Romain Rolland - Colas Breugnon

Pierwsze zdanie z "Przyślę panu list i klucz" to cytat z tej właśnie powieści. Sięgnęłam więc na półkę, by sobie przypomnieć, odświeżyć. A tymczasem odnoszę wrażenie, że czytałam po raz pierwszy - mimo, że sporo francuskiej literatury przerobiłam jeszcze będąc w domu. A może wtedy, w szkolnych, licealnych czasach byłam na Colasa Breugnon za głupia? I dlatego nie wbił mi się w pamięć?

Tymczasem to znakomita rzecz! Dawno już tak często podczas lektury nie zatrzymywałam się i nie zadumywałam, nie porównywałam, nie wyciągałam wniosków, nie grzebałam w pamięci za wspomnieniami...

Colas Breugnon to starzec stojący u kresu życia - tak tak, jak na owe czasy, bowiem ma lat pięćdziesiąt - a czasy te to początek XVII wieku. Pełen radości życia Burgund dokonuje podsumowania swego życia, opisując wydarzenia dziejące się w przeciągu jednego roku. A jest tego sporo, bo i nadejście zarazy, i utrata żony, i domu, który padł ofiarą nadgorliwości współmieszczan, nie wspominając o złamaniu nogi, co w ostateczności zmusiło Breugnona do zamieszkania u córki. A jednak Colas cały czas chwali życie, jego bujność i bogactwo, raduje się każdą okazją do wypitki, każdym kawałkiem wieprzowiny do wrzucenia na ruszt, chwali się swą sztuką rzeźbiarską (nie byle jaki z niego rzemieślnik), podziwia odradzającą się przyrodę i zmusza wręcz czytelnika, by podzielał jego poglądy, kpił sobie z możnowładców tego świata i cieszył się swym małym światkiem. To powieść tak ciepła i pogodna, że zdolna zarazić swym optymizmem najgorszego ponuraka.

Początek:

Koniec:

Wyd. PIW Warszawa 1954, wyd.VI, 198 stron
Tytuł oryginalny: Colas Breugnon
Przełożył: Franciszek Mirandola
Z własnej półki (z Ojczastych zasobów)
Przeczytałam 6 sierpnia 2015 roku


W TYM TYGODNIU OGLĄDAM

1/ film rosyjski KINO PRO KINO z 2002 roku, reż. Walerij Rubinczik
Konia z rzędem komuś, kto potrafi znaleźć film o takim tytule na YT!
Zresztą, nie warto szukać. Film kiepski. Rosyjska wersja "Osiem i pół".

2/ spaghetti-western z listy TOP250 IMDB - DOBRY, ZŁY I BRZYDKI (Il buono, il brutto, il cattivo), reż. Sergio Leone, 1966
Na YT w całości:

9/10

A dziś zaczęłam powracać do klimatów szpitalnych za pomocą serialu SZPITAL NA PERYFERIACH PO DWUDZIESTU LATACH (Nemocnice na kraji města po dvaceti letech), 2003


I wiecie co, przypomniało mi się nieprzyjemne uczucie, gdy wiozą na operację - otóż ma się wrażenie, że pędzą z tym łóżkiem, miga w oczach, jedna lampa na suficie za drugą i tak bardzo chciałoby się zwolnić...

Leżenie w łóżku mi doskwiera (nigdy bym nie przypuszczała, że to powiem! ja, co każdy weekend spędzałam w łóżku właśnie!), już mam tego serdecznie dość i dziś zaścieliłam je, nakryłam kapą, położyć się zawsze mogę, ale dość wylegiwania się pod kołdrą! Gdyby nie ten upał, może bym przejechała się do miasta... Tymczasem wróciłam do (okropnie zaniedbanego) czeskiego, stwierdziłam, że muszę od początku wszystko powtórzyć.