Andrzej Kozioł - Smakowonie

I znów Andrzej Kozioł. Zaledwie parę dni wcześniej czytałam jego Na krakowskim Rynku. A tu jeszcze czeka trzecia jego książeczka - Krakowianie. Wszystko to oczywiście są powtórki, ale przy takiej sklerozie jak moja można czytać te pozycje w kółko, zwłaszcza że bardzo są czytable :)
Zdjęcie półki nieco rozmazane, oczy bolą, ale innego niet:

A półka w prezentowanej już kuchni.

Toteż oprócz cracovianów są tam też półki z książkami kucharskimi, którym obiecuję od dawna, że poświęcę im kiedyś nieco czasu "na łamach" i zaprezentuję, bo to same starocie właściwie są: zbieraliśmy takie książki z moim Ślubnym w latach 80-tych, toteż nie brak pozycji kryzysowych typu "500 potraw z ziemniaków" :)
Inna sprawa, że kompletnym odłogiem leżą CRACOVIANA NA MOJEJ PÓŁCE, coś się nie mogę zebrać do reaktywacji cyklu, pozapominałam, co już było i tak. Ale może kiedyś?

Tymczasem Kozioł. Jest ich dwóch w Krakowie, Andrzej i Michał - i mi się mylą. Obaj o krakowskich sprawach i ludziach piszą. Andrzej jest autorem niejednego już tomu, a Michał zdaje się uczestniczył w powstawaniu To jest Kraków, Mości Książę! (nie mam) wraz z Mazanem i Czumą; nosi dumny tytuł inżyniera, a na co dzień pisze do dwutygodnika Kraków wydawanego przez Urząd Miasta artykuły o przeszłości Krakowa - można poczytać tutaj)
Dziś więc Andrzej Kozioł i jego Smakowonie. Sam autor zapowiada je taK

To zbiór felietonów pisanych dla "Dziennika Polskiego" i nowojorskiego "Nowego Dziennika", opublikowany przez wydawnictwo RADAMSA nieodżałowanego Jana Rogóża. Cześć mu i chwała, że felietony te wydał, bo dzięki nim czytelnik może się zanurzyć w dawny świat... i prawie utonąć :) Powiadam Wam, że kto zabierze się za czytanie zimowym popołudniem, nie oderwie się od niego, zanim nie skończy!
Bo to raz - Zwierzyniec, a dopiero była o nim mowa przy okazji książki Katarzyny Siwiec "Idze, idze bajoku", bo dwa - te wszystkie cudowne wspomnienia sprzed lat, o świątecznych zwyczajach i jedzeniu, o dniu codziennym przedmieść, o grach i zabawkach smyków (nie tylko andrusów zwierzynieckich), o kuchennym piecu z rozpalonymi fajerkami, o małych sklepikach sprzedających mydło i powidło, o jadłodajni "U pani Stasi", o okrąglakach i budkach z piwem, o bufecie w Krążowniku Wielopole (aj, nigdy tam nie byłam, czy pani Marysia ciągle jeszcze rządzi?), o kierowniku "Żaczka" Janie Buszku, o zegarmistrzach Płonkach z Szewskiej, o kasztanowym szaleństwie, o ostatnim zakładzie naprawy piór wiecznych czyli "rączek", jak je nazywano w Krakowie, o kramach w Rynku przed Bożym Narodzeniem, o oknach w zimie, przystrojonych watą - u nas kładło się na tej wacie owoce miechunki, Kozioł pisze o wycinanych z papieru muchomorach - o kozie na pętli tramwajowej na Salwatorze... ech, można by tak w nieskończoność. Ledwo skończyłam czytać, już chcę zaczynać od początku :)

A więc, Moniko, która pytałaś, co jeszcze by tu można znaleźć o Zwierzyńcu - no obowiązkowo Smakowonie! Te smaki i wonie, przywoływane z nostalgią przez autora, sami znamy, może nie wszystkie, może tylko niektóre, ale część z nich na pewno.

Początek:

i koniec:

Wyd. Wydawnictwo RADAMSA Kraków 2001, 208 stron
Z własnej półki (dostałam od przyjaciółki na urodziny - 14 czerwca 2002 roku)
Przeczytałam 13 stycznia 2015 roku


Łyżka dziegciu? No niestety, charakterystyczna dla wydawnictw firmowanych RADAMSĄ - brak korekty. Nie ma strony bez jakiegoś błędu. Ale lektura jest tak bajeczna, że uznałam to za wartość dodaną hi hi hi. Że niby z czasów, kiedy słownik włączony w wordzie nie był jeszcze tak powszechny :) a więc już trącących myszką :)


Niestety - nie ma na allegro...

DLA MONIKI (i innych zainteresowanych sprawą)
Wynikła w komentarzach kwestia treści dwóch książek Jana Adamczewskiego. Zrobiłam zdjęcia porównawcze :)

i druga: