Jerzy Szczygieł - Tarnina

Twórczość Jerzego Szczygła nie była mi znana w młodości. U Koczowniczki niedawno przeczytałam o Tarninie i przypomniałam sobie, że kupiłam kiedyś na allegro (na doczepkę) Po kocich łbach tego autora. Bo lubiłam tę serię wydawniczą :)
Stąd pomysł przeczytania całego cyklu - bo okazało się, że składa on się z 4 części:
- Tarnina
- Ziemia bez słońca
- Nigdy cię nie opuszczę
- Po kocich łbach
Zamysł wymagał biegania po bibliotekach, a drugi tom znalazłam aż na Prądniku. I teraz w ten mróz będę musiała znów tam jechać, by książkę oddać, buuuuu. Rozkosze czytelnictwa :)

Mam więc za sobą pierwszy tom cyklu. Opowiada on o grupce chłopców w anonimowym miasteczku gdzieś nad Wisłą. Jest czas wojenny, wielu z nich straciło ojców, a niektórzy są wręcz bez rodziny i żyją z dnia na dzień, nocując gdzie popadnie. Bieda jest niewyobrażalna. Chłopcy chodzą w łachmanach, biegają na bosaka, oszczędzając jedyną parę butów (jeśli w ogóle posiadaną) na zimę. A przede wszystkim cierpią głód. O jedzeniu (a raczej jego braku) mówi się tu bezustannie. Dotyczy to i tych chłopców, którzy mieszkają w rodzinnym domu - nigdzie się nie przelewa, coraz trudniej jest zdobywać żywność - wszędzie brak pieniędzy, dieta opiera się na kapuście i kartoflach, a kartkowy chleb jest rzadkim gościem. Ojców nie ma, matki usiłują coś zarobić praniem czy prowadzeniem nędznego sklepiku, jak matka głównego bohatera - Tadka Różańskiego. Właściwie cała dziewiątka chłopców jest na równych prawach bohaterów tej powieści, ale ponieważ jestem już w połowie następnego tomu, mogę zdradzić, że potem prowadzenie przejmuje właśnie Tadek, którego ojciec zginął w pierwszym nalocie na miasteczko. Chłopiec jest poważny ponad swój wiek, zakochany w książkach, o których chętnie opowiada kolegom, opiekuje się też matką i młodszym braciszkiem Jędrkiem.

Chłopcy często wędrują po lesie koło miasteczka, gdzie nikt ich nie podgląda, Niemcy zresztą też trzymają się od lasu z daleka. Pewnego dnia jeden z chłopców wpada na pomysł zbudowania schronu, ziemianki, własnej siedziby - w gąszczu splątanych krzewów tarniny. Wszyscy zapalają się do projektu i zabierają do pracy: trzeba przynieść z domów siekiery i łopaty i wybierać ziemię wynosząc ją wiadrami w inne krzaki, by nikt nawet przypadkiem nie zauważył ich nowego domu. Bo rzeczywiście ten schron staje się ich domem, nie tylko dla tych, którzy żyli do tej pory na ulicy, ale i dla całej reszty, która codziennie się tu spotyka. Chłopcy ulepszają swoje schronienie, obudowują je deskami, znoszą mech dla utykania szpar, naczynia do gotowania - tak, konstruują nawet kuchnię. I na wszelkie sposoby zdobywają zapasy żywności, posuwając się nawet do kradzieży w niemieckich magazynach. Przyjdzie im też bronić Tarniny przed konkurencyjną grupą chłopców - Piaskarzy. Stoczą z nimi prawdziwą bitwę, wcześniej przygotowaną koncepcyjnie - zupełnie jak w Chłopcach z Placu Broni.

Wspomniałam o kradzieży u Niemców. Łebki zdobywają się na coraz śmielsze akcje i przyznam się, że nieraz zagryzałam wargi i myślałam ze złością, że stłukłabym im tyłki do krwi, takie wyprawiali brewerie, w takim byłam strachu o nich. Typowa chłopacka brawura, no i bezmyślność: nie zdają sobie sprawy, co im naprawdę grozi, gdy zakradają się do niemieckich czołgów, by kraść z nich broń czy futrzane rękawice lub podpalają kino. Pół książki zajmują opisy ucieczek przed szkopami... raz się nie udaje i Niemcy zatrzymują Zymka. Na szczęście po kilku tygodniach wraca do Tarniny, ale o swych przeżyciach na gestapo nie chce mówić.

Działania chłopców obserwuje z daleka jeden z sąsiadów, młody Wiesiek Zaręba. Chłopcy odkrywają u niego skrytkę z rewolwerem i dedukują, że należy on do partyzantów. Któregoś dnia w Tarninie pojawia się Żyd Abram, uciekinier z getta. Od tej pory będzie mieszkał z nimi...
Przeczytałam 10 grudnia 2012.



Obejrzałam włoską komedię świąteczną La banda dei Babbi Natale w reż. Paolo Genovese.


Głównymi bohaterami są: Wigilia Bożego Narodzenia i znana trójka komików: Aldo, Giovanni i Giacomo.

W wyniku splotu okoliczności przebierają się oni za Mikołajów, by podrzucić prezent pod choinkę dziewczynie jednego z nich. To jest ta kula, którą kobieta trzyma w ręce - jak się to nazywa? Tak wiecie, co to w niej śnieg opada.

Niestety na włamaniu do jej mieszkania zdybuje ich policja i tak trafiają na komisariat, gdzie pani inspektor właśnie planowała urwać się z roboty, by poczynić ostatnie przygotowania świąteczne. Tymczasem musi przesłuchać schwytanych przestępców i spisać protokół. Powoli to idzie, bo każdy z nich ma do opowiedzenia skomplikowaną historię...

W końcu "przestępcy" wspólnie z panią inspektor i jej podwładnym robią tortellini na święta.

Taka to pierdółka.