Olga Chrobra - Dwie ulice

U Zacofanego w lekturze znalazłam taki post (radzę się zapoznać, jeśli lubicie wracać do lektur z dzieciństwa). A tam ta książka. Nigdy nie słyszałam o autorce. Na Rajskiej mieli, więc się udałam, choć tam ostatnio nie lubię chodzić. A jeszcze remont mają, wejście jest od tyłu i potem kilometry korytarzy aż do końca prawie drugiego piętra. No ale skoro akcja w Krakowie, to był mus. Nawet rozważałam przez chwilę zakup, bo jest na allegro, ale gdzie to niby potem dam??? Więc nie, trudno.

Rzecz o 12-letniej Uli, która z rodzicami i siostrą przeprowadza się do nowego pięknego mieszkania w kamienicy, ale ciągle z niego ucieka do ubogich krewnych dwie ulice dalej. Bo tam zwykła kartoflanka zjadana wśród życzliwych sobie ludzi smakuje lepiej niż frykasy w zimnym domu rodzinnym, pod surowym wzrokiem despotycznego ojca. To właściwie opowieść o tym, jakie konsekwencje może przynieść pragnienie wyrwania się ze swojej sfery, dążność do podniesienia statusu (której przecież nie można potępiać w czambuł), jakie bolesne może być odcinanie się od korzeni i jaką cenę płacą za to bliscy.

Oczywiście najbardziej mnie interesowały krakowskie lokacje 😀 Ula z rodzicami mieszka przy ul. Odrowąża, a babcia i pozostała część rodziny gdzieś przy Mazowieckiej. Ach, zapomniałam dodać, że wszystko to dzieje się w okresie międzywojennym! No a mapa poniżej jest z teraz... Ale - zajrzałam do "Nazw ulic Krakowa" pod Odrowąża - i dowiedziałam się, że tę ulicę wytyczono ok. 1930 roku, ale nazwę otrzymała w 1937. To mnie trochę skonfundowało, bo jakoś nie wyczuwałam atmosfery zbliżającej się wojny. Zajrzałam jeszcze do książki, gdzie są podane daty powstania i nazwiska architektów wszystkich domów (no, wszystkich - wszystkich do wojny). A tam: większość odrowąskich kamienic jest z lat 1933-1935. To dość ciekawe, że stała już większość domów, a ulica ciągle nie miała nazwy. 

Byłam tam kiedyś z aparatem, ale nie podzielę się żadnymi zdjęciami, bowiem nie jestem w stanie ich odnaleźć.

Pod koniec książki jest mowa o dużym pożarze na Krowodrzy, miałam nadzieję, że znajdę o nim wzmiankę w "Krakowie między wojnami" Czesława Brzozy, który jest takim kalendarium. Nie znalazłam, albo ten pożar nie był taki duży albo go w ogóle nie było 😁 

Za to przy okazji trafiłam na takie wyliczenie. Ciekawe, jak by wyglądało tego rodzaju zalecenie dziś? Chyba jednak nie 30 kg mąki? Gdy wszyscy mają lodówki i zamrażarki, być może większy nacisk byłby położony na zapas mięsa? Jeszcze parę lat temu ja sama zaplanowałabym najwyżej kilogram mąki, ale wtedy nie śniły mi się kopytka, pyzy, nie piekłam chleba 😋 A gdy przeczytałam o 10 kg kapusty kiszonej, to wiecie co? Dzisiaj wracając z pracy zahaczyłam o warzywniak i kupiłam 😀 Nie, nie 10 kg, ot, za 2,50 zł, do obiadu - ale mnie taka chętka naszła!

Początek:

Koniec:

Skomplikowane biblioteczne dzieje książki 😏

Wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa 1968, 198 stron

Z biblioteki

Przeczytałam 13 lutego 2021 roku

 

Wchodzę dziś do banku i widzę, że coś mi się wyświetla na zielono - jako wpływ znaczy się. Wytrzeszczam ślepe oko, jak to się u mnie w domu mawiało, a tam:

Myślę i myślę, o co tu chodzi... Miałam lokatę na 6 tysi (półroczną). Zarobiłam 30 groszy 😂😂😂

Bogać tam 30! Tylko 24, bo przecież jeszcze mi zabrali 6 groszy podatku!!!

Jeśli chodzi o robienie interesów, to jestem NAJLEPSZA!!! 

 

Tymczasem oglądam "normalne" filmy. Najpierw SZARLATAN czeski, reż. Agnieszka Holland. Podobał się, podobał, żarło... aż do połowy. Potem już przestało - i nie powiem, dlaczego, bo może ktoś go będzie oglądał, nie chcę nic sugerować. W każdym razie to na kanwie autentycznej postaci (bo nie do końca historii) zielarza i uzdrowiciela, którego nie mogło tolerować komunistyczne państwo, więc wytoczyło mu sfingowany proces. W filmie to bardzo złożona postać, mogąca z jednej strony budzić podziw, ale z drugiej i odrazę.

 

 

 

A potem wreszcie trafiłam na AKTORÓW PROWINCJONALNYCH z 1978 roku, od dawna już chciałam obejrzeć - i się zdziwiłam, bo nie pamiętałam, że to też Holland, całkiem niechcący mi się nałożyły na siebie. Ten film polecam gorąco, aktualny do dziś.

  

 

No a skoro już o czeskim filmie mowa, to obejrzałam ponownie po latach słynne NIKT NIC NIE WIE /Nikdo nic neví, 1947. Słynne, bo od tytułu tego filmu wzięło się to nasze powiedzenie nikt nic nie wie, czeski film. To taka wojenna komedia omyłek. Jako że Czesi są znani ze swego poczucia humoru i dystansu do samych siebie, wspomnę tu o takiej scenie. Członkowie orkiestry, dowiedziawszy się, że gdzieś tam biją esesmana, uznali, że wybuchło powstanie i jeden za drugim porzucają instrumenty, wymykając się chyłkiem, żeby wziąć udział w walce. Ale co się okazuje - esesmana ktoś bije prywatnie! Więc wszyscy po cichutku wracają na swoje miejsca i znów przykładają się do gry (od 39 minuty).

 

Miałam dziś jeszcze więcej popisać, ale gdy usiadłam do laptopa i załadowałam zdjęcia, zadzwonił telefon. Była 16.30. Dzwoniła Psiapsióła z Poznania, zaniepokojona, że mnie tyle czasu już nie ma na fejsie. No tośmy musiały pogadać, prawda? I oto nagle jest 18.40 czyli czas na kolację i... film oczywiście (dziś rosyjski)😉