Michaił Bułhakow - Mastier i Margarita

O czym jest Mistrz i Małgorzata, pisać nie będę. Bez przesady :) Toż nawet Wikipedia treść opowie.
Po raz drugi przeczytałam powieść w oryginale. Za pierwszym razem w strachu, czy podołam :)

Siedzę tu i dumam i dochodzę do wniosku, że nie potrafię nic napisać o swojej ulubionej książce! Ona jest za WIELKA dla mnie - w sensie, że albo pisać prawie drugą powieść na jej temat :) albo nic. Gdy czytałam ją w czasach studenckich - egzemplarz ówczesny zabrał potem mój Ślubny w ramach podziału dóbr, fakt, że to on go kupił i mi podsunął - doceniłam tylko wątek współczesny. Część dotyczącą Jeszui i Poncjusza Piłata przelatywałam zaledwie...
Odkupiłam sobie wydanie Czytelnika z 1988 roku, z paskudną okładką, no ale takie się trafiło, nie było co wybrzydzać. Nie to co teraz, widziałam w Matrasie nawet jakąś luksusową wersję, ale pozostanę już skromnie przy tym co mam, wszak nawet Woland na bal wyszedł w starym podartym chitonie :)
Przy kolejnej lekturze nabrałam upodobania do części starożytnej, doceniłam finezję, z jaką Piłat zorganizował "ochronę" Judasza...
Pozostało mi jeszcze polubić scenę balu. No do niej jednej nie mogę się przekonać. Wynika to zapewne z faktu, że s-f jest mi kompletnie obce i nie po drodze.

Marzy mi się podróż do Moskwy, spacer po Patriarszych Prudach, Gribojedow... a właśnie, od lat chciałabym też przeczytać tego słynnego Gribojedowa, ale jakoś się nie składa.

Kącik cytatów czyli rozwijamy się
Behemot - jak wiadomo - ruszył w wędrówkę po Moskwie dzierżąc pod pachą prymus.
- Nikomu nie przeszkadzam, nikogo nie ruszam, reperuję prymus.
Nie wzruszyło to enkawudzistów, którzy rozpoczęli palbę - bezskuteczną, jeśli chodzi o całość skóry Behemota, za to niezwykle bogatą w następstwa pożarowe - ale czegóż się spodziewać po nieczystej sile.
- A może ja mam pełen prymus waluty? - pytał retorycznie Behemot przy drzwiach Torgsinu.
Prymus wygląda tak:

Jak nam wyjaśnia rosyjska Wikipedia, prymus był szczególnie popularny w komunałkach, gdzie każdy trzymał we wspólnej kuchni swój i na nim gotował.
A' propos jeszcze Torgsinu - to był taki radziecki Pewex.
Tu mamy budynek moskiewskiego Torgsinu w 1931 roku, tam pewnie Behemot łykał mandarynki, a Korowiow podburzał naród demagogicznymi wywodami.

/zdjęcie z Wikipedii/

Przeczytałam 28 grudnia 2012.

Oczywiście nie obyło się bez przypomnienia sobie serialu.

Film jest dostępny w całości na YT:

Nie spodobał mi się za pierwszym razem. No jakżeż to żeby Woland był taki stary, skoro Bułhakow określa jego wygląd na czterdzieści parę lat! A potem się rozsmakowałam. I chapeau bas dla Olega Basiłaszwili. Potem jeszcze obejrzałam wcześniejszą wersję filmową z 1994 roku, z Walentinem Gaftem jako Wolandem, i ta z kolei mi nie przypadła do gustu. Widać ze mną jest tak jak w Rejsie: lubimy tylko te piosenki, które znamy :)

W piątkowy wieczór przyszła ostatnia w tym roku przesyłka z allegro.

Zaczęło się wszystko od tego Głodomorka z lewego rogu, resztę dokupiłam dla towarzystwa. A po zakupie okazało się, że jedna książka wyparowała sprzedawcy, więc na jej miejsce wzięłam Olczaka do kolekcji, bo coś tam już mam i czytałam.
Myślałam, że to koniec na ten rok, ale dziś rano wstaję, a tu z allegro mi donoszą, że jest w sprzedaży szósty tom Dziejów teatru w Krakowie, nowiusieńki świeżusieńki. Tom się pozbierała i pojechała do Księgarni Pod Globusem (bo to Wydawnictwa Literackiego). A nawet wytargowałam rabacik 10% :)

Książka sakramencko droga - 69 zł - ale nie dam się już nabrać, jak z piątym tomem Dziejów Krakowa, kiedy to chodziłam koło niego, chodziłam, czekałam, aż stanieje - a tu go wywiało ze sprzedaży i teraz, gdy się pojawia na allegro, chodzi po 3 stówki.
Leciałam świńskim truchtem dlatego, że już zawiesiłam działalność na styczeń, więc fakturę (koszty! koszty!) musiałam mieć jeszcze w grudniu. No nie wytrzymałabym czekać do lutego przecież! A tak już go sobie głaszczę i myślę, co zdjąć z półki, na której stoją pozostałe tomy tej serii, żeby całość była razem.
Mam jeszcze jedno wielkie marzenie dotyczące cracovianów, ale ono się nie spełni za mojego życia, jak sądzę. Chodzi o Katalog Zabytków Sztuki. Do tej pory wyszedł Wawel, kościoły Śródmieścia, Zwierzyńca, Kleparza i Kazimierza, zabytki żydowskie Kazimierza, mury obronne, Planty i Rynek. Gdybyż tak Podgórze, gdybyż tak Piasek, Wesoła, gdybyż tak kamienice choćby Śródmieścia na początek... ech, rozmarzyłam się.

To żegnając się z Wami - do poniedziałku, jak sądzę, wszak została mi jeszcze jedna ksiażka z planu grudniowego - zaapeluję jeszcze do tych, co z Krakowa: koniecznie wybrać się na wystawę Witolda Chomicza do Muzeum Narodowego:

Znakomity grafik (1910-1984), związany z Krakowem, co mocno odzwierciedliło się w jego twórczości, zwłaszcza tradycje i obrzędy krakowskie. Piękne są na przykład projekty witraży do Collegium Novum. Dla nas, miłośników książki, szczególnie cenna jest jego grafika książkowa - Chomicz był związany z Rycerskim Zakonem Bibliofilskim. Zabawny jeden z własnych ex-librisów: szczur wymachujący pistoletem, a drugi właśnie wyjmujący z olstrów, a pod tym napis: Ex-libris Witolda Chomicza - książek nie pożycza.
Wystawa jeszcze tylko jutro!
Ale ale - bo bym zapomniała - Muzeum Narodowe oferuje wolny wstęp przez najbliższy miesiąc na wszystkie wystawy!