Adam Mickiewicz - Pan Tadeusz

Znacie? To posłuchajcie!
Stęskniłam się za Panem Tadeuszem - ostatni raz czytałam go 3 lata temu i już mi brakowało tych pól malowanych zbożem rozmaitem...

Właśnie sobie uświadomiłam, że najtrudniej pisać o książkach ukochanych. No i tych powszechnie znanych. Bo cóż tu można dodać nowego, nie mówiąc o odkrywczym? Może raczej pokażę półkę:

To takie niepozorne wydanie, tom IV DZIEŁ, które w ilości 16 woluminów ukazały się w stulecie śmierci poety. Nie zdobyłam się na przywiezienie kompletu z domu, bo raz - brak miejsca, a dwa - chyba ich czytać nie będę. Mam u siebie tylko Pana Tadeusza i Dziady, jeśli kiedyś dojrzeję do reszty, to wiem, gdzie jest :)

Jestem skazana na czytanie takiego niezbyt atrakcyjnego wydania, mimo że w domu rodzinnym jest inne, dość monumentalne (dużego formatu), z pięknymi kolorowymi rozkładanymi ilustracjami - to na nim uczyłam się w dzieciństwie doceniać piękno ilustracji - do dziś pamiętam Maćka wśród królików w Dobrzynie. No ale nie mogłam zabrać do Krakowa tego właśnie wydania, bowiem nie należy ono do Ojczastego, który wszystko daje lekką rączką, tylko do Mamy - jest to jej jedyna książka poza kucharską :) W młodości była nauczycielką, skierowaną do pracy na wschodnich rubieżach i tam właśnie z jakiejś okazji dostała tego pięknego Pana Tadeusza. Ponieważ było to w latach pięćdziesiątych, przypuszczam, że również chodziło o jubileuszowe wydanie w stulecie śmierci Mickiewicza. Ach, nie myślcie, że Mama zła i nie dałaby, nie nie. To tylko ja krępuję się wyciągać rękę po jej własność :) Gdy Rodziców zabraknie, rozegra się bój między mną a bratem o to wydanie... a może nie? może brat nie będzie zainteresowany? jakoś go nie widzę wczytującego się w te strofy :)

Ja natomiast wczytuję się w nie Z ROZKOSZĄ! Jest tam wszystko, co lubię, łącznie z kryminałem i sensacją. Lubię czytać sobie półgłosem kolejne wersy, tyle że szybko chrypnę. Znam treść na pamięć, a jednak wczytuję się z ciekawością, co będzie dalej :) Jak to się dzieje? jak ten Mistrz potrafił tego dokonać? i jakim cudem ludzie tego nie lubią, poprzestają na szkolnej lekturze i NIGDY już do niej nie wracają?

Jak wspominałam poprzednim razem, książka służyła mi swego czasu za podręczny skarbczyk i zostało w niej trochę pieniędzy, szkoda, że nieaktualnych :)

Aktualnie rzadką w domu gotówkę przyklejam taśmą klejącą do tyłu lustra w przedpokoju, które jest odchylane na bok. W ten sposób zawsze mogę sięgnąć po banknocik wychodząc :) ale tak naprawdę korzystam z tej możliwości raz w miesiącu - przed wizytą w Skarbówce :) no i jak remoncik jakiś, który się opłaca gotóweczką, wiadomo. Od czasu do czasu wyciągam z bankomatu 50 zł, żeby mieć na warzywniak i to wszystko, jeśli chodzi o obrót żywymi pieniędzmi w moim domu. Tak myślę, że w razie wojny leżę i kwiczę.


Początek:

i koniec:

Oba świetnie znane, daję tu zdjęcia jeno z przyzwyczajenia :)

Wyd. Czytelnik Warszawa 1955, 473 strony
Z własnej półki
Przeczytałam 28 października 2014 roku


Nie obyło się bez ponownego obejrzenia filmu Wajdy:

Tak właśnie wygląda strona tytułowa w tym jubileuszowym wydaniu Mamy...
Na YT oczywiście w całości: