Grigorij Bakłanow - Najmłodszy z braci

No, jestem. Żywa. Acz nie cała, coś tam wycięli i nawet nie oddali, choć mię tu niektórzy nachodzą, że na pamiątkę powinnam kamienie dostać. Ale to dla amatorów raczej, specyficznych pamiątek :) Jak by mię chciano obdarować jakimiś kamykami, to ja już raczej poproszę diamenty. W aksamitnym woreczku.

Wszystko dobrze poszło, na operację po zgłoszeniu się do szpitala, czekałam tylko pół godziny, zdążyłam się rozlokować w przydzielonej mi szafce i nieco zaszpanować na korytarzu nowym szlafroczkiem (specjalnie w szpitalnym celu nabytym, bo ja raczej nie jestem szlafrokowa), a tu pakują mnie na łóżko i wiozą. Ba, nawet na głowę jakąś zieloną czapkę zakładają - co jest bezczelnością, bo ja nawet w największy mróz sobie na coś takiego nie pozwalam. Mówią, że zaraz zasnę, ja im próbuję nie wierzyć, biję się chwilę z własnymi powiekami, ale Oni są górą. I oto już coś do mnie mamroczą, pytam, która godzina, za dwadzieścia dziesiąta, no jak to, przecież dopiero co było piętnaście po siódmej! Wracam na salę, podpinają mnie do kroplówki i... no tak, naprawdę jest już po wszystkim. Bólu nie czuję, zresztą potem przeczytałam na korytarzu, że szpital ma właśnie duże osiągnięcia w walce z bólem i on tam nie ma prawa bytu.

Zaczynają się nudy. Gorzko pożałowałam, że nie zabrałam małego odtwarzacza DVD. Gorzko pożałowałam, że nie zabrałam własnego jaśka (spać bez jaśka trudno). Książkę skończyłam dziś rano, bardzo ją zresztą oszczędzając i co dalej. Ostatnie godziny wlokły się niesamowicie. Już rozważałam opcję udania się na postój taxi w koszuli nocnej i w kapciach, nie mogąc się doczekać córki z ubraniem :) Ot, zwykły widoczek na Kazimierzu w niedzielne południe :)

No ale wreszcie jestem w domu i teraz zacznie się najtrudniejsze: dieta. Na obiad w szpitalu było bardzo pyszne mięsko, ja sobie takiego nie zrobię :( ale mam zapas kaszy mannej i sucharków, to jakoś przeżyję. Osłodzę sobie żywot jaką miłą lekturą... chodzi mi po głowie Brillat-Savarin, czyż nie adekwatnie?

A tymczasem melduję, że Najmłodszy z braci zaliczony.

Grigorij Bakłanow to dla mnie świeżynka. Wymieniają tu inne jego powieści, ale ich nie mam.

O Najmłodszym z braci napisano na skrzydełku:

I tym się muszę wykręcić na dzisiaj, bom deczko zmęczona,jak się okazuje i chyba czas zdjąć laptopa z mojego poranionego brzucha :)


Początek:

Koniec:

Wyd. PIW Warszawa 1986, wyd.I, 143 strony
Seria: Współczesna Proza Światowa (Czarna seria)
Tytuł oryginalny: Mieńszij sriedi bratiew /Меньший среди братьев
Przełożyła: Wiera Bieńkowska
Z własnej półki
Przeczytałam 2 sierpnia 2015 roku


Wieczorem sobie zapodam film, bo gdzieżby tam Rosjanie nie zekranizowali jakiejś książki :)
Jest w 2 częściach na YT:






NAJNOWSZE NABYTKI
Przed szpitalem zajrzałam jeszcze do Księgarni Akademickiej, a tam wśród uniwersyteckich monografii jest Collegium Minus, nie wiem, jakim cudem go przegapiłam do tej pory: