niedziela, 29 listopada 2020

Jarosław Mikołajewski - Dolce vita

Ja coś za tym Mikołajewskim nie przepadam i miałam momentami poczucie, że to wręcz grafomania jakaś... No ale skoro się Wisława zachwycała, to może nie? Jednak, z małymi wyjątkami, opowiadania te nie zrobiły na mnie wrażenia, widać wyobraźnia autora pracuje na innych falach niż moja.

Początek:
Koniec:

Wyd. Agora SA, Warszawa 2012, 142 strony

Z biblioteki

Przeczytałam 28 listopada 2020 roku

I to by było na tyle na czas dłuższy, bo pewnie sporo mi zejdzie na lekturze Doncowej, która ma malutką czcionkę (seria kieszonkowa) i po kilkunastu stronach wysiadam, mam dość i wolę posłuchać czeskiego radia.

 

Ale ale, co za przyjemna niespodzianka dziś rano 😍

Nie dlatego, że tak zimę lubię (wręcz przeciwnie), ale pierwszy śnieg W NIEDZIELĘ robi wrażenie, w końcu wychodzić nigdzie nie trzeba, a tylko popatrzeć sobie przez okno, bez narażania się na zimno i inne nieprzyjemności. Ale przede wszystkim miałam przez chwilę wrażenie powrotu do dzieciństwa, że zaraz będzie Teleranek i Pippi Langstrumpf 😉

Oczywiście w sześć godzin później nie ma już śladu po śniegu...


Tymczasem wstała moja córka na obiad, więc mogłam ją poprosić o przysługę, z którą czekałam od rana, chcąc Was uraczyć tym fragmentem filmu (przysługą było wycięcie go z całości). To mianowicie film radziecki, który obejrzałam wczoraj, a który opowiada o pewnej sympatycznej, acz dość ekstrawaganckiej rodzince. Syn zaczyna mieć podejrzenia, że ojciec prowadzi podwójne życie, więc postanawia go śledzić. Ale nie o to chodzi... chodzi o ZSYP ALLA SOVIETICA 😂😂😂

A tu muszę jeszcze zaznaczyć, że jest rok 1986... 

 


 
 





 

sobota, 28 listopada 2020

Jerzy Pilch - Widok z mojego boksu

A wiecie, że mi się podobało?

To drugi Pilch, z jakim mam do czynienia ostatnio, a wytrzasnęłam go skądyś z blogosfery, ktoś przeczytał i chwalił, więc pożyczyłam. Oczywiście ze względu na temat:

Ten akurat akapit poniżej dla pamięci - muszę kiedyś zabrać się za Kapuścińskiego (cytat pochodzi z Podróży z Herodotem).

Prof. Marian Stala ciągle się tu przewija, a mnie zaczęła dręczyć niepewność. Otóż w czasach studenckich Ślubny miał antykwariat w akademiku i do tego antykwariatu przychodził sprzedawać książki (w sporych ilościach) - dobre książki - pewien asystent z polonistyki. Mnóstwo z tych książek zabieraliśmy do domu (do pokoju w tymże akademiku, znaczy). 

Nagle sobie teraz ubzdurałam, że to był właśnie on, Marian Stala. Mógł mieszkać w hotelu asystenckim w pobliżu i dlatego miał do nas najwygodniej. Zadzwoniłam nawet do Ślubnego, czy nie pamięta. Mówi, że nazwiska nie, twarz to może by kojarzył. Nic prostszego, jak zajrzeć do internetu, ale już mu nie chciałam zawracać głowy, tym bardziej, że rozmowa zeszła na milion starych znajomych 😏 Spróbuję więc zostać przy tym przekonaniu, że część moich książek to dawna własność prof. Stali...


Początek:

Jak ja znam to uczucie! Co prawda chyba tylko ze trzy razy, nie więcej, stałam tam w progu na piętrze Wiślnej i czekałam, aż ktoś zareaguje na moje pojawienie się, ktoś odpowie na moje dzień dobry 😁 Ale zawsze!

