Czytałam tę Opowieść dwa lata temu w oryginale, a tu okazuje się, że jest jeden egzemplarz tłumaczenia w Bibliotece Kraków. Zachował się cudem chyba, choć jest młodszy od emerytki (czyli mnie) o dwa lata jedynie. Być może z powodu wieku skazano go na emigrację do Magazynu. Tak widnieje w bibliotecznym katalogu, a gdy dzwoniłam do filii, pod którą ten Magazyn jest podpięty, żeby się dowiedzieć, kiedy będzie, bo dwa dni od zamówienia minęły i żadnej wiadomości - a tak sobie pięknie zaplanowałam, że to właśnie będzie post towarzyszący przez całą sierpniową Pragę - to dowiedziałam się, że z Magazynu książki przychodzą raz w tygodniu. No ale wreszcie jest.
Przeczytałam z równą przyjemnością, jak ten oryginalny. Nawet miałam impuls, żeby poszukać, czy w Pradze rzeczywiście jest ulica Przy Ósmej Szynie, ale potem postukałam się w głowę: nie bądź że aż tak głupia, babo 😂
Jednak będę wypatrywać pstrego tramwaju na ulicach Pragi!
PS. Ze wzruszeniem odkryłam, że charakterystyczne ilustracje robiła stara znajoma Alina Kalczyńska, graficzka wielce zasłużona dla upowszechniania kultury polskiej we Włoszech.
Początek:
Koniec:
Wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa 1964, 112 stron
Tytuł oryginalny: Pohádka o staré tramvaji
Przełożyła: Cecylia Dmochowska
Z biblioteki
Przeczytałam 3 sierpnia 2022 roku
Co do najbliższych lektur - wzorem majowym wybrałam kryminał na podróż, którego też prawdopodobnie nie skończę😉
W Dżendżejowie będąc robiłam prasówkę i oto w Polityce akuratnie był artykuł o Chandlerze niedawno czytanym. Gdzie chwalą nowe tłumaczenie, więc rzeczywiście trzeba będzie poczekać w bibliotece.
Dalej z prasówki. Gubię się w tym wszystkim, więc daję ku pamięci. Nawet nie wiedziałam, że jestem osobą cispłciową!
Była też rozmowa z gościem, który napisał książkę o wypożyczalniach wideo i - nie miałam pojęcia, że magnetowidy były takie drogie 😮 Oczywiście nie mieliśmy. Kupiłam - ha ha - jeden w latach dwutysięcznych, gdy miałam w wakacje zamówienie na tłumaczenie filmów, dostarczonych mi na kasecie VHS, ale wtedy to już grosze kosztowało. Mam go do dzisiaj zresztą 😁
Kończąc tę prasówkę, pragnę zwrócić uwagę Państwa na artykuł w Wyborczej, opowiadający historię Janusza Szpotańskiego, autora satyrycznego poematu Cisi i Gęgacze, cóż, o Gomułce, ale jak to się pięknie wpisuje w obecne czasy...
Dalej. Pazerność mnie zgubi! Wyczytałam dziś rano, że jest jakieś 500 plus dla seniorów. Że jest pułap dochodów, który nieco przekraczam, ale w myśl zasady złotówka za złotówkę i tak należy mi się co miesiąc kilkaset złotych! Dawaj na ePUAP wypełniać wniosek! Cóż, dopiero gdy go wysłałam, przyjrzałam się bliżej jego nazwie i naszły mnie wątpliwości...
No, a teraz już przechodzę do jutrzejszej Pragi. Złamałam się i przed chwilą jednak JEDNĄ książkę zamówiłam. To Slavné stavby Prahy 6 - albowiem znalazłam w antykwariacie (w którym jeszcze nigdy nie byłam, więc dodatkowy plus) tę pozycję za 350 koron (70 zł), podczas gdy w Moim Ulubionym jest za 888 (czyli za 177 zł) 😁 Tak że ten, nie mogłam przejść obojętnie, prawda? I trzeba trafu - w opisie znajduję taki passus:
Kniha je milým pozváním na procházku architektonickým bohatstvím šesté pražské městské části, od nejvýznamnější památky středověku - románského kostela sv. Máří Magdalény v Přední Kopanině přes raně barokní stavby a výrazné stopy pozdního baroka, řadu pozdně klasicistních rozlehlých domů, velkorysých staveb moderní architektury až po řadu slavných vil a to nejen vil na Babě nebo vily Müllerovy.
A ja akurat w tej Přední Kopanině mam zamiar być, mam w zeszyciku opisane, że ze stacji metra Nádraží Veleslavín mam jechać autobusem 161 trzy przystanki, co trwa 11 minut i że tamtejsze najmniejsze muzeum w Czechach jest czynne w środy od 16 do 18! Więc się obczytam wcześniej!
Natomiast na stronie Ulubionego owszem, mam w koszyku kilka pozycji, ale to już raczej w stylu za 19 koron i zamówię będąc na miejscu, po pierwszym zorientowaniu się w zasobach antykwariatów stacjonarnych, coby znowu siatki nie ciągnąć za sobą 😁 Swoją drogą wczoraj do tego koszyka zaglądam, a tam mi ktoś podkupił "Tchórzy" Škvoreckiego, były dwa egzemplarze po 19 właśnie i poszły. Ale nie płaczę wcale, życie przecież przede mną 😂
/jednak tę czerwoną ludową siatkę, która była tak pomocna w maju, jak najbardziej spakowałam/
Żegnam więc - na dobę ha ha - z siecią zmarszczek co prawda, ale bez dodatkowych atrakcji na twarzy 😚 I przypominam - można tu codziennie zaglądać 😎
Praga, czwartek - dzień pierwszy
Wszystko szło dobrze, dojechaliśmy przed czasem do Ostrawy i z tej radości nawet sfociłam tablicę dworcowego baru (jak tanio!)...
Odebrałam zamówioną książkę w antykwariacie dotąd mi nieznanym, przeurokliwy:
A potem sobie chodziłam po okolicach. Upał jest straszny i słuchajcie, tak sobie chodzę, chodzę, a tu śmietniki, więc zrobię se selfie. Ja ci patrzę, a na zdjęciu mam pysk czerwony jak flaga Związku Radzieckiego (może dlatego, że chodziłam po ulicach Ruskiej, Moskiewskiej, Krymskiej etc.). Przeraziłam się, chociaż tę maść, co nie pozwala na słońce odstawiłam już we wtorek. Co za stres. Tylko do metra, żeby się ochłodzić i zobaczyć, czy minie...
Ale zanim, to odważyłam się spytać dziewczyny czytającej i popijającej sobie winko na ulicy, czy mogę ją cyknąć. Żeby zwiększyć szanse na powodzenie akcji, spytałam po angielsku, no wiecie, moja angielszczyzna - a okazało się, że ona czyta właśnie po angielsku książkę, zbiór meksykańskich opowieści... To jest właśnie mój pech 😂
Bo to jest tak:
Ewentualnie można też udać się na pyfko Do starych szmat 😄
Ale ale! To jest właśnie to, o co mi chodzi! O taką pracę! Czy muszę w tym celu zamieszkać w Pradze?
Bo jak ktoś uprzejmie wskazuje na ulicy - praca daje pociechę. Ha ha ha. To było niedaleko szkoły, pewnie jakiś uczeń nie może się doczekać wyzwolenia ze szkolnych więzów, myśli, że w robocie będzie lepiej. Z drugiej strony ma rację - w życiu bym nie chciała wrócić do szkolnej ławki!
Pierwszy domofon - to ze względu na panią Karpíškovą , bo w serialu tasiemcu czeskim Vyprávěj był bohater o tym nazwisku i jestem przywiązana.
Tymczasem oznajmiam, że nie wiem, czy przeżyję piątek, bo Věra się uparła, żeby jutro jechać na przyprawę, a ma być 35 stopni i żeby rano. Ja pytam, o której się umówimy, ona na to:
- O której chcesz, może być i o szóstej.
Borze szumiący, musiałabym na głowę upaść, więc wynegocjowałam, że spotkamy się na jakimsiś przystanku autobusowym o 8.30.
A tak przecież chciałam, żeby nic nie musieć i tak się tylko włóczyć. Ale ona MUSI mi coś pokazać 😃
Praga, piątek - dzień drugi
Przeżyłam, ale bo też na propozycję, coby wyleźć jeszcze gdzieś na górę w pełnym słońcu obejrzeć kościół, stanowczo odpowiedziałam odmownie. Za to wylezienie wcześniej na punkt widokowy nie było zbyt męczące 😁
Miło, gdy od razu wiadomo, kto szczeka!
Miły przechodniu, gdybyś chciał przyłożyć rękę do dzieła, czekamy na Ciebie w każdą środę od 17 do 18 z kawą lub herbatą. Że też ja w najbliższą środę wybieram się po południu zwiedzać najmniejsze muzeum w Czechach, gdyby nie to - z pewnością bym pojechała podlewać albo pielić...
Oczywiście uważając na torach.
A skoro już o torach mowa, to jednak przy temperaturze 35 stopni najlepiej jest w metrze, taki przyjemny wiatr 😁
Nie wiem, co mnie napadło, żeby pojechać na obiad tramwajem. Prawie umarłam, bo był akurat bez klimatyzacji. A przecież mówili, że każdy tramwaj z klimą jest z przodu oznaczony żółtym čumákiem, jakkolwiek się to po polsku nazywa, no takie coś z przodu, doskonale widoczne. A ja nie sprawdziłam. Trzeba wtedy pamiętać, żeby wstając dokładnie sobie poodklejać sukienkę z tyłka...
Ale ja tu o tramwaju, a tymczasem znowu sobie płynęłam z jednego brzegu Wełtawy na drugi i to w jakim towarzystwie! Kiepsko widać, no tygrys. Swoją drogą ciekawe, jak się nazywa facet, który tę łódź przeprawia cały dzień (jest siedem tras). Przecież nie motorniczy ani kierowca?
Dalej: z pudełka po 10 koron wydostałam jakieś wspomnienia z czasów komuny, a resztę dokładnie wyfociłam i teraz będę przeglądać, czy coś ciekawego się jeszcze nie znajdzie (myślę konkretnie o tych skandynawskich kryminałach, co w zeszłym roku) 😂 Za to Věra chciała nabyć TO dla synowej, ale w środku była dedykacja pod choinkę, no nie na czasie 😁
Wieczorem poszłam do jednego kościoła, bo miała być msza, więc chciałam go w środku obejrzeć przy tej okazji. To jakaś parafia greckokatolicka słowacka, kompletnie nierozmowni ludzie - czekałam tam z nimi na otwarcie ponad 20 minut i nikt nic, myślałam, że zakwitnę (jak widać).
Jezdem zmęczona, mógłby mnie ożywić jedynie jakiś kryminał, ale mam tylko ten polski zabrany na drogę (nie zajrzałam wcale). Nieco mnie ożywiło, gdy wyszłam z zakupów w Lidlu (wszystko o wiele droższe niż u nas) i zobaczyłam naprzeciwko ogromniastą kolejkę, nie wiadomo do czego. To byli sami młodzi ludzie. Nawet bym podeszła zapytać, mimo siaty, za czym kolejka ta stoi, ale akurat nadjechał mój autobus 😒 I teraz nie wiem i mnie to męczy. Owszem, w tym budynku jest teatr, ale jakoś nie sądzę, żeby po bilety...
Na zakończenie dnia - výzva, na drzwiach kamienicy. Wyzywa się, przepraszam, wzywa się pana Kotka, żeby się skontaktował z panem Petrem. Być może pan Kotek wie, o co chodzi?
W hotelowej lodówce już pełno (weekend). I teraz patrzcie, jak rzeczywiście ludzie coraz bardziej oszczędzają (o czym się trąbi w prasie i w telewizji) - na jednej półce widziałam PIĘĆ litrowych słoików z jakimś jedzeniem przywiezionym z domu, na drugiej trzy.
Praga, sobota - dzień trzeci
W nocy przyszła burza, troszkę to ochłodziło powietrze i dziś już było całkiem znośnie. Przejrzałam rano zdjęcia pudeł z antykwariatu po 10 koron, co tom je wczoraj zrobiła i co? I mówisz i masz! Chciałam szwedzką spółkę autorską i była. Otwierali dzisiaj o 10.00, nie mogłam się doczekać, no i żeby mi ktoś z tego pudełka nie wyciągnął!
Chłopaki z Niemiec grali, ale nie pamiętam, jak się ta gra nazywa.
Przypomniałam sobie, że czytałam kiedyś, że napis na kaplicy, gdzie wygłaszał kazania Jan Hus, najlepiej jest widoczny o 15.00 - no tom się stawiła i faktycznie! Bo chodzi o to, że to są takie poziomo zainstalowane na fasadzie deseczki z otworami w kształcie liter. Gra światła i cienia.
...i zwiedziłam cmentarz. Cmentarz zawsze musi być. I porządek na cmentarzu musi być!
Instrukcje, co robić, gdy was zamkną.
A całkiem niechcący zrobiłam sobie (częściowe) selfie, choć chodziło mi raczej o złote myśli nagrobne:
Pamiętacie? Mówiło się i u nas o tym, że w Pradze zmienili nazwę placu, przy którym stoi rosyjska ambasada, na taką 😂 No i ambasada musiała zmienić adres, dokumenty, pieczątki i tak dalej 😂
A z drugiej strony stoi konsulat, tam z kolei pomalowali ogrodzenie wiaduktu 😀
Pisałam wczoraj o ogromnej kolejce młodych ludzi. Czy to możliwe, żeby stali po bilety na ten koncert?
Jotka narzeka, że strasznie dużo przewijania. Ja wiem 😒 no ale inaczej się nie da... Sama robię w ten sposób, że naciskam klawisz END, ale w telefonie to może nie działa?
Odcinek specjalny, książkowy
Same nerwy. No bo wyobraźcie sobie: człowiek myśli, że w maju kupił już wszystkie nowe pragensie, co wyszły od pandemii, a tymczasem na półce w księgarni:
Nawet nie sprawdziłam, ile kosztuje, bo nie no, bez przesadyzmu, nie kupuję (teraz). A obok...
I tu dopiero mnie wkurzyli. Bo ja to kupiłam w maju - jako pierwszą część cyklu. Teraz patrzę, o druga już wyszła, grubsza od tamtej. A to CHOLERA JASNA ta sama, tylko nowe wydanie ROZSZERZONE!
Erotyczna Praga była już na przecenie w maju, tak jej się przyglądam i zastanawiam, czy chcę 😎
Ale wśród przecenionych pojawiła się i taka pozycja, dwa grubaśne (i ciężkie) tomiszcza. Chodzę koło tego i myślę. Myślę. Myślę.
Cenowo wypada w porządku... Pamiętajcie, z koronami to jest tak, że stawiamy przecinek przed ostatnią cyfrą i mnożymy razy dwa - i już mamy w złotówkach. Czyli: 42,9 x 2 = 85,8 zł
Na osłodę jedno z pudełek po 10 koron 😂
Tak naprawdę, jaki jest Jarosław, każdy widzi...
Takie zdołałabym przeczytać i dać nowe posty, zgodnie z czyjąś tu sugestią... ale to kosztowna zabawa 😂
A teraz - jest niedzielny poranek, spróbuję się dostać do trzech kościołów. Trzymajcie kciuki!
Praga, niedziela - dzień czwarty
Wybrałam dzielnicę szpitalno-uniwersytecką, bo tam dużo i kościołów i kaplic. W pierwszym wszystko poszło gładko, było otwarte na pół godziny przed mszą, a najbardziej mi się spodobały te krzesła (takiego nie mam):
Mijając kościół zobaczyłam jednak, że dziołcha już nie siedzi na schodach, a drzwi otwarte. Kłamczuszka! W środku usłyszałam dyskusję z zakrystii, po czym dziołcha stamtąd właśnie wyszła i prychając na mój widok usiadła w ławce. Pilnowała mnie chyba. Cóż, mało mają parafian, to biorą, co jest, do pomocy...
Skoro już wpadłam na pomysł zwiedzenia ogrodu botanicznego, to poszłam za ciosem. Oczywiście co znalazłam w części rekreacyjnej? Tak jest, półkę z książkami 😁
Nasi tu byli, pomyślałam. Ale chyba nie, bo brak znaków diakrytycznych.
Po obiedzie zwiedzałam place zabaw, bo mam w zeszyciku spisanych pięć ławeczek Foglara, to taki pisarz dla młodzieży był, skaut. I chciałam je odnaleźć. Trzy zaliczone. A na jednym placu była mama-kaczka z kaczątkami, ale że akurat żadne dziecko tym się nie bawiło, to nie wiem, jak działa. Na placach zabaw słychać głównie rosyjski, powiem Wam.
Na plac zabaw nie można z pieskiem, więc jest UWIĄZADŁO. Ładne słowo wymyśliłam?
A jeszcze pojechałam do takiego okrągłego kościoła koło cmentarza i słuchajcie, jakiego mam pecha. Kościół był jeszcze zamknięty, więc obchodzę go naokoło, fotografuję resztki pomników, a tam na ławce śpi bezdomny, a na trawniku na ręczniku wyleguje się drugi, właściwie niekoniecznie bezdomny, no ale. Zaczyna mi udzielać informacji. No to grzecznie odpowiadam. Tak się chłop rozkręcił, że w międzyczasie już w kościele zaczęły wierne (dwie sztuki) klepać litanie, ja w nerwach, że zaraz msza, a ten nawija! Głównie na temat, dlaczego ludzie niszczą wszystko - na ten przykład mamy tu urżnięte ręce i głowy. Potem gładko przeszedł do Ukrainy, gdzie był miesiąc i Hitler to aniołek w porównaniu z Putinem, pokazał mi zawieszoną na szyi kulkę, którą - jak twierdzi - wyciągnął z głowy kolegi. Następnie poinformował mnie, że proboszcz przychodzi na gotowe, a wszystko wcześniej przygotowuje KASZTELANKA. Może miał na myśli zakrystiankę, ale to była w każdym razie osoba świecka.
I słuchajcie, jak już wreszcie udało mi się od niego oderwać i wejść do środka, to ledwo zrobiłam parę zdjęć, już wypadła KASZTELANKA zła jak cholera i zabroniła mi fotografować.
Taka to udana wyprawa była 😂 Dobrze, że niedaleko była Parukářka czyli wzgórze z parkiem, które już dawno chciałam zobaczyć (szubienica tam kiedyś stała), więc przynajmniej przyrody sobie użyłam. Ludzie tam sobie grillują, wylegują się na kocach i na hamakach, spacerują z piwkiem w ręku...
A poniżej typowy Czech. Ależ oni lubią długie włosy 😁
Praga, poniedziałek - dzień piąty PRZEŁOM
Cóż to za przełom, spytacie. Otóż dopiero wieczorem wracając z psychiatryka 😅 zdałam sobie sprawę z rozmiarów katastrofy. Już wczoraj coś było nie tak. Znów to mam. To zapalenie skóry. Najpierw pomyślałam: no nic, tylko kupować bilet powrotny i znów zaszyć się w domu. Ale nie, bez jaj! Wszystko przecież można jakoś utemperować. Tej maści, co mi tak pomogła na początku, przecież zabrałam trochę. Nie można po niej na słońce, wiadomo. Ale przecież połowę Pragi mam już za sobą, to tak bardzo płakać nie będę, że PLANU NIE REALIZUJĘ 😏 Zaraz sobie przejrzę zeszycik w poszukiwaniu inspiracji, gdzieby coby, byle nie na słońcu.
Więc przełom polega na tym, że więcej wycieczek nie będzie, spróbuję się kręcić po okolicy, snuć wzdłuż ścian jak jakiś wampir obudzony w biały dzień 😁 No, a gdyby trzeba było przejść na drugą stronę ulicy - parasolka. Trudno.
To jeszcze dobrze, że mam w planie dwa kina i dwie wystawy 😍 A nawet trzy kina, bo dziś odkryłam, że w środę wyświetlają rumuński film... a mniejsza, o tym we właściwym czasie 😉
Dobrze, więc podsumowanie dnia. Wszystko przebiegało pięknie: wystawa z okazji 20-tej rocznicy powodzi (wpisałam się do księgi pamiątkowej, można mnie tam poszukać), nowy mural w Karlinie, tamże kościół, bo był otwarty, choć proszą o datki, bo otwarcie kosztuje, szukanie dzieła sztuki czyli ceramicznej sofy na terenie szpitala Bulovka (tam właśnie zakończył życie Hrabal, ale nie pamiętałam w którym pawilonie), pomidory w skrzynce na parapecie (to jest pomysł, ja w przyszłym roku też zasadzę, a nie jakąś łąkę kwietną), obiad z menu dla seniorów za 99 koron (pierwszy raz jadłam zupę kulajda, dalej nie wiem, co to, może ziemniaczana z grzybami, ale smaczne, bo kwaskowe; to koło bramborów to jedyny sposób jedzenia warzyw dopuszczalny według Czechów czyli - smażony kalafior).
Wspomniałam o psychiatryku. Myśmy tam były w maju z Věrą, ale wiadomo, że jak jesteś w towarzystwie, to zdjęć się nie zrobi, więc pojechałam znowu. Wchodziłam tym razem przez budynek z portiernią i słuchajcie, mają tam takie ustrojstwo, które przechodzącego skanuje w celu temperaturowym! Nie, że ktoś siedzi obok i mówi proszę przejść tędy, nie - zorientowałam się po czasie, że to, co się przesuwa na ekranie, to ja 😂 36,7 stopnia, jak Bóg przykazał. Może gdy ktoś ma 39, to odzywa się alarm?
Koło szpitala powstało w latach 70-tych osiedle dla uczczenia przyjaźni polsko-czechosłowackiej (ciekawa lokalizacja, prawda?) i ulice mają tam polskie nazwy, podobnie jak centra handlowe. Nie mogłam sobie darować wizyty w domu kultury Krakov...
A trzeba było, bo się zdenerwowałam, jacy jesteśmy zapóźnieni. Zwiedziłam mianowicie tamtejszą bibliotekę. Ogromną, zajmuje całe drugie piętro. I co ja paczę? Ludzie sobie sami oddają i wypożyczają książki! Aż poszłam do pana z obsługi, coby mnie oświecił w tej kwestii. Jest maszyna, książki kładziesz pod skaner (nawet pięć jedna na drugiej, wszystkie sczyta), przyciskasz, że oddajesz i już Ci z konta zdjęło. Odkładasz na regał obok. A jeśli wypożyczasz, musisz użyć karty bibliotecznej. I wsio. A my ciągle sto lat za Murzynami, w kolejce do pani bibliotekarki.
W dziale BELETRIE chciałam zobaczyć, co mają polskich autorów i jedyny, który mi w ogóle przyszedł do głowy, to Tokarczuk, jakoś sobie nikogo innego nie mogłam przypomnieć 😂 Była jedna. A w kryminałach trzy sztuki Krajewskiego.
Jeśli Ci zbywają szczepki kwiatków, możesz przynieść i się podzielić. Ba, nawet widziałam, że można sobie pożyczyć mapy! Mapy!
Wokół wszędzie bloki, jest tam nawet jeden taki najdłuższy w Czechach, 300 m długości i 18 klatek, w ul. Zielonogórskiej, ale nie chciało mi się wędrować w tym słońcu, żeby go znaleźć, więc jest tu zastępczo inny. Ma takie przewiązki co trzy piętra. Oczywiście pasteloza, ale szczerze mówiąc widziałam po drodze takie jeszcze nieocieplone czyli szare i wyglądały o wiele gorzej, więc niech tam... Na osiedlu, obliczonym na 33 tys. mieszkańców (9,5 tys. mieszkań), nakręcono niejedną scenę filmową, w tym i taką, którą pewnie znacie (serial Arabela).
Wieczór zapada nad Sídliště Bohnice...
Praga, wtorek - dzień szósty
No umówmy się, że unikanie słońca, gdy się chce łazić po mieście, nie jest najłatwiejszym zadaniem... rozkładam parasolkę, składam parasolkę, rozkładam parasolkę, składam parasolkę. Najprościej było iść do muzeum, ale ja w muzeum za długo nie mogę wytrzymać. Obejrzałam to, co chciałam czyli wystawę foglarowską (Foglar, patrz ->) i bardzo mnie kusiło, żeby wziąć udział w tajemnej grze. Na przykład do mapy na ścianie, której tu jest fragment, był szereg pytań i zagadek. Faaaajne. Ale najlepiej się bawili rodzice i dziadkowie tych dzieciaków, które niby to rozwiązywały - w końcu foglarovky to dzieciństwo tamtej generacji. Spodobało mi się, że wypożyczono na wystawę pokój pisarza 😍
W tym samym muzeum są jeszcze wystawy stałe, chciałam tylko kuknąć, ale te panie pilnujące są niewyżyte, ciągle mnie wołały tutaj niech pani przyjdzie, bo właśnie się zaczyna prezentacja etc. Dwie i pół godziny! Ludzie!
Ale widać mi było mało, bo po południu też pojechałam na wystawę, na szczęście mieszczącą się w jednej sali. Poświęcona ona jest pewnemu czeskiemu filmowi z 1968 roku, opowiadającemu o czeskich lotnikach RAF. Ponieważ wcześniej wiedziałam, że coś takiego będzie, to wyobraźcie sobie, że przed wyjazdem ten film obejrzałam! Wojenny o lotnikach z RAF! Ja! Matko, jaka ja jestem zakręcona na czeskim punkcie...
No, ale. W gablotce był taki eksponat:
Cóż poza tym? Przed magistratem, jak zwykle o tej porze roku (właśnie trwa tydzień Prague Pride) rozłożono tęczowy dywan.
Na Poczcie Głównej pan z ochrony zamiast pilnować, żeby zdjęć nie robili, gadał cały czas z kimsiś (to ten w białej koszuli), więc szybciutko machnęłam aparatem, oczywiście krzywo i w ogóle. Ale co oni mają z tym zakazem fotografowania strategicznego celu pocztowego?
Moda obecna jest taka bardziej bieliźniana. Normalną sprawą jest chodzenie po mieście w biustonoszu. Znaczy ja to tak określam, bo trudno to nazwać bluzką (ale jeszcze takiego zdjęcia nie zrobiłam). Jeszcze młode dziewuchy... ale dziś widziałam kobietę w moim wieku, w obcisłych spodenkach dżinsowych, co to nawet tyłka dobrze nie przesłaniają, a do kompletu biustonosz.
Gdybyście chcieli poznać swoją przyszłość (tak do 5 lat), to bardzo mi przykro, ale nie dysponuję pełnym numerem telefonu. Konkurencja pewnie zerwała.
Natomiast jeśli macie zamiar zapalić, to pamiętajcie: po cichu i szybko!
Maść pomaga błyskawicznie (zdjęcie z windy), co jednak nie oznacza, że się wkrótce z parasolką rozstaniemy...
I znów wieczór, znów sprzątanie.
