Aleksandra Marinina - Ubijca poniewolie

Czyli Zabójca mimo woli. Czwarty kryminał z major Nastią Kamieńską w roli głównej, z 1995 roku.
Przyrodni brat Nastii zgłasza się do niej z problemem: ma dziewczynę, ale nie jest do końca pewien, czy to uczciwa osoba - po wizytach z nią u przyjaciół miały miejsce włamania. Nastia udaje się jako klientka do luksusowego sklepu z ubraniami, w którym pracuje Dasza i zawiera z nią znajomość. Wkrótce okazuje się, że Dasza jest śledzona. Nie mogąc wykorzystać swoich kolegów po linii służbowej (bo przecież żadne przestępstwo jeszcze nie miało miejsca), Nastia decyduje się poprosić o pomoc mafiosa Denisowa, który jest jej winien przysługę za przeprowadzenie śledztwa w Mieście (patrz Igra na czużom polie). Denisow przysyła całą ekipę pod dowództwem tajemniczego Bokra, przestępcy-lingwisty...
Przeczytałam 27 sierpnia 2012.

Korzystając z leniwej, pokrapującej (jest takie słowo? w sensie, że od czasu do czasu kropiło) niedzieli obejrzałam dwa radzieckie filmy. Pierwszym z nich była Prostaja istoria (Zwykła historia) z 1960 roku, w reżyserii Jurija Jegorowa, ze wspaniałą rolą Nonny Mordiukowej, napisaną specjalnie dla niej.

Kołchoz, gdzie po wojnie zostały prawie same kobiety. Mordiukowa gra jedną z kołchoźnic, wdowę Saszę Potapową. Ma ona dość niewyparzony język i zostaje wybrana przewodniczącą kołchozu.
Po tym wyborze – jeśli chce by ją szanowano – musi zaprzestać swych ukradkowych spotkań z Wasią (Wasilij Szykszyn).

Powoli wciąga się w pracę w administracji, poznaje sekretarza komitetu rejonowego Daniłowa (Michaił Ulianow), który odmienia jej życie: na szczęśliwe choć trudne.

Od tej pory Potapowa poświęca się pracy na rzecz kolektywu, ze szczególnym uwzględnieniem pewnego lenia, który ciągle wymiguje się od pracy w kołchozie, wymykając się z wędką nad wodę :)

Brzmi to wszystko jak jakiś produkcyjniak, tymczasem to piękny film o miłości, odpowiedzialności, życiowych wyborach.


Druga była komedia - Tridcat tri (Trzydzieści trzy) w reż. Georgija Danieliji, z 1965 roku. Główną rolę zagrał Jewgienij Leonow.
Technolog w zakładzie produkcji napojów bezalkoholowych Iwan Trawkin udaje się do dentysty z bolącym zębem. U stomatologa okazuje się, że w szczęce Trawkina znajdują się 33 zęby, zamiast zwykłej liczby 32.

Nonna Mordiukowa była kierownikiem przychodni rejonowej, natychmiast wyczuła pismo nosem i zabrała się za pisanie dysertacji, żeby zbić kapitał na trzydziestym trzecim zębie.

Oczywiście Trawkin staje się ogólnonarodowym bohaterem, wiozą go do Moskwy, gdzie pokazują go w telewizji:

Rodzina pozostała w miasteczku już tylko w telewizji może śledzić dalsze dzieje męża i ojca:

Trawkin rozdaje autografy, daje się zapraszać na przyjęcia, po pijanemu obiecuje ożenek zafascynowanej nim kobietce (gra ją Inna Czurikowa) mimo iż w rodzinnym miasteczku zostawił żonę z dwójką dzieci…

W wyniku donosu pewnego zawistnika nasz bohater ląduje na chwilę w psychuszce:

Zorganizowano szybko międzynarodową konferencje naukową na jego temat:

Władimir Basow – aktor charakterystyczny - niezapomniany Krugłow z Moskwa nie wierzy łzom, który przychodzi na przyjęcie organizowane przez dwie bohaterki w mieszkaniu wuja Kateriny, przynosząc różne wiktuały. Tutaj jest dyrektorem muzeum, które za 60 rubli chce zakupić czaszkę lub chociaż szczękę głównego bohatera.

Wreszcie Trawkin zostaje poddany naukowym badaniom i wysłany w kosmos dla nawiązania kontaktu z Marsjanami, jako że stwierdzono jego pochodzenie od tych mieszkańców dalekiej planety :)
Jak się cała sprawa skończyła – nie powiem, żeby sprawić niespodziankę tym, którzy zdecydują się na obejrzenie filmu.

Nawiasem mówiąc, wstrzymano jego rozpowszechnianie, bowiem reżyserowi zarzucono, iż szydzi on z radzieckich kosmonautów i film jest parodią na kult kosmonautów w Związku Radzieckim.