Antoni Czechow - Łzy, których świat nie widzi

Z drugiego tomu Dzieł:

Panowie nieco sobie wypili w Resursie, podochocili się, noc zapadła, a tu zjeść nie ma gdzie, takie podłe miasto ten Czerwiańsk.

Więc podpułkownik Rebrotiosow, powspominawszy kołduny w Polsce i polewkę ze sterletów w Troickiej Ławrze, wziął się na odwagę i zaprosił towarzystwo do siebie do domu: wypiją po kieliszku, przetrącą kiełbasą lub korniszonem, pogawędzą... żona śpi, nie będą jej budzić. Ale pech - okazuje się, że Masza spiżarkę i kredens zamknęła przed służbą, a klucz zabrała ze sobą do sypialni. Chcąc nie chcąc trzeba ją jednak obudzić i klucz wydostać. Rebrotiosow stara się ją ugłaskać miłymi słowy, dopytując się o szwankujące zdrowie i zapewniając, że jego kompani od kieliszka bardzo ją chwalą, no ale wyobraźmy to sobie - przecież Masza się tą nocną wizytą nie ucieszy, mało tego, w nerwach podbije małżonkowi oko :)

Wyd. CZYTELNIK Warszawa 1956, strony 394-400
Tytuł oryginalny: Niewidimyje miru sliozy /Невидимые миру слёзы
Przełożył: Aleksander Wat
Z własnej półki
Przeczytałam 9 czerwca 2015 roku


Na YT:
ekranizacja opowiadania na początku odcinka



NAJNOWSZE NABYTKI

Oczywiście allegro. Ta pierwsza to Curriculum vitae Szancera, a druga koń jaki jest każdy widzi. Zadowolonam, a Szancer już w czytaniu :)