Praga, środa - dzień siódmy
Dzień siódmy- dzień odpoczynku 😁 I prawie taki był, bo obudziłam się z globusem, wzięłam Magiczną Tabletkę i... poszłam dalej spać. Dzięki czemu mi przeszło, ale z domu wyszłam dopiero o 11. Pojechałam odebrać książkę (o ranysiu, mam nadzieję, że to już ostatnia - a przynajmniej nic już nie mam w planie), ale z tramwaju wysiadłam wcześniej, bo zobaczyłam takie coś:
Po drodze mijałam słynny antykwariat, który już dawno właścicielowi wyrwał się spod kontroli 😂 Ponieważ to było po słonecznej stronie ulicy, nawet nie przechodziłam...
Ten domofon też się wyrwał spod kontroli - drugiego tam nie ma, nie wiem, jak się ludzie dostają do mieszkań, chyba tylko z klucza.
Jasno i wyraźnie powiedziane, kiedy nie parkować, prawda?
Odkryłam nową jídelnę, gdzie - uwaga uwaga - do drugiego dania była nawet surówka! Tyle że czynna do 13.30, więc nie ma co zwlekać z obiadem 😀 Te schody tam prowadzą, bo jest na I piętrze, a na dole jest również ichnia restauracja, czego nie należy mylić, bo to kosztuje!
Łatwo powiedzieć neboj...
... ale wiadoma sprawa, że nikt, kto wszedł do tego tunelu, z niego nie wyszedł!
Ponieważ pod wieczór wybierałam się do kina, prawie zrezygnowałam z zaplanowanej na środę wycieczki. Na środę, bo w środy od 16 do 18 jest czynne na końcu świata najmniejsze muzeum w Czechach. I już jechałam metrem do domu, gdy NAGLE pomyślałam, a co mi tam, zdążę i lu go.
Aliści po przybyciu na miejsce i przekroczeniu ulicy, żeby sprawdzić, o której autobus powrotny, okazało się, że za 17 minut! Albo potem długie czekanie. Tak że - zwiedzałam miejscowość ekspresowo, a muzeum widziałam jedynie z zewnątrz, gdybym nawet zdecydowała się zostać do następnego kursu i zakładając, że otwieracz by przyszedł punktualnie, musiałabym się zmieścić w 5 minutach, żeby jeszcze dobiec na przystanek (a jak wiadomo, w moim wieku nie biega się za autobusami). Muzeum wygląda tak (to kremowe na pierwszym planie, wsio) 😂
I odpocząwszy chwilkę - do kina.
Z kinem była taka sytuacja, że czekając na tramwaj przeczytałam, iż co drugą środę są projekcje kina europejskiego, za darmo, bo fundowane przez UE. I dziś wypadał film rumuński La Gomera. Słuchajcie, polecam gorąco! Niedawno sobie obiecywałam, że prześledzę, co tylko się uda znaleźć z filmu noir, a tu proszę - film noir a' la XXI wiek 😍
A teraz wielce zadowolona z całego dnia idę wyciągnąć kopyta.
Praga, czwartek - dzień ósmy
Byłam na tym w kinie i jest to bardzo smutna komedia o tym, jak przesądy i manipulacja mogą zadecydować o bardzo złym kierunku naszego życia.
Na tym wolałam nie siadać, zgaszą światła i jeszcze mnie podłączą do prądu i nie wiem, co się stanie...
Byłam w innym antykwariacie, ale szczęśliwie udało się nic nie kupić.
Byłam w księgarni i się zdenerwowałam. Brałabym, brała... ale jest bardzo grube i ciężkie, a ja się łudzę (?), że uda mi się tym razem zapakować wszystko do walizki, że nie będę musiała mieć osobnej torby z książkami.
Byłam na stacji kolejowej, skąd odchodziły transporty Żydów do gett i koncentraków - niestety pomnik im poświęcony jest otoczony parkingiem. Jest to po prostu skandal. Ale ponoć całe to miejsce ma zostać przebudowane.
Poczekałam 20 minut i podjechałam pociągiem do miasta, bo mało brakowało, żeby się skończyło tym razem bez pociągu, a tradycja każe chociaż raz gdzieś pojechać. Powiem Wam, że jest jedna rzecz, której bardzo nie lubię na czeskich dworcach. Nigdy nie wiesz, z którego peronu odjedzie Twój pociąg, wszyscy stoją przed wyświetlaczem i czekają, aż się pokaże ich peron.
A to z kolei jest coś, co lubię na dworcu Masarykovo - zawsze się znajdzie ktoś, kto zagra na pianinie, niektórzy nawet potrafią 😍
Byłam... sama nie wiem, gdzie - nazywa się to Stanice přírodovědců (stacja przyrodników?), trochę połączenie ogrodu botanicznego z małym zoo, raj dla dzieci, gdzie pani da chłopczykowi konewkę i podlewaj sobie do woli.
Właściwie chciałam napisać, że spotkałam szczura, ale kangur jaki jest, każdy widzi.
Czesi są bezpośredni w myśli, mowie i uczynku, więc... nie pozwalajcie dzieciom sikać na trawniku. Jestem ciekawa, jak by taki napis u nas był sformułowany, bo przecież na pewno nie użyto by słowa sikać 😂 Prosimy załatwiać potrzeby fizjologiczne w WC?
Byłam w parku, na ławce znalazłam to. Jakieś koncepcje?
Mam od zawsze problem ze słowem zážitek - przeżycie, przyjemność? Jak idziesz do teatru, to ci życzą fajnego zážitku. Z podróży masz przywieźć zážitky (wrażenia?). A tu piszą, żeby się nie bać zažít rzeczy. Może doświadczyć.
Z takiego fru-fru to na pewno ma się ładny zážitek!
Na mieście już widać, że wybory się zbliżają. Kto wygra, ten dopiero będzie miał zážitky!
