Mario Soldati - Aktor

Dzisiejsza notka będzie miała chyba z kilometr długości, nazbierało się, a to przez to, że książkę czytałam prawie cztery dni - raptem 350 stron, ale mało casu, panie.
Autor już znany, bo w październiku czytałam jego Listy z Capri. Tamta była z 1954 roku, a Aktor powstał w 1970, w Polsce opublikowano go już w trzy lata później, w 1973 roku, w tej nowszej serii Nike.
Podobnie jak Listy z Capri, jest to powieść psychologiczna, studium tytułowego aktora.
Oto zwięzła notka ze skrzydełka:

Narrator - alter ego autora (też jest reżyserem) - pewnego dnia czekając na lotnisku na odprawę spostrzega mężczyznę, który wydaje mu się znajomy. Obserwuje go, gorączkowo usiłując dopasować do twarzy nazwisko czy bodaj zawód. Dopiero widząc go z tyłu, rozpoznaje go jako aktora, skądinąd dość głośnego. Po wypukłości siedzenia, które stanowiło punkt ciężkości tej osoby. Pisarz wysuwa tezę o pewnej współzależności między systemem nerwowym działającym na kręgi ogonowe, a powołaniem i zawykami typowego aktora.
Bohater od pewnego czasu mieszka w Mediolanie, ale trzydzieści lat swego życia zawodowego i prywatnego spędził w Rzymie. Właśnie leci do stolicy Włoch na rozmowy w RAI (telewizji włoskiej) w celu zrealizowania pewnego projektu telewizyjnego. Wieczorem spacerując w dzielnicy, gdzie niegdyś mieszkał, odnajduje uliczkę, przy której za dawnych czasów działała restauracyjka "Martwy Pies". Tam spotykali się na wspólnych kolacjach ludzie filmu. Wśród nich był Enzo Melchiorri, dużo starszy od narratora, aktor teatralny, a później filmowy. Narrator przypomina sobie pewien epizod z tamtych czasów, gdy Melchiorri pożyczył mu (na wieczne nieoddanie) sporą sumę. Na fali nostalgii zagląda też do hotelu, w którym wówczas mieszkał - i tam okazuje się, że Melchiorri, o którym nawet nie wiedział, czy jeszcze żyje, właśnie go szuka. Niespodziewane spotkanie po latach.
Aktor potrzebuje pomocy narratora: nie pracuje już od dawna, a ze względu na żonę-hazardzistkę, która spędza prawie wszystkie wieczory w kasynie, pilnie potrzebuje pieniędzy. Czyli pracy. Narrator jako reżyser, z kontaktami w telewizji, może mu znaleźć zatrudnienie. I rzeczywiście zapala się do tego projektu, chcąc wesprzeć Melchiorrego, który jest mu bardzo sympatyczny, nie wspominając o dawnym długu wdzięczności.
Tak zaczyna się cała historia, pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji i napięcia.
Przeczytałam 15 listopada 2012.

I jeszcze mały cytacik, który dał mi do myślenia:

Odnoszę to do siebie i swojej (nie)wydolności jako matki. Za miętka byłam, dla własnej wygody... znaczy za mało kochałam?

Dla zainteresowanych zawartość drugiego skrzydełka (nie mam nic z tego i już raczej nie zamierzam mieć, serii NIKE wystarczy mi na długo).

A teraz DROGI PAMIĘTNICZKU.
Poleciałam po fajrancie do Muzeum Farmacji i zanabyłam inną publikację prof. Gajdy, w dużej części dublującą "O ulicy Kopernika w szczególności...", ale oj tam oj tam. Obrazki są i w ogóle (to takie albumowe wydawnictwo).

Następnego dnia w drodze do roboty wstąpiłam do antykwariatu na Jabłonowskich, pytając o Opowiadania Girtlera. Girtlera nie było, ale za to stały sobie na półce Dzieci Jerominów, omawiane już nieraz na blogach, więcem ściągnęła sprawdzić cenę. A tu - OSIEM ZET! No jak było nie brać!

Tego samego dnia dostałam od osoby z konszachtami na UJ dwa wydawnictwa uniwersyteckie związane z rusycystyką, zajrzy się:

Zaś wczoraj przyszły dwie pozycje z allegro. Szymon to po linii zawodowej, a pamiętniki Leszczyńskiego były cytowane przez Gajdę w O ulicy Kopernika, więc postanowiłam sobie rozszerzyć.

Przy okazji prezentuję zawartość jednej z szafek u mnie na zakładzie. Syćko to leży tutaj, bo nie mam przecież miejsca w domu. I nawet nie pamiętam co tu mam.

W drodze z allegro jeszcze 3 przesyłki, hm. Jak policzę, ile tego naściągałam w tym roku, to... to chyba powinnam przestać.



Obejrzałam włoski film La giusta distanza (Właściwy dystans) z 2007 roku, reż. Carlo Mazzacurati.
Na YT jedynie zajawka:


Oto główni bohaterowie: włoska prowincja w regionie Veneto, jej mieszkańcy i Nowa.
Nową jest Mara, młoda nauczycielka przysłana na zastępstwo i wzbudzająca zrozumiałe zainteresowanie, głównie wśród męskiej połowy lokalnej społeczności.

Niewątpliwie zainteresowany Marą jest Hassan, mechanik samochodowy pochodzący z Tunezji, ale zadomowiony we Włoszech i ceniony przez sąsiadów. Hassan niestety podgląda Marę, która wynajęła dom w dość odludnym miejscu.

Podgląda też Marę (a nawet czyta jej pocztę elektroniczną) 18-letni Giovanni, aspirujący do zostania dziennikarzem i pod pseudonimem piszący artykuły do IL CARLINO.

