Walentin Rasputin - Pożegnanie z Matiorą

Nie jest dobrze. Czy to już tak musi być, że każdy lipiec/sierpień pogrążonam w depresji? Spać, spać i spać. Rano walka, żeby wstać do roboty. Jak bym miała gospodarkę, to by bydlęta wyzdychały z głodu. Tymczasem jeszcze się zbieram do pracy, choć coraz później i później i nieraz mi błąka się myśl a gdyby tak nie iść? Gdybym miała zaplecze w postaci pracującego małżonka, nie wahałabym się ani chwili! Choć z drugiej strony, bez pracy też źle, kompletnie już wtedy brak celu, żeby wstać i iść.

Nawiasem mówiąc, śnił mi się ostatnio mój ślubny, w charakterystycznych okolicznościach. Jak zwykle, mieliśmy problem, gdzie przechować nasze książki. Tymczasem poszłam do kibelka z pilną potrzebą, a tam w środku (w muszli) ułożony przez niego stos talerzy z serwisu :) Ależ się wkurzyłam (no bo nie mogłam skorzystać)! Co mówi sennik egipski w takim wypadku?

Więc nic nie robię. Nie ma takiej rzeczy/sprawy, która by mnie tentowała. Jeżeli jeść trzeba zrobić, to lepiej nie jeść albo sobie kupić bułkę. Czytać? No niby coś tam jeszcze podczytuję, ale minimalnie. Patrzę po książkach i nie ma nic interesującego. W ogóle zaczynam mieć sceptyczny stosunek do nagromadzonej makulatury. Po co to komu? Co to wszystko warte?

Wiosna była piękna, lato jest do dupy.
A książka warta grzechu. No ale cóż. Nie chce mi się nic pisać...

Będzie lepiej?
Kiedy?

Początek:

Koniec:

Wyd. PIW Warszawa 1980, wyd. II, 193 strony
Czarna seria Współczesna Proza Światowa
Tytuł oryginalny: Прощание с Матёрой
Przełożył: Jerzy Litwiniuk
Z własnej półki
Przeczytałam 3 lipca 2016 roku



NAJNOWSZE NABYTKI

Takie cosik mi wyskoczyło na allegro. Wzięłam na ślepo, choć tanie nie było (45 zł), ale nowiutkie i ponad 400 stron. Dużego formatu.