Koniec:

Wyd. Znak, Kraków 2019, 237 stron 

Z biblioteki 

Przeczytałam 26 listopada 2020 roku 

 

Córka zmywała po obiedzie, ja stałam obok i jojczyłam na to wypracowanie, którego ciągle nie napisałam (już nawet nie wiem, ile czasu minęło, odkąd zostało zadane, co najmniej miesiąc), że muszę to wreszcie zrobić dziś (lepiej dziś niż jutro) i że kompletnie nie wiem, co napisać i że już mi z tego niedobrze...  

- Napiszę Ci usprawiedliwienie!

Usprawiedliwienie wysłałam, a co mi tam, niech się Nasza Pani pośmieje... ale podejrzewam, że to mnie nie uratuje.

piątek, 27 listopada 2020

Bożena Aksamit - Batory. Gwiazdy, skandale i miłość na transatlantyku

Ostatnio u mnie ciągle Agora i Agora, ale to się bierze stąd, że przestudiowałam na stronie Biblioteki Kraków ten hasztag, zapodałam na wirtualną półkę całą masę tytułów i gdy szybciutko zamawiałam książki przed zamknięciem bibliotek, gęsto z tej półki korzystałam.

Jak już wspominałam, teraz tam nie mam nic (po wymianie dysku).  No i dobrze. A wczoraj zastanawiałam się, co teraz wziąć do czytania, po Pilchu, którego skończyłam (bibliotecznych jest jeszcze DWADZIEŚCIA) i nagle pomyślałam o jednej swojej, zbiór opowiadań Gaddy, nazywa się to Pożar na ulicy Keplera. Super, to na pewno będzie coś fajnego! Ułożyłam się wygodnie, otwarłam tomik i... i poległam. No zupełnie mi nie szło, one wymagają takiego skupienia uwagi i rozszyfrowywania potrójnie złożonych zdań, że zrezygnowałam 😕 

W rezultacie wzięłam na tapetę kolejną biblioteczną, a w dalszej (powiedzmy jutrzejszej) przyszłości  zamierzam się na starą dobrą Doncową w oryginale, tylko nie udaje mi się ustalić, który to miałby być tom, straszny w tym jest bałagan, okazuje się, że nie zawsze zapisałam w książce datę przeczytania (ech, ten odwieczny brak systematyczności), nawet blog mi nie pomaga w kwestii co mam już za sobą...

Pożyczając Batorego byłam święcie przekonana, że naczytam się o naszej śmietance towarzysko-artystycznej, która się tam bujała w latach 60-tych. A tymczasem o tym się ledwie napomyka! Autorka skupiła się na bardzo dokładnym (chwilami miałam wrażenie, że zbyt dokładnym) opisie/rekonstrukcji dziejów statku w okresie przedwojennym. Być może najwięcej materiałów znalazła właśnie do tamtych czasów? Wiele opisanych historii i anegdot wyraźnie pochodzi ze wspomnień rozmaitych autorów, na przykład Moniki Żeromskiej.
Przypomniały mi się lektury sprzed lat - Szaman Morski i Znaczy Kapitan. Nie bez kozery, bo Borchardt właśnie o kapitanie Batorego pisał 😍 I tak się złożyło, że gdy robiłam te swoje Pierwszofalowe Koronawirusowe Porządki Biblioteczne, właśnie te dwie powieści wyciągnęłam z jakiegoś zakamarka i przeflancowałam je na przód półki, z myślą o rychłym powrocie. Czy on będzie taki rychły, to nie wiem, ale czekają - gdyby nie te 20 sztuk na krześle pod oknem i gdyby nie domowa Alchemia słowa, za którą chcę się KONIECZNIE zabrać i gdyby nie ta Doncowa, którą chcę przeczytać już zaraz, bo obejrzałam coś tam rosyjskiego i zatęskniło mi się za cyrylicą - więc gdyby nie to wszystko, Znaczy Kapitan już by leżał na kołdrze 😜

Początek:
Koniec:

Wyd. Agora SA, Warszawa 2015, 323 strony

Z biblioteki 

Przeczytałam 24 listopada 2020 roku

 

Wczoraj rano jeszcze przed robotą pognałam do piekarni (niewidziane to dawniej rzeczy!). W kieszeni klucz od mieszkania i karta płatnicza, a w głowie po drodze myśl takowa - a co, gdyby nie można było zapłacić kartą z jakiegoś powodu? Musiałabym wracać biegusiem do domu po gotówkę, z powrotem lecieć i kto wie, spóźnić się może do pracy (nic by się nie stało, no ale nie lubię). Przychodzę i cóż widzę obok kasy? Kartkę AWARIA TERMINALA! 

Słuchajcie, jeszcze nigdy, odkąd chodzę do tej właśnie piekarni (a uzależniłam się od chleba cygańskiego, który tam mają), nigdy - powtarzam - nie było takiej sytuacji. Wykrakałam, ściągnęłam czy co tam jeszcze. 

A potem wracam z pracy, przejeżdżam obok magistratu i myślę o prezydencie Majchrowskim, który niedawno ogłosił, że jest pozytywny i udał się na izolację. Myślę mianowicie tak: 

- A co by było, gdyby... 

/to w kontekście zażartej walki z PIS-em podczas ostatnich wyborów samorządowych/ 

Wieczorem wiadomość - Majchrowski jest w szpitalu. 

Córka mówi, żebym lepiej przestała myśleć!

czwartek, 26 listopada 2020

Dariusz Kortko, Krystyna Bochenek - Ludzie czy bogowie

Ciekawa to była lektura, te rozmowy z 27 lekarzami, każdy inny, każdy z dorobkiem (jedynie pierwsza była z lekarzem-stażystą, ale uzupełniona kolejną odbyta po 8 latach), każdy ciekawy. Poza jednym wyjątkiem, jakiegoś fanatyka religijnego, który niestety swoje poglądy przenosi na uprawiany zawód - znaczy się ginekolog (z ósemką dzieci), wywiad nosi tytuł Zawsze po stronie pacjenta, ale czegóż się dowiadujemy - pan doktor odradza pacjentkom antykoncepcję, nawet nie tyle odradza, co pigułki nie przepisze, mówi to jasno i wyraźnie, in vitro jest według niego nieetyczne, a jeśli kobieta spodziewa się ciężko chorego dziecka, to wystarczy z nią porozmawiać, wytłumaczyć i ona na pewno podejmie dobrą decyzję (dobrą czyli donosić, urodzić). Nawet opowiedział historię o tym, jak pewna ciężarna była namawiana na aborcję w sąsiednim kraju, ale przyjechała do jego kliniki, żeby urodzić. Cytuję: Synek żył tylko kilka dni, ale jego mama była szczęśliwa. Mówiła, że jest śliczny. Ja w to mogę uwierzyć, w taką jednostkową historię, ale żeby się tym podpierać dla zakazu aborcji i głosić, jak to jest fajnie urodzić i zaraz pochować, to coś nie halo.

Reszta wywiadów już nie była tak denerwująca, ale jako że mam oczy na mokrym miejscu, nieraz się spłakałam przy czytaniu, emocje jednak były silne, tyle że związane zazwyczaj z prostą empatią. Wybrałam kilka fragmentów, trzy na początku są z rozmowy z chirurgiem plastycznym, o świszczących w samolocie piersiach nie słyszałam 😄






Pomyslcie, to przecież było całkiem niedawno! W wannie z lodem!





Początek:
Koniec:

Wyd. Agora SA, Warszawa 2015, 390 stron 

Z biblioteki 

Przeczytałam 14 listopada 2020 roku 

 

Podjechali pod blok, cosik głosili przez megafon, zanim rzuciłam się do okna (bo najpierw myślałam, że to na górze ktoś głośno mówi), już przestali, więc założyłam kamasze, wyszłam i od kobiety stojącej dwie klatki dalej dowiedziałam się, że mamy sobie nabrać wody, bo jest awaria i będą naprawiać. 