Po pierwszym nieporozumieniu, związanym z odkryciem przez Marę, że jest po kryjomu obserwowana, Hassan zdobywa zaufanie i przyjaźń nauczycielki: nawiązują romans.

Marą jest też żywo zainteresowany miejscowy bogacz Amos, co prawda żonaty z Rumunką znalezioną w katalogu, ale chętny na wspólną z Marą wycieczkę do Egiptu.

Nagle film obyczajowy - obraz życia prowincji włoskiej na początku XXI wieku - zmienia się w kryminał: Mara ginie zamordowana i wszystko wskazuje na Hassana. Toteż po szybkim procesie Tunezyjczyk zostaje skazany na 15 lat... i odbiera sobie życie w więzieniu, zostawiając jedynie liścik, zapewniający o niewinności.
Dotrzeć do prawdy postanawia jedynie Giovanni, rzucając w oczy adwokatowi Hassana:
- Skazaliście go z góry, bo tak wam pasowało!
Cóż, imigrant, choćby nie wiem jak zintegrowany, zawsze pozostanie imigrantem, obcym, na którego najwygodniej zwalić wszelkie winy.


A na koniec niespodzianka od Zbyszekspira z blogu W zaciszu biblioteki. Zadał mi 11 pytań.
Matko Boska.

1. Jaka jest Twoja ulubiona książka z dzieciństwa?
Zdecydowanie „Dzieci z Bullerbyn”. Kocham po dziś dzień. Sielska atmosfera, mimo że autorka nie omija trudnych tematów. Kwintesencja szczęśliwego dzieciństwa.

2. Jaka książka non-fiction zrobiła na Tobie największe wrażenie?
Oj, nie odpowiem na to pytanie. Dziś robi na mnie wrażenie to, a za miesiąc co innego. Księgi życia nie mam. Nie zafiksowuję się na jednej pozycji.

3. Jakie 3 książki zabrałbyś/-łabyś ze sobą na bezludną wyspę?
Na pewno „Mistrza i Malgorzatę”. A dalej nie wiem. Często podają w takich przypadkach Biblię. Mnie to nie nęci. O, może zabrałabym siedem tomów Prousta i wreszcie je skończyła? Ostatecznie to jeden tytuł przecież!

4. Jakie pytanie zadałbyś/łabyś swojemu ulubionemu pisarzowi?
Nie mam ulubionego pisarza, więc…

5. Co sądzisz o e-bookach i audiobookach?
Że nie dla mnie one :) Wolę papierową książkę. Poza tym jestem wzrokowcem i nie umiem skupić się na samym słuchaniu. Ładnych kilka razy zaczynałam odsłuchiwanie „Doktora Faustusa”, którego raz nabyłam w Taniej Jatce, wiedziona jakimś dziwnym przekonaniem, że dam radę. I… zasypiam :)

6. Czy lubisz kryminały i fantastykę i dlaczego tak lub nie?
Kryminały tak, fantastyki nie. Sensacji też nie. Czysty kryminał, owszem. Minęłam się z powołaniem, bo chciałabym być detektywem. Acz nie mam takich zdolności dedukcji i łączenia faktów oraz przede wszystkim dobrej pamięci jak Nastia Kamieńska. Z s-f kiedyś, w młodości, spróbowałam czegoś, ale wybitnie mi z nią nie po drodze. Jestem przyziemna i lubię realia.

7. Czy uważasz, że praca tłumacza jest tak samo ważna jak pisarza? Jacy tłumacze i jakie ich tłumaczenia są według ciebie najlepsze?
Hm, sporo akurat myślałam (nie najlepiej) o tłumaczce przy okazji ostatnio czytanej książki. Ale mogłam sobie na to pozwolić, bo znam język oryginału i wychwytywałam żywcem przeniesione (dosłownie) na język polski wyrażenia idiomatyczne. Praca to z najtrudniejszych – tłumacz literatury pięknej jest (powinien być) sam twórcą. Odwieczny problem traduttore – traditore (tłumacz – zdrajca)…
Podziwiam na pewno Boya za jego wkład w przyswojenie Polakom literatury francuskiej.

8. Czy zdarza ci się nie pamiętać treści przeczytanej książki?
Ba. Dzięki temu mogę w kółko czytać kryminały :)

9. Które książki są według ciebie przereklamowane?
Staram się unikać takich ocen. Bo coś, co mnie nie podeszło, może być świetną książką dla innych. Ja być może po prostu nie zrozumiałam. Ogólnie unikam nowości, o których wszyscy piszą i które wszyscy czytają. Te właśnie wydają mi się przereklamowane, ale w sensie dosłownym.

10. Jaki jest Twój ulubiony cytat pochodzący z książki, którą kiedyś przeczytałeś?
Nie zapisuję sobie cytatów do kajecika, a tak z głowy nie potrafiłabym podać. Ech, ta moja głowa…

11. W jakim celu piszesz swojego bloga?
Początki były inne, ale teraz głównie interesuje mnie zapełnianie luk w Internecie :) Poza tym, jest to fantastyczny sposób na kontakt z innymi, też „zarażonymi”. No i dokumentacja pewnego okresu mego życia. To już zresztą czwarty prowadzony przeze mnie blog - toteż bez internetu nie wyobrażam sobie życia.

Tradycyjnie już (bo drugi raz) nie kontynuuję zabawy z powodu braku kreatywności. Mam taką koleżankę, która pod tym względem jest niezła i ciągle bierze udział w konkursach, gdzie trzeba coś wymyślić (typu hasło reklamowe, wierszyk) i nawet dostaje nagrody. Ja - buahaha.