Pola Gojawiczyńska - Dziewczęta z Nowolipek

Ominęła mnie Pola Gojawiczyńska w pierwszej połowie mego żywota, ale pojawiła się w drugiej, gdy szukałam rozpaczliwie książki odpowiedniej do marcowego wyzwania Trójki e-pik w temacie książka, której bohaterkami są kobiety (nie jedna, lecz kilka). Oto ona, nasza dzisiejsza bohaterka:

/skan z książki/

Okazało się, że bardzo niesłusznie Polę do tej pory pomijałam (sorry za to klepanie po pleckach, ale tak bardzo mi się imię Pola podoba). Dziewczęta z Nowolipek są po prostu świetne. Zasługa to oczywiście maestrii pióra, ale też w równym stopniu posłużeniu się własną biografią, wtedy wszystko pisane jest tak od serca, prawdziwie.

Proponuję zapoznać się z zawartością okładki:

Oraz pierwszych akapitów powieści:




Kto nie czytał, już i tak wie z powyższej notki, o czym powieść traktuje. Ja ograniczę się jedynie do stwierdzenia, że napisana jest z niesłychaną werwą, zróżnicowaniem języka, mistrzowsko pokazuje świat biedy, tej zwykłej, codziennej i tej biedy ostatecznej, gdy cały świat się wali i nie sposób już zachować nawet pozorów cieniutkiego blichtru.
Dziewczęta usiłują na różne sposoby wyrwać się z zaklętego kręgu nędzy, aspirują do lepszego świata symbolizowanego przez Ogród Saski, a przede wszystkim tęsknią za miłością, każda na swój sposób. Przede mną jeszcze Rajska jabłoń, aczkolwiek trochę się jej boję - że mnie rozczaruje :( Czytaliście? Podobało się?

(a filmu nie widziałam)

Wyd. Książka i Wiedza Warszawa 1987, wyd.XVII, 205 stron
Z własnej półki (ale nie zapisałam, kiedy kupiona)
Przeczytałam 18 marca 2013.


Książka przeczytana w ramach wyzwania marcowej Trójki e-pik:

/książka, której bohaterkami są kobiety (nie jedna, lecz kilka)/


Kącik cytatów czyli rozwijamy się

Dlaczego jednak to wszystko ma się odbyć bez Kwiryny? Skłonne teraz były uważać tę wyprawę za coś pysznego, były podniecone. Puściły się kłusem w stronę Mylnej. Dobiegły zdyszane, wszystkie trzy stanęły na schodku, przyłożyły dłonie do czół i zajrzały w głąb. Kwiryny w sklepiku nie było. Jeden szary tułub (to była matka) tkwił przy szufladzie kasy - drugi (zupełnie taki sam, ale to był mężczyzna, ojciec) poruszał się leniwie przy półkach z towarem. Od zasłoniętych przez dziewczęta szyb wewnątrz, w sklepie, uczyniło się całkiem mroczno. Tułuby, rozgniewane, podniosły głowy. Patrzono na siebie: ogromne, nalane twarze z głębi i trzy drobne z ulicy jak urzeczone wpatrywały się w siebie. Ten sklepik w cichej uliczce, na uboczu, z dwoma tułubami, z których jeden strzegł kasy, a drugi półki z towarem, wydawał się straszny.

No i co to te tułuby oryginalnie? Zadałam sobie to pytanie stojąc przed regałem ze słownikami. Słownik ortograficzny powiedział mi jedynie, jak tułuba odmieniać. Słownik języka polskiego nie powiedział nic, takoż Słownik wyrazów obcych w obu posiadanych przez mnie wersjach.
Zdjęłam czwarty tom Encyklopedii Staropolskiej Glogera:

Ale może warto jeszcze zerknąć do Encyklopedii staropolskiej Brücknera?
Rzeczywiście:

Warto jednak mieć w domu słowniki, choć to już - w dobie internetu - takie passé i démodé :)



NAJNOWSZE NABYTKI
Nie ma się co śmiać.

Miałam część pierwszą, nawet nie podejrzewałam, że istnieje druga, aż tu niedawno gdzieś wykryłam, w jakiejś bibliografii. Wchodzę wczoraj do antykwariatu, patrzę na półki z cracovianami - stoją obie części Wodociągów, nowiuśkie jak spod igły. Piknięcie serca, że pewnie będą razem wycenione, sięgnięcie na półkę - na szczęście nie :)
I to szczęście kosztowało mnie 25,40 zł, ale jeśli chodzi o cracoviana, są droższe piniendzy!


A poza tym cóż, Filharmonicy Wiedeńscy napisali, że niepocieszeni są, ale nie będą się delektować moim towarzystwem 1 stycznia 2014. Nie, to nie!