Charles Dickens - Ciężkie czasy (na te czasy)

To jest jedyne wydanie Dickensa akceptowalne przeze mnie :)
Seria z lat 50-tych. Planuję mały rajd po tych wydaniach w najbliższym czasie.
Bo tak naprawdę znam (i uwielbiam, ale to chyba każdy tak ma, co zna) tylko Pickwicka, czas poszerzyć horyzonty :)

Zdjęłam z półki akurat Ciężkie czasy, bo i na mnie takie przyszły - dycham jak stary gruźlik w Davos. Dychają też i padają jak muchy robotnicy w Coketown, paskudnym mieście przemysłowym, gdzie poza wyziewami z licznych kominów niewiele można dostrzec: robotnicy rano snują się liczną gromadą do swoich fabryk, a wieczorem wracają do nędznych domostw, na skromną strawę i kilka godzin upragnionego spoczynku.

Dramatis personae:
- wielmożny pan Tomasz Gradgrind (cóż za potworne nazwisko, nie jestem w stanie go zapamiętać), zwolennik twardego faktu
- jego dzieci: córka Ludwika i syn Tomasz, wychowywane podle faktów, a kompletnie wyjaławiane z uczuć
- pan Bounderby, bankier, kupiec, fabrykant, wielki przyjaciel Gradgrinda, darzący szczególnym sentymentem jego córkę Ludwikę, którą też po pewnym czasie poślubia; chlubi się swoją przeszłością, jako że wyszedł z rynsztoka i doszedł do obecnych godności tylko własną pracą
- jego gospodyni, pani Sparsit - nie tylko widziała lepsze czasy, ale i wysokie miała koligacje
- Stefan Blackpool, robotnik, jedna z "Rąk", człowiek wielkiej uczciwości i poczciwości, toteż nic dziwnego, że padnie ofiarą wyzysku
- zakochana w nim robotnica Rachela
- i na końcu pan James Harthouse, deputowany w Izbie Gmin (kapitalne spostrzeżenia na temat polityków, aktualne do dziś), który przyjechał do Coketown pomóc partii twardego faktu, a któremu Ludwika wpadła w oko
Czyż trzeba więcej, by cała ta mieszanka wybuchła z wielką gwałtownością?
Przeczytałam 10 października 2012.

Tłumaczenie z roku 1866 Apolla Korzeniowskiego (ojca Conrada).
Ilustracje wykonał Fred Walker.
Napaliłam się na te ilustracje jak szczerbaty na suchary, a tymczasem jest ich wszystkich cztery sztuki.

W rozdziale X znalazłam wycinek (wyrywek) z gazety, którym mój Ojczasty zaznaczył sobie lekturę (cały on, abnegat życiowy :) ja zawsze szukam jakiejś ładnej zakładeczki, a nie tak świstkiem z gazety... no dobrze, nie kupuję gazet)

Zygmunt Broniarek zapluwa się na temat legalizacji partii komunistycznej w Hiszpanii :)

Obejrzałam kolejny włoski film Oggi sposi (Dziś ślub) reż. Luca Lucini, 2009
Trailer na YT:


Byłam święcie przekonana, że to jakaś głupiutka komedia i bardzo miło się rozczarowałam. Owszem, komedia, ale dająca znakomity przekrój włoskiego społeczeństwa.

Jest to historia czterech par, które postanawiają się pobrać.
Ta najbardziej widowiskowa to policjant, pracujący w Rzymie, ale pochodzący z południa Włoch i Hinduska, córka ambasadora. Jak można się domyślić, tu właśnie pokażą nam najwięcej uprzedzeń i stereotypów.
Ojciec policjanta to wieśniak z dziada pradziada:

a rodzice dziewczyny na co dzień żyją jak arystokracja:

Szok kulturowy jest wielki dla obu stron.
Zwłaszcza że... ambasador zgadza się na ślub pod warunkiem, że odbędzie się on w ceremoniale hinduskim:

Klasyczna jest scena kolacji u ambasadora, na którą przybywają rodzice pana młodego:


Znane w naszych czasach są młode panienki, podrywające bogatych dziadków, żeby prędko załapać się na spadek.

Kiedyś takie panny wydawano za starszych od nich o 20 czy 30 lat pretendentów do ręki wbrew ich woli, tak kazali rodzice. Dziś rodzice rwą włosy z głowy, a panny mamią 70-latków, by znaleźć się w ich testamencie.
Tutaj przyszły "pan młody" ma 40-letniego syna prokuratora, który postanawia zrobić wszystko, by zdemaskować oszustkę i uchronić ojca (a może jego pieniądze).

Oczywiście rezultat jest łatwy do przewidzenia: młodzi zakochają się w sobie i małżeństwo nie dojdzie do skutku, ale za to panna młoda ucieknie z przytupem, bo już sprzed ołtarza.
Prokurator prowadzi śledztwo w sprawie powiązań mafijnych pewnego potentata finansowego. Ten również, dla podreperowania swego wizerunku, będzie się żenił, z idiotką-ozdobą telewizyjnych show, znaną z tego, że jest znana.

Świetnie pokazane, jak działa ten system paparazzich, pudelków etc.
Na weselu będzie kilkaset osób, toteż sprytna kelnerka z restauracji, która właśnie zaszła w ciążę i planuje wyjść w związku z tym za mąż za wieloletniego partnera, kucharza w tej samej restauracji - oboje biedni jak mysz kościelna, o czym świadczy fakt, że śpią na rozkładanej kanapie :) - więc kelnerka ta, zmuszona wydać skromne przyjęcie dla rodziny męża z Sycylii, która nie wyobraża sobie braku wesela (a rodzina liczy tylko 72 osoby) - dopisuje te 72 osoby do planu wesela magnata. Ot, wesele będzie się odbywać w zamku, tym, co to ślub tam brał Tom Cruise, więc oni przytulą się w bocznym skrzydle. Jednak tylko policja wie, że w czasie wesela ma nastąpić przekazanie mafijnych pieniędzy i planowana jest wielka akcja z udziałem 200 funkcjonariuszy.
I tak mamy już skompletowane cztery pary, o wszelkim przekroju społecznym i statusie majątkowym, a co z tego wyniknie? Polecam film.