Jurij Trifonow - Długie pożegnania

Kto to przy okazji notki o poprzedniej książce Trifonowa pisał w komentarzach, że Długie pożegnania świetne? Ori, na której zdjęciach w tle jej ulubieńców pojawia się piękna biblioteka... Miała rację, ech, jeszcze jak miała rację! Fascynująca historia trójkąta miłosnego na tle wczesnych lat pięćdziesiątych w Moskwie położyła mnie na łopatki. Powieść dosłownie pochłonęłam i nie umiem się z niej otrząsnąć. Przeczytałam ją w niedzielę, dziś jest piątek, a ja jeszcze nie potrafię zabrać się za co innego - to znaczy niby coś tam zaczęłam czytać, ale kompletnie bez uwagi i jakoś mnie nie wciąga... a może to różnica w jakości daje znać o sobie?

Rzecz pochodzi z ostatnich zakupów na allegro:

Wiecie, że to ostatnia półka ostatniego regału?

Tu zdjęcie zrobione, zanim jeszcze przeniosłam z podłogi najnowsze nabytki:

Jak pomyślę, że ma dopiero 21 miesięcy i miał mi wystarczyć do końca życia... tak, tak, pisałam wówczas: naprawdę nieprędko się za miejscem rozejrzę ha ha ha! Fakt, mogę zacząć stawiać w dwóch rzędach, ale to żadne rozwiązanie, gdy książki giną z oczu, to tak, jakby już ich wcale nie było...

Na okładce serii z kolibrem napisano:

Przy czym to nie Trifonow mówi, że do szczęścia potrzeba tyle samo szczęścia co nieszczęścia, to cytat z "Biesów" Dostojewskiego, muszę uściślić.
W środku informacja o autorze:

Powieść wyraźnie rozkłada się na dwie części: jedna pisana z punktu widzenia Lali, druga z pozycji jej męża-nie-męża Griszy. Każde z nich ma swoje racje, choć nikt jej do końca nie ma,a przecież trzeba będzie podjąć jakieś decyzje, jakoś przeciąć ten węzeł gordyjski... A to Grisza rwał się do tych strat, żeby wreszcie nastąpił przełom, żeby zacząć wszystko od początku. Życie jest tak ogromne!
Bardzo mi się spodobała postać ojca Lali, walczącego o uratowanie swego ogrodu przed postępującą nowoczesną zabudową uliczki. Świetnie też jest scharakteryzowana Lalina matka, obwiniająca o wszystko zięcia i stająca na głowie, by młodych skłócić, zachęcająca córkę, jak by nie było będącą w związku (Lala i Grisza nie są małżeństwem, ale mieszkają razem u jej rodziców), by poszukała sobie kogoś odpowiedniejszego. W ogóle wszystkie postaci, nawet te ledwie zarysowane, stają się dla czytelnika wyraźne i w jakiś sposób bliskie. Trifonow tak niby mimochodem wspomina o istotnych, bolesnych dla Rosjan sprawach, jak w tym fragmencie:
Niezgrabna starucha, skrzywdzona ciężko przez los - cała jej najbliższa rodzina, mąż i dzieci, zginęli przy najrozmaitszych okazjach - musiała być zameldowana na stałe w Aleksandrowie, odległym o sto kilometrów.
I już wiemy wszystko o tej postaci.
Tak sobie gdybam: czy jeszcze znajdę czas, by powieść przeczytać ponownie, w tej nieustannej gonitwie, by więcej, szybciej... warta tego.

Początek:

i koniec:

Wyd. Książka i Wiedza Warszawa 1976, wyd.II, 158 stron
Seria z kolibrem
Tytuł oryginalny: Долгое прощание
Przełożył: Ziemowit Fedecki
Z własnej półki (kupione na allegro 21 października 2014 roku za 2,90 zł)
Przeczytałam 2 listopada 2014 roku

A film? Nakręcono film według powieści, a że w 2004 roku, to trochę się go obawiałam, że to jakisiś gniot będzie (nie ma to jak kino radzieckie, niech żyje!). A tymczasem przemiłe rozczarowanie! Film absolutnie w klimatach tamtych lat i doskonale przekazujący ducha książki. Powiem Wam, że zaczęłam się bać zimy po obejrzeniu go... taki nastrój beznadziei...
W całości na YT niestety nie znalazłam, tylko fragment, gdzie bohaterka śpiewa wiersz Mariny Cwietajewej:




NAJNOWSZE NABYTKI
Przybyłam (na blog Słowem malowane), zobaczyłam i... natychmiast pognałam do Księgarni Akademickiej i kupiłam:

Nie mogłam się powstrzymać przed przejrzeniem tego samego wieczoru - dokładnym - całości. Coś mi się wydaje, że to będzie świetna lektura. Historia trzech sióstr Pareńskich oraz akolitów :)