Aleksandra Marinina - Współautorzy

 Poszłam do biblioteki z jedną myślą - muszę pożyczyć jakąś Marininę. Taka mnie naszła chęć po prostu, chyba jakaś uzależniona jestem, że od czasu do czasu MUSZĘ, niezależnie od tego, jak bardzo Nastia Kamieńska wkurza 😁

No i wchodzę, a tam, wyobraźcie sobie, na półce NOWOŚCI - KRYMINAŁY (jest taka zaraz koło wejścia, po remoncie się pojawiła) - wśród rozmaitych Skandynawów stoją sobie Współautorzy. Jak by na mnie czekali. Czytam tego blurba i czytam i za cholerę sobie nie przypominam, czy znam to już czy jeszcze nie. Ale spojrzałam na datę wydania - 2022 rok, gdybym czytała w ostatnich miesiącach, to bym jednak pamiętała, jeśli nie tytuł, to choć zalążek akcji 😂

Ale sami przyznacie, że chyba jakiś geniusz to pisał - ostatnie zdanie to majstersztyk: jak wypełnić trzy linijki, nic konkretnego nie mówiąc.

Więc tak: książka nowa, ale tylko na naszym rynku, bo w Rosji wydana w 2004 roku (ja ją nawet mam w oryginale, z tych dawnych zapasów, gdy mi pewien gość poznany na allegro realizował zamówienia na ruskie kryminały; zniknął w pewnym momencie jak sen złoty, może to i lepiej, bo już diabli wiedzą, ile bym tego nagromadziła, niby od przybytku głowa nie boli, ale w gruncie rzeczy czy to wiadomo? może od tych tysięcy książek w domu moje globusy?). 

Czyli, wracając do Nastii - ona jeszcze nie emerytka, ale przez cały gruby tom (w oryginale dwa) jojczy, kwęka, stęka i popłakuje, jaka to jest stara i prawie niedołężna, przynajmniej intelektualnie. A ma - uwaga - 43 lata. Niedługo ją czeka emerytura... Trzeba mieć do niej świętą cierpliwość. Choć momentami faktycznie czytelnik chciałby jej w sumie przyznać rację, bo myśli okropnie schematycznie, co dość zdumiewa. 

I jeszcze dodam, że chyba autorka nie miała pomysłu na rozwiązanie, bo jakoś to wszystko nie zostało na końcu dobrze wyjaśnione - ale może to moja wina, może nie zrozumiałam wszystkiego, bo kończyłam czytanie złożona globusem w Dżendżejowie (całą sobotę przeleżałam, wstając tylko po to, by Ojczastemu podać jedzenie - a taki był piękny dzień, widziałam przez okno słońce i błękitne niebo... no nie nacieszyłam się życiem). No nic, kiedyś jeszcze przeczytam to swoje rosyjskie wydanie, to się dowiem 😀

Początek:

Koniec:

Wyd. CZWARTA STRONA, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2022, 557 stron

Tytuł oryginalny: Соавторы

Przełożyła: Aleksandra Stronka

Z biblioteki

Przeczytałam 4 lutego 2023 roku

A na koniec ZAGADKA!

Co to jest?