Zapełniłam więc trzy garnki i dwie miski (cóż, wanny nie posiadam, co w takich okolicznościach jest sporym minusem) i pogratulowałam sobie, że wzięłam prysznic zaraz po obiedzie 😀

Przyjechała koparka i panowie dłubali się przy tym nie wiem, czy nie całą noc, to zdjęcie zrobiłam o wpół do drugiej. A tu jeszcze mróz...

Siłą rzeczy zaczęłam myśleć, jaką jestem szczęściarą, jeśli chodzi o pracę (no, poza pieniędzmi). W cieple robię i raczej w dzień 😎

A wszystko zaczęło się tak niewinnie - właśnie, po siedmiu latach siedzenia w domu z dzieckiem, zdobyłam nowy zawód i szykowałam się na podbój świata, projektując póki co nową wizytówkę, gdy zadzwoniła koleżanka ze studiów, że oh là là, jest w trzeciej ciąży, a od niedawna pracuje dla pewnej instytucji, wreszcie po linii w pełni zgodnej z wykształceniem, i nie chciałaby tej pracy stracić, i czy ja bym ją przyszła zastąpić na parę miesięcy tylko. 

Na parę miesięcy mogłam odłożyć ten podbój, więc dobrze, spadł mi na chwilę chociaż kamień z serca, bo ja i zdobywanie świata to he he. 

Dlaczego do mnie akurat koleżanka zadzwoniła? Bo ja nie z tych, co podsiądą podstępnie i zdradziecko, można mi było zaufać 😍

/o mojej, kurde, szlachetności świadczy historia studniówki, tragedia mego życia, ale nie o tym dziś/ 

No, a jak się zbliżał powrót koleżanki, ówczesna Derechcja zaproponowała mi pozostanie. Równolegle. I tak już dwadzieścia lat siedzę i sobie chwalę. Różne po drodze miałam zadania, w którymś momencie musiałam - niestety - przejąć obowiązki tej koleżanki (ale jej odejście było jej decyzją i wyborem, zresztą po jakimś czasie znalazła pracę, w której też się chyba spełnia, a która jednocześnie spełnia podstawowe kryterium, o jakim obie marzyłyśmy przez cały czas - czyli ETAT), co z kolei spowodowało rezygnację z tej części moich obowiązków, które dawały mi najwięcej satysfakcji, poczucia, że robię coś dla ludzi... ale trudno - dalej lubię swoją pracę. 

W życiu - ani wtedy w szkole, gdy marzyłam o przyszłości związanej ze swoją pasją, ani później na studiach - nie przyszłoby mi do głowy, że kiedyś będę pracować w tej instytucji! Zresztą nawet wtedy jeszcze nie istniała 😉 A gdy już powstała, korzystałam z jej oferty kulturalnej z wielką nieśmiałością. 

Jak to życie dziwnie się plecie i pomyślcie - nawet dla ludzi wychowanych w kulcie dewizy siedź w kącie, a znajdą cię, tak niespójnej z naszymi czasami - znajdzie się miejsce... 

 

PS. A wody z garnków jeszcze nie zużyłam całej (bo w naszej klatce i tak była normalnie), głupio mi ją tak po prostu wylać ze względów czysto ekologicznych, więc spłukuję toaletę, ale przez to czuję się jakbym była bohaterką jednej z tych historii o sknerach, które wodę z pralki odlewają do wiadra, które stawiają w toalecie, żeby mniej płacić 😒

środa, 25 listopada 2020

Bohumil Hrabal - Pociągi pod specjalnym nadzorem

Wygląda na to, że pierwszy raz czytałam. A film widziałam kilka razy. 

I nawet nie posiadam książki ani w oryginale ani w tłumaczeniu, wstyd w sumie, zważywszy na moje zainteresowania... 

Pożyczyłam na ten kolejny (mini)lockdown dwa tomy Hrabala. Miały być do 27 listopada, teraz Biblioteka Kraków prolongowała wszystko do 15 stycznia. Mam sporo czasu na przeczytanie reszty, więc się z tej prolongaty cieszę... z drugiej strony chętnie bym oddała te już przeczytane, skoro paczka z nowymi nabytkami czeskimi w drodze 😍 

Cały czas rozglądam się po mieszkaniu w poszukiwaniu wolnego miejsca. Wychodzi na to, że powinnam zamówić wiszącą półkę z boku biurka, jest tam pusty kawałek ściany - ale mam obawy w stosunku do wiszących półek. Jedna mi wisi w głowach łóżka, ale jest mała, natomiast ta przy biurku miałaby kilka półek, tak do sufitu, żeby wykorzystać miejsce, i raz, że nie wiem, jaki ciężar może takie coś utrzymać, a dwa, że normalnie bym się chyba wstydziła dzwonić do Pana Stolarza, zapewniałam go kilka lat temu, że regał, który wtedy robił jest już NA PEWNO ostatni 😎

Najsłynniejszy cytat z Hrabala 😀
Nie bardzo rozumiem, dlaczego tłumacz wpadł na ten pomysł królowo-gródkowej dyrekcji okręgowej... chwilę trwało, zanim wydedukowałam, o co chodzi (o  Hradec Králové) - no po co to tłumaczenie?
Początek:
Koniec:

Wyd. Agora SA, Warszawa 2011 (seria Kolekcja literatury czeskiej), 67 stron 

Przełożył: Andrzej Czcibor-Piotrowski 

Tytuł oryginalny: Ostře sledované vlaky

Z biblioteki 

Przeczytałam 12 listopada 2020 roku 

 

Jak wspomniałam, film oglądałam parokrotnie, ale skoro był dołączony do książki, nie oparłam się i obejrzałam ponownie. Ach, co to za mistrz był, ten Menzel!

Jest nawet na You Tube z polskim lektorem: 

 

 

A teraz można porównać sobie tego młodziutkiego odtwórcę głównej roli z wyglądem obecnym 😉

Václav Neckář miał w 2002 roku udar mózgu, po którym musiał się na nowo uczyć mówić. I śpiewać. Spiewa od tej pory tylko wolne utwory. Ta piosenka Pasterka została napisana do świetnego filmu animowanego Alois Nebel (dopiero niedawno obejrzałam, choć jest sprzed 9 lat).

 

Napisałam swego czasu do dyrektorki jakiegoś liceum w Kielcach, gdy przeczytałam, że Pani Wicedyrektor tejże szkoły na FB kompletnie obcej sobie osoby, która popierała Strajk Kobiet, zaproponowała - cytuję - weź parasolke, otwórz w cipsku, leć na ulice (pisownia oryginalna). Wyraziłam swój sprzeciw i oburzenie, a dałam też do wiadomości miejscowe kuratorium. To było miesiąc temu.

Wczoraj dostałam odpowiedź właśnie z kuratorium.

No nie przyczepisz się - odpowiedzi udzielono? Udzielono👌

😖

No ale w związku z tym, że ten wspaniały pedagog nadal widnieje na stronie szkoły jako wicedyrektor, chyba znów poproszę o informacje dyrekcję. Wcześniej widziałam tylko tłumaczenie, że ktoś użył konta tej pani. Ha ha ha.

Gdyby się chcieć bawić w korespondencję tego rodzaju, to codziennie można by spędzić kilka godzin przed komputerem...


Tymczasem w pracy szukałam czegoś w mailach sprzed 10 lat i znalazłam zdjęcie. Borze szumiący, jak to możliwe, że miałam jeszcze taką szczupłą twarz? Co ten czas robi z ludźmi (czas i carbonara)...

sobota, 21 listopada 2020

Marcin Kołodziejczyk - Dysforia. Przypadki mieszczan polskich

Bardzo mi się spodobał ten autor i skoro napisał też coś o prowincji, to obowiązkowo poszukam. Chyba zaczynam się rozsmakowywać w opowiadaniach (za którymi do tej pory przecież nie przepadałam).

