Leonid Lichodiejew - Ja i mój samochód

Taką pierdułkę-ramotkę przeczytałam. Napatoczyła się w bibliotece na Studenckiej, gdzie mają dobry obyczaj układać książki na półkach literaturami narodowymi. Łatwiej wtedy sobie coś wyszukać niespodzianego.
Na skrzydełku napisano tak:

To mnie oczywiście zachęciło i przytuliłam powieść na jeden miesiączek. Dobrze zrobiłam, bo uratowałam jej życie choć na trochę - przybyło jedno wypożyczenie, a wiemy, co się ze starymi książkami dzieje w bibliotekach...

Jak widzimy, zaczyna się niezbyt optymistycznie - wjazdem na podwórko karawanu. Na szczęście autor szybko nas uspokaja: owszem, karawan przyjechał po niego, ale przywiózł ocalenie: chodzi po prostu o wzięcie na hol samochodu, który w warunkach zimowych wymaga sporo zachodu z uruchomieniem, a najlepiej jest go rozruszać. Po to wzywany jest pan Gienek z komunalnego garażu, mąż opatrznościowy, który woli spokojną pracę na karawanie - odwiezie się i do garażu. Pan Gienek jako mąż opatrznościowy ma jedną zasadę - grunt to się nie łamać.


Mniej więcej w tym samym czasie zachodzą dwa wypadki: bohater łamie sobie rękę majstrując przy korbie, a świeża (i fikcyjna) rozwódka Aniutka za kierownicą auta byłego męża przejeżdża przechodnia. Podmiot liryczny przechodzi na utrzymanie państwowe dzięki swemu autu, które rozumiało, że lepiej przyjmować pieniądze złamaną ręką niż je oddawać zdrową (choćby w postaci mandatów). Aniutka wolałaby na utrzymanie państwowe w więzieniu nie przechodzić, co skądinąd zrozumiałe, więc majaczące przed nią osiem lat wyzwala pokłady pomysłowości w eks-małżonku (rozwiedli się, żeby Aniutka mogła dostać przydział na mieszkanie). W międzyczasie gospodarstwo domowe samotnego bohatera wzbogaca się o rasowego co prawda, ale kalekiego psa Filona, z którym bohater toczy długie dyskursy o sensie życia i moralności.

Leonid Lichodiejew był felietonistą z dużym zacięciem satyrycznym, co widać w Ja i mój samochód. szkoda jednak, że nie przetłumaczono na polski innych jego powieści, a zwłaszcza powieści życia, epopei Семейный календарь, или Жизнь от конца до начала czyli Rodzinny kalendarz lub życie od końca do początku, obraz życia czterech pokoleń pewnej rosyjskiej rodziny od końca XIX wieku do naszych dni. Chciałabym to przeczytać. Tę trylogię autor pisał do szuflady, nie mając nadziei na jej opublikowanie. Jednak miał to szczęście, ze pierwsze dwa tomy wyszły w druku jeszcze za jego życia, w latach 90-tych. Trzeci już pośmiertnie.

/zdjęcie z Wikipedii/
Oryginalny tekst Samochodu w internecie znalazłam, ale trylogii już nie, niestety...


W tym czasie - to jest w roku 1976 - do nabycia w księgarniach były jeszcze:

Opowieść o prawdziwym człowieku była u mnie w domu, ale się zbyła. Pamiętam jednak, że chyba czytałam. Natomiast Gieorgijewską widziałam ostatnio na allegro tam, gdzie kupiłam parę innych pozycji, ale tytuł mnie nie zafrapował.

Jak widać po skanach - odzyskałam w robocie komputer. W stanie przywróconym do użytku (to jeno padł wentylator) i z dobrą radą, żeby film 116 GB ciągnąć i niczym się nie przejmować, co też czynię :)


Wyd.Czytelnik Warszawa 1976, wyd.I, 296 stron
Tytuł oryginalny: Я и мой автомобиль, 1972
Tłumaczyła: Zofia Gadzinianka
Z biblioteki na Studenckiej
Przeczytałam 10 marca 2013.