Egon Erwin Kisch - Praski Pitaval

 Kisch był z przekonania komunistą, więc chętnie go u nas wydawano zaraz po wojnie. W domu był jego Szalejący reporter (a może też i Jarmark sensacji), toteż znałam to nazwisko od dzieciństwa. Natomiast o istnieniu Praskiego Pitavala dowiedziałam się już po nabyciu praskiego szmergla i znalazłam egzemplarz (z nieco podniszczoną obwolutą) na allegro.

Nabyłam też niegdyś czeską wersję, którą być może w bliżej nieokreślonej przyszłości przeczytam. Przydała mi się jednak już teraz, albowiem: albowiem książka została przetłumaczona oczywiście z niemieckiego (ach, niech by mi ktoś powiedział, do jakiej właściwie literatury zaliczyć Kischa - urodzony i zmarły w Pradze, piszący po niemiecku, Żyd, obywatel Austro-Węgier aż do powstania Czechosłowacji) i niestety muszę powiedzieć - przetłumaczona niechlujnie. A przy tym przez zasłużoną tłumaczkę, Edytę Sicińską. Rzecz jednak w tym, że w niemieckim oryginale Kisch używał czeskich nazw własnych w brzmieniu niemieckim i tłumaczka nie zadała sobie trudu odszukania właściwych wersji. Czasem się domyśliłam, czasem nie* i wtedy właśnie sięgałam po czeskie wydanie. Przy okazji stwierdzając, że różni się ono od polskiego zestawem poszczególnych opowieści. Zresztą we wstępie niejaki Bodo Uhse (enerdowski pisarz i aktywista) pisze, iż niektóre rozdziały opuszczono, inne ukazują się w nowej formie, a jeszcze inne zostały dodane, bo treścią odpowiadają zbiorowi. Hm.

*Na przykład Zajęczy Zamek na Smichowie. No w życiu bym nie przypuszczała, że chodzi o Petřín! Albo na zamku Stern. Tu już mi zaświtało, że chodzi o Letohrádek Hvězda. Jednak moja znajomość niemieckiego nie sięgała tak daleko, by wyczaić, że Brenntegasse to ul. Spálená (to ta, gdzie jest taki cudny antykwariat** i gdzie zwykle grzebię w pudełkach za 10 koron i gdzie, nieco dalej, pod numerem 10, pracował w składzie makulatury Hrabal, co go zainspirowało do napisania Zbyt głośnej samotności; Szczygieł wysłał tam Springera, żeby zrobił zdjęcie do jego Osobistego przewodnika po Pradze, ale okazało się, że w podwórku nie ma właściwie nic do sfotografowania)...

A poza tym - niektóre opowieści na siłę przyklejone do PRASKIEGO Pitavala, zwłaszcza te francuskie, z okresu Rewolucji (swoją drogą brrrrr!). Za mało Pragi w Pradze!

Ale przypomniałam sobie, jak to kiedyś udałam się na cmentarz Krčský, przeczytawszy przed wyjazdem właśnie rozdział na ten temat u Kischa (tylko ten, nie wiem już, dlaczego, skąd mi się to wtedy wzięło) i długo tam mantykowałam szukając pewnego grobu... bo niegdyś chowano w tym miejscu więźniów z Pankraca, było to miejsce ściśle tajne (na grobach nie było nawet nazwisk, tylko numery) i odmówiono reporterowi wejścia, więc po prostu przeskoczył przez płot. I teraz ponownie przeczytawszy ten rozdział znów mi się zachciało tam pojechać, ale pewnie czasu zabraknie. 
 

Początek:

Koniec:

Spis treści:

Oglądaliście Pułkownika Redla? Ja się ze wstydem przyznam, że nie. I nawet nie mam.

 

Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1957, 318 stron

Tytuł oryginału: Prager Pitaval

Przełożyła: Edyta Sicińska

Z własnej półki

Przeczytałam 18 kwietnia 2022 roku

** No nie mogę się powstrzymać przed wspominkami:

 

Szukam teraz zdjęć z tego cmentarza i trafiam na domofon sprzed czterech lat (a dawno nie było). Jaki... urozmaicony 😁