Są takie miejsca, których sam nie znajdziesz przez przypadek, musisz się o nich skądś dowiedzieć...
Na dobranoc poezja - prosto z drzwi toalety. Trafia mi do serca, bo one się zeszłego lata nauczyły jeździć przypadkowymi tramwajami 💚💛💜
Praga, piątek - dzień dziewiąty
Piątek źle się zaczął i źle skończył. Zacznijmy od tego, że w pokoju obok była trójka Polaków. I oni wczoraj poprosili mnie, czyby nie mogli zostawić u mnie bambetli dziś rano, bo będą sobie jeszcze zwiedzać cały dzień, a wieczorem odjadą. Dobrze, ale wychodzili o dziesiątej, więc już byłam spieszona (na 15.00 do kina). W planie była wycieczka metrem do dość odległej dzielnicy, gdzie zamierzałam sfotografować dzieło sztuki o tytule NOGI Z WODY, wystawione w ramach festiwalu Sculpture Line. Co roku staram się jakieś znaleźć. Jak z wody, to z wody, chodzę i szukam fontanny czy czegoś. Adres miałam dokładny - ulica i numer - ale okazuje się, że to kompleks biurowy. Ładnie zagospodarowany, mnóstwo zieleni, więc focę, aż przylatuje ochroniarz i oznajmia, że to prywatny teren i zdjęć robić nie wolno. Żesz. "Załagadzam", że szukam tych nóg i że dzieło sztuki w ramach festiwalu, więc bynajmniej nie potrzebuję niczyjej zgody - gość nie ma pojęcia, gdzie tu coś takiego jest. Oddalam się i wchodzę do jednego z budynków, gdzie na recepcji siedzi starsza pani, będzie łagodniejsza. Ona też nic nie wie, ale z tyłu są dwa rybniki (stawy znaczy się), to mnie wypuszcza tam tylnymi drzwiami. I oczywiście w jednym z tych stawów są nogi - tyle że teraz patrzę i widzę, że ani jedno zdjęcie się nie nadaje (cóż, w samo południe...). Ale wtedy jeszcze tego nie wiedziałam, cykałam, a tu przylatuje kolejny ochroniarz z tą samą śpiewką. Nie mam siły na użeranie się, odchodzę. Niedaleko jest jeszcze twierdza, to sobie obejrzę.
Rany boskie, niedaleko to było na mapie, a ja szłam i szłam w cholernym słońcu wzdłuż pieprzonej kilkopasmówki, gdzie dodatkowo pod parasolką jesteś jak w saunie. Autobusy jeździły spod metra, ale nie znałam nazwy przystanku najbliższego tej twierdzy, więc nie wiedziałam, czy tam... Aż tu widzę znajomy pompkujący autobus 😁 to już wiedziałam, że jestem blisko.
Myślałam, że umrę idąc z powrotem. Bo on co pół godziny jeździ. Jak dotarłam do metra, jak siadłam, tak myślałam, że nie wstanę już nigdy, a przynajmniej dzisiaj. Ale człowiek to twarda bestia. Że zawału nie dostałam? W metrze przeglądam zdjęcia, a tu nagle aparat się zafiksowuje na jednym i nic, nie reaguje ani na zamykanie ani żadne inne akcje. To mi się nigdy nie zdarzyło. Schowałam taki włączony do torby. Już wiedziałam, że koniec i tylko się cieszyłam, że jutro ma ponoć padać, więc i tak by ze zdjęć były nici (Pollyanna!), a pojutrze wracam i ha ha trzeba kupić nowy aparat i zaś problem jeszcze, jaki.
Dobrze, idę do kina, ostatniego w tym roku. Film Prezydentka. Ja wiem, że moja wina - wszystko, co się dziś wydarzyło, to moja wina, z tą twierdzą mogłam przecież sprawdzić rano dojazd - ponieważ w ogóle nic o filmie nie przeczytałam, tak jakoś sobie myślałam, że to będzie jakiś dramat czy cóś. A tymczasem - komedia romantyczna!!! Ło matko i córko!!! Tyle szczęścia, że cała kręcona w Pradze, więc miałam tę satysfakcję przynajmniej, że mogłam (próbować) rozpoznawać lokacje.
- To my jeszcze zjemy coś na stołówce.
Jakiej stołówce? Jestem żywo zainteresowana, bo może ja też kiedyś skorzystam. Otóż mają na myśli kuchnię naszą. Normalnie szlag mnie mało nie trafia, bo przecież uprzedziłam na recepcji, że wjadą na górę tylko po bagaż.
Ja prdl.
No cóż, zadzieram kiecę i lecę, bo musiałam jeszcze po chleb. Więc po schodach, a nie windą, żeby mnie pani nie zobaczyła i o nic nie pytała, wymykam się po angielsku. I teraz: w drodze do Lidla znajduję obok dzwonów na chodniku dwa stosy książek, patrzę, wielkie albumy o sztuce. Na wszelki wypadek przejrzałam tytuły i poszłam dalej.
Wracam z Lidla, a tam książek już więcej i ludzie wokół nich. No to też oglądam, stwierdzam, że głównie literatura amerykańska i francuska, ale oto album fotografii starej Pragi, jak nowy, oto jakiś Hrabal, oto kolejny kryminał mojej ulubionej skandynawskiej spółki - a oto zza rogu wyłaniają się z siatą z Ikei dwie dziewczyny i wykładają kolejne pozycje. Pytam, czy zdradzą tajemnicę tej operacji - przeprowadzają się 😁 Obwąchuję wybrane przez siebie książki, bo mnie coś zaleciało, ale nie, to tylko ten starszy pan, niestety. Który, nawiasem mówiąc, gwizdnął mi sprzed nosa "Pragę 1921" - właśnie ją studiuje.
No i tak. Wyszłam po chleb, wróciłam do domu z kolejnymi sześcioma książkami. Byłoby siedem, bo miałam w ręce Dashiella Hammetta (czy to kryminały czy bardziej sensacja?), ale zajrzałam do środka i jakiś dziwny mi się ten czeski wydał, patrzę do stopki - Bratysława, no tak, to słowacki był 😂 Łowicka siata byndzie w akcji. Jestem zrozpaczona.
Jedyne, co mnie dziś dobrego spotkało, to - dwa razy zostałam o coś zapytana per mladá paní. Ja wiem, że to tylko taki zwrot, ale i tak cieszy 😂
Praga, sobota - dzień dziesiąty
Uff, zmęczonam, choć nic wielkiego nie zdziałałam. Albo zwalam na zmęczenie, a tymczasem to Reisefieber się znowu odzywa. W ostatni dzień człowiek nie wie sam, co ma począć, w rezultacie trochę połaziłyśmy z Věrą, zaciągnęła mnie do koników, a ja nawet miałam pierwotnie plan, że się przewiozę, ale od samego patrzenia, jak się kręcą, zawróciło mi się w głowie 😁 Jest to nowa atrakcja na mapie Pragi, bo ta karuzela po wielu latach została odrestaurowana i ponownie oddana do użytku.
Widziałyśmy, jak kręcą film o tytule Yellow Flower, a teraz czytam, że szukali mnóstwa statystów w wieku do 75 lat, kruca bomba, znów nie zostałam gwiazdą filmową, człowiek się o wszystkim dowiaduje za późno 😕
Dziś była ta parada i na mieście pełno młodzieży z tęczowymi flagami.
Ja natomiast wybrałam się jeszcze raz przepłynąć Wełtawę i tu niespodzianka, cóż to za łódź przypłynęła luksuśna, ze skórzanymi kanapami.
Przewozu w tym miejscu już w przyszłym roku nie będzie, bo budują kładkę pieszo-rowerową.
Całe popołudnie poświęciłam fotografowaniu ludzi, przez pandemię zdążyłam zapomnieć, jak to lubiłam. Zrobiłam milion zdjęć i teraz się zastanawiam, czy nie wrócę do bloga z tymi zdjęciami...
I tak dalej i tak dalej i tak dalej. Koniec tego przewijania, idę się pakować 😁
Praga, niedziela - dzień jedenasty
Tyle tego dnia, co kot napłakał. Dotoczyłam się z moimi torbami do metra i to były ostatnie chwile, gdy jeszcze byłam w stanie trzymać aparat w ręku. Trzęsącym się z wysiłku ręku. Poważyłam wszystko już w domu: walizka 17 kg, siatka łowicka 7 kg, torebka na ramieniu 3,5 kg. Dosyć, nigdy więcej!
Na szczęście, gdy dojechałam na dworzec, wyświetlał się już peron (ponad pół godziny wcześniej), więc nie musiałam tam stać jak baran. A wczoraj wieczorem przyszedł sms, że z przyczyn technicznych będzie podstawiony inny wagon. Oho. No i teraz bonanza: wsiadam i szukam swojego miejsca numer 7 - ale zaczynają się od 11, a między kolejnymi jeszcze są luki 😁 Ludzie zdezorientowani, a obsługa mówi, żeby siadać gdzie bądź. Ale siadasz, a za chwilę przychodzi ktoś z biletem na to właśnie miejsce. W rezultacie wszyscy w końcu pousiadali dopiero po odjeździe ze stacji.
Ciągłe opóźnienia, więc i my takie mieliśmy. A w Ostrawie na ruchomych schodach zjeżdżał za mną facet z elektryczną hulajnogą i dostałam nią w łeb, bo mu się majtnęła. Ale było mi już wszystko jedno 😂
Przesiadka na autobus, gdzie już ci Hiszpanie i te Włoszki, co im się w pociągu gęby nie zamykały, siedzieli cicho, widać się zmęczyli kłapaniem 😅 Zdjęcie dla mnie na rzeczy pamiątkę: nie zakładać spodenek na podróż! Lepsza sukienka (gdy chcesz iść do toalety)! Córka mnie nakręciła, że niby dlaczego mam nie nosić, że emerytka to nic nie znaczy i w sumie ma rację, ale w WC łatwiej podnieść do góry sukienkę 😉
No, a teraz siedzę taka ogłupiała, że niby co ze sobą zrobić, jak to, jutro nigdzie nie idę zwiedzać? Na początek sfociłam przywieziony dobytek (wiecie, że po czesku 'dobytek' znaczy BYDŁO?). Dziesięć i pół kilo na 18 sztuk, osobno jeszcze zważyłam. Myślicie, że się w końcu podłoga zawali? Ale przede mną teraz DZIEWIĘĆ MIESIĘCY posuchy 😕
PS. Rachunki mi się kompletnie nie zgadzają, bo walizka w dniu wyjazdu ważyła 10 kg, przywiozłam 17+7=24, odejmujemy 10,5 kg książek, zostaje 13,5 kg, odejmujemy tak ze 2 kg folderów i gazet, zostaje 11,5 kg. I teraz pytanie: skąd te dodatkowe półtora kilo??? Czy ktoś mi może podrzucił trochę koki w podwójnym dnie? Będę bardzo bogata?
PS2. Istnieje też opcja, że te półtora kilo to brud na ubraniach, ale się przecież w błocie nie tarzałam 😂😂😂
