogę na okrągło.

Na krakowskim Rynku też już kiedyś czytałam, więc była to lektura z gatunku ZNACIE, TO POSŁUCHAJCIE. Jeśli ktoś myśli, że rzecz to będzie o budowlach stojących przy Rynku, to się może zdziwić :) Owszem, jest tam rozdział poświęcony Sukiennicom czy trzem przyrynkowym pałacom (Pod Baranami, Spiskiemu i Krzysztoforom), ale książka ta opowiada o LUDZIACH. Ludziach Krakowa, poczynając od tych średniowiecznych, często anonimowych, a kończąc na Walentym Badylaku, który w 1980 roku przy rynkowej studzience dokonał samospalenia w proteście przeciw kłamstwu katyńskiemu. Większość tych historii dla kogoś, kto się Krakowem interesuje, będzie znajoma, ale zawsze to miło je sobie odświeżyć, zwłaszcza gdy podane są w lekkiej formie i jednocześnie przypominają o tylu innych krakowskich lekturach. A' propos, na końcu znajduje się obszerna bibliografia, z której wynotowałam sobie kilka tytułów do natychmiastowego przypomnienia: dwa z nich zresztą autorstwa samego Andrzeja Kozła (Kozioła? zawsze mam z tym problem), ale dwie inne zakupione jakiś czas temu na allegro, a jeszcze nie przeczytane.

Właściwie powinnam tu przytoczyć z jedną lub dwie anegdotki, dla zachęty ewentualnego czytelnika - bo zachęcić do tej lektury jak najbardziej pragnę - ale oto przekroczyłam czas, wyznaczony mi łaskawie przez córkę na podanie obiadu, zanim udała się w objęcia Morfeusza ("żeby był o drugiej, nie pięć po drugiej, nie piętnaście po drugiej, o drugiej, rozumiesz?"), a tu, z powodu siedzenia na blogu, ryż "wstawił się" nieco późno i wygląda na to,że jednak będzie gotów piętnaście po drugiej. W dodatku dopijam resztki szampanskowo z wczoraj i chyba powoli staję się lekko niedysponowana (wiele mi nie trzeba). Więc...
Drodzy moi! Niech Wam Nowy Rok przyniesie dużo dobrego, mało (lub całkiem nic) złego, niech czytane książki dają satysfakcję, a prawdziwe życie jeszcze większą!

No dobra, dołączam :)

Początek:

i koniec:

Wyd. WAM Kraków 2007, 160 stron
Z własnej półki
Przeczytałam 1 stycznia 2015 roku