Zdeněk Svěrák - Vesničko má středisková

Idealna lektura dla mnie - po czesku i cienkie 😁

Polski tytuł to Wsi moja sielska, anielska i ta wieś jest tak cudnie pokazana przez autora i ci mieszkańcy, z których nie każdy to anioł, ale generalnie w porównaniu z prażakami to prawie 😂 Otik jest zmysłowo opóźniony, jak w najlepszej wierze mówi jego sąsiadka, pracuje w spółdzielni jako pomocnik pana Pavka, ale że co raz to powoduje różne nazwijmy to nieprzyjemności (oczywiście kompletnie niechcący), Pavek ma już opieki nad nim serdecznie dość i zapowiada, że po żniwach koniec. Dla Otika to koniec świata, bo Pavek jest dla niego jak ojciec (rodzice chłopaka nie żyją), więc z rozpaczy daje się namówić na przeniesienie do Pragi - dostaje taką propozycję, bo dyrektor centrali czyni zakusy na jego chałupę. Wszyscy sobie zdają sprawę, że miasto go zniszczy, ale skoro pan Pavek upiera się, że nie będzie już z nim pracował...

A obok - pierwsza miłość maturzysty, nieszczęśliwie ulokowana w nauczycielce siostry, miejscowy doktor, który co i rusz powoduje wypadek, bo jadąc podziwia uroki krajobrazu i recytuje wiersze, chorobliwie zazdrosny mąż sekretarki w spółdzielni i jej romans z zootechnikiem, kamieniarz robiący nagrobek bez napisu, co wzbudza wielkie zdziwienie, że ktoś sobie szykuje grób za życia jeszcze (u nas standard od dawna, przy czym nazwisko też już zostaje wykute)... 

Svěrák ma wielki talent do tworzenia postaci jak żywe. A ja ciągle nie napisałam do niego tego listu, co to kopertę mam już od dawna naszykowaną, wraz z nieaktualnymi już znaczkami.

Oczywiście machnęłam po raz kolejny sam film i po raz kolejny się wkurzyłam: on był u nas wydany w takiej serii Złote lata filmu czeskiego i wiecie, co zrobili? Napisy polskie można sobie ustawić opcjonalnie, ale lektor jest obowiązkowy, nie da się go zdjąć 😢 Oczywiście mam też czeskie wydanie, ale włączyłam to polskie, bo myślałam, że córka da się namówić na wspólne oglądanie (nie dała, no co to za głupek z niej jest).

Początek:

Koniec: 

Na końcu jest jeszcze posłowie reżysera. Jiří Menzel opisuje, jak doszło najpierw do powstania samego pomysłu (do Svěráka zadzwonili z filmu, że katastrofa, zapłacili mu kiedyś omyłkowo dwa razy za inny film - chodziło o Na skraju lasu, a teraz będzie kontrola, więc potrzebują na jutro pomysł na film osadzony w wiejskim środowisku, tak 7-10 stron), a potem do złączenia sił scenarzysty i reżysera i powstania Wsi moja sielska, anielska.

Gdzie indziej czytałam, że długo jeździli po okolicach Pragi szukając odpowiedniej wsi (chodziło oczywiście o kasę, żeby to nie było zbyt daleko od miasta) i one wszystkie były strasznie brzydkie przez te wszystkie powojenne spółdzielnie produkcyjne, baraki ze sklepami, przystanki autobusowe.

 

Wyd. Primus, Praha 1995, 88 stron

Z własnej półki

Przeczytałam 8 maja 2025 roku

 

Zajrzałam na stronę Ulubionego Antykwariatu, żeby się upewnić, że nikt mi nie podkupił tego, co mam tam w koszyku, a tu cios prosto w serce: mają teraz otwarte po odbiór osobisty jedynie od wtorku do czwartku w godzinach uwaga! od 6.00 rano !!! do 12.00. Wygląda na to, że w przyszły czwartek będę musiała się udać na wycieczkę dopołudniową z książkami w plecaku, bo przecież nie wstanę na tyle wcześnie, żeby jechać po książki, wrócić do hotelu (to jest ponad godzina w sumie) i znów jechać na miejsce spotkania z Věrą (ma mnie, na moją własną prośbę, zabrać do bagiennych łaźni Jary Cimrmana, bo nie wiem, czy bym sama trafiła), a raz, że Věra lubi bardzo wczesną porę 😁, dwa natomiast, że ja też będę teraz mocno ograniczona moją dietetyczną stołówką i muszę wcześnie wracać z wypraw. Co im strzeliło do głowy w tym antykwariacie? Czyżby właściciel stracił pracowników? On jest mocno humorzasty, czytałam w internecie różne narzekania na niego (choć sama mam z nim jedynie dobre wspomnienia, a przede wszystkim zawdzięczam mu pierwszą książkę - szłam tamtędy, wstąpiłam, oglądałam regały, w końcu coś wyciągnęłam i pytam, ile, a on na to, że nic, daruje mi ją 😍 a generalnie należał mi się ochrzan, bo to nie jest antykwariat do grzebania, tylko funkcjonuje online i cud, że miał dobry humor i nie przepędził mnie).

A jeszcze taki numer, że nagle uświadomiłam sobie, że nic nie mam dla Věry kupionego i chyba po obiedzie trzeba skoczyć do muzealnego sklepiku z pamiątkami po jakiś drobiazg. Plan na popołudnie był inny, wreszcie sprawdzić prognozę pogody na Pragę i ustalić, jakie ciuchy w związku z tym zabieram, wyciągnąć je wszystkie i przejrzeć, bo pewnie trzeba coś odświeżyć albo co.

 

Czy ktokolwiek myślał, że będzie inaczej?

Odkąd wprowadzono nowe przepisy o segregacji śmieci, stanowiące, że z parą dziurawych majtek należy jechać do PSZOK-u, tak właśnie wyglądają wszystkie pojemniki na odzież na osiedlu. Czyli zamiast na MPO wywóz szmat spada na firmy, które te pojemniki stawiają. A że mają one swój harmonogram opróżniania i pewnie nie zmienią go ot tak sobie, bo przecież należałoby zatrudnić więcej pracowników i kupić więcej samochodów, szmaty w workach i luzem stają się stałym elementem krajobrazu miasta.