Najlepsze (w moim zaćmieniu) jest to, że dopiero pod koniec czytania wstałam do półki ze słownikami, żeby poszukać, co znaczy DYSFORIA 😂

I otóż najlepiej to wyjaśnia Kopaliński:

Dysforia - psych. przygnębienie, depresja, upadek ducha, przeciwieństwo euforii. 

- n.łac. dysphoria 'j.w.' z gr. 'złe samopoczucie; udręka' od dysphoros 'trudny do zniesienia'

Można było samemu wydedukować... 

W tytułowym opowiadaniu bohater ma przez cały dzień włączony telewizor. I ja, choć telewizji nie oglądam od naprawdę wielu lat, nawet nie wiem, ilu (pamiętam tylko, że włączyłam 10 kwietnia 2010 roku, gdy zadzwoniła mama, że coś się stało, oglądałam przez tydzień, no bo to jednak było straszne, co się stało; gdyby człowiek wtedy wiedział, jak to się dalej potoczy, jak się rozjada kariery na trumnach, to by ani nie spojrzał), więc choć nie oglądam - to właśnie wyobrażam ją sobie tak, jak to opisał Kołodziejczyk. 

I gdy o tym myślę, przychodzi mi do głowy, że to może jednak stereotyp jakiś jest... i że inne opisy innych mieszczan też mogą być stereotypowe... jakoś wiele z nich mi pasuje do tych wnętrz pokazywanych w czasopismach (o czym jeszcze niżej), gdy widzę te mody (które już zdążyły przeminąć, bo aktualnie pism nie kupuję) i w gruncie rzeczy tak podobne do siebie mieszkania, mimo że ich właściciele chcą się za wszelką cenę odróżnić od sąsiadów, to myślę czy to możliwe, żebyśmy wszyscy byli z jednej sztancy i te cierpienia nasze też są jednakowe...

Początek:

Koniec:

Wyd. Wielka Litera, Warszawa 2015, 284 strony

Z biblioteki 

Przeczytałam 12 listopada 2020 roku 

 

Smutno za oknem, jakoweś chochoły, w końcu jesteśmy w Bronowicach...Ze zgrozą stwierdzam, że skończyły się piękne czasy Aranjuezu, gdy za oknem miałam zieleń. Teraz leżąc (no, właściwie siedząc) w łóżku mogę już zobaczyć, kto wychodzi z klatki w bloku naprzeciwko 😓A przecież jeszcze chwilę temu liście drzew zasłaniały wszystko...

Ładny żywopłot, nie? Kiedyś, kilka la temu, jakieś tam prace były, maszyny wjeżdżały, no i tak już zostało.

Jak widać, wrócił mój laptop. Nie dość, że wydatek na ten nowy dysk, to jeszcze dla uczczenia powrotu syna marnotrawnego - zamiast skoczyć do Lewiatana po szampanskoje igristoje za 6,99 - weszłam na stronę Ulubionego Praskiego Antykwariatu. 

Skończyło się, jak zwykle (choć mogło być gorzej). Do koszyka władowałam 32 pozycje, a potem starałam się je eliminować jedna za drugą, chcąc się zmieścić w tysiącu koron. Zostało 18 sztuk. A co sobie obiecywałam??? 

😈

Najgorsze jest, że naprawdę nie wiem, gdzie się zmieszczą. Więc ambiwalentne odczucia mam po tym wczorajszym wieczorze. 

Ale za to rano (mam taki nowy zwyczaj sobotnio-niedzielny, że po śniadaniu wracam jeszcze do łóżka poleniuchować przy słowie pisanym/czytanym) trafiłam na coś ku pokrzepieniu serc 😎 Czytałam mianowicie jakieś pismo wnętrzarskie sprzed 5 lat i były tam dwie strony z gadżetami kuchennymi, które niewątpliwie są niezbędne dla każdej gospodyni. Nie mogłam się powstrzymać, żeby się nie podzielić z Wami kilkoma z nich.