Daria Doncowa - Metro do Afriki

 

Jak wspominałam ostatnio, moje czytanie po czesku i po rosyjsku osiągnęło remis. W przewidywaniu większej ilości czeszczyzny postanowiłam więc nadrobić trochę Doncowej. Stałam przed półką (jedną z półek) i co którą książkę wyciągnęłam to się okazywało, że czytałam. Oczywiście nie żebym pamiętała, tylko miałam z tyłu wpisaną datę ołóweczkiem. Z tym że do końca temu ufać nie można, bo nie zawsze wpisywałam. Teraz już się staram, ale wiecie - brak systematyczności zawsze mi doskwierał.

Nawiasem mówiąc, to też jeden z moich planów na emeryturę - niby żeby zrobić z tym porządek. Brać po kolei stare kalendarze, wyszukiwać książki na półkach i dopisywać. Po co? O rany, bez głupich pytań proszę! Bo tak!

Osobny plan to ten związany właśnie z Doncową, bo jej mam koszmarne ilości i kompletnie nie panuję nad tym, co ostatniego czytałam w danej serii. Cztery ich mam, Metro do Afriki to nr 31 cyklu o Daszy Wasiliewej. Blog mi pokazuje, że niby 4 do tej pory przeczytałam, ale to niemożliwe przecież, musiało ich być więcej. Bałagan również na blogu!

Okazuje się, że na emeryturze nie mam za bardzo czasu na czytanie. Albo może mi się nie chce. Tak że tydzień mi zszedł na tej Doncowej, a byłoby jeszcze dłużej, ale dziś spojrzałam przypadkiem na kilka haseł wiszących na kartce przy biurku, a tam: Zakończ to, co zacząłeś, by nie karmić się niepotrzebnym niepokojem. No to zakończyłam i teraz mogę się karmić innymi niepokojami.

Kto panuje nad rosyjskim, przeczyta powyżej, o czym ten tom. Kto nie panuje, temu i tak cała informacja na nic. Doncowej wyszło po polsku zaledwie kilka książek, a teraz to już chyba nic nie wyjdzie 😁

Dodam jednak wytłumaczenie tytułu, bo one są zawsze u Doncowej od czapy. Otóż: w tle powieści przewija się remont, jaki pułkownik Diegtiarew postanowił zrobić u syna pod jego nieobecność (😂😂😂). Dasza słyszy od pracownika Castoramy, że remont to prawdziwe święto, ale sama stwierdza, że ona remontów nienawidzi i wolałaby przekopać metro do Afryki. I ja się z nią w sumie zgadzam 😁 

Początek:

Koniec:

Półka, którą należy uporządkować.

Wyd. EKSMO Moskwa 2007, 347 stron 

(Tytuł rosyjski: Метро до Африки)

Z własnej półki (kupione 1 lutego 2010 roku za 12 zł)

Przeczytałam 10 lipca 2022 roku

Jak przystało emerytce, zaczyna się wysiadywanie w poczekalniach przybytków służby zdrowia. Od paru miesięcy borykam się z czymś, co miałam już ponad 10 lat temu i z czego wyleczyli mnie na klinice dermatologii. Można to krótko, acz dobitnie określić jako syf na mordzie. Najprawdopodobniej aktualnie wzmocniony stresem ostatnich miesięcy. Jeszcze w czerwcu wyskoczyłam raz z pracy dopytać tam, czy mogę się zarejestrować. A tu - ha ha - kliniki na Skawińskiej niet. Okazało się, że jakieś dwa lata temu przenieśli się na Botaniczną. Zadzwoniłam. Muszę donieść skierowanie, no bo tamto sprzed lat już nieważne. Przytomnie zapytałam o terminy - na sierpień. Tyle że przyszłego roku 😂 Ale to zależy od sytuacji. Czyli dobra nasza, bo wtedy też jak mnie lekarz zobaczył w drzwiach, to kazał przyjść za dwa dni, a nie za dwa lata. Karty mojej nie mają, jest w archiwum (w Prokocimiu). Złożyłam drogą elektroniczną wniosek o wydanie kopii historii choroby, bo nigdy nic nie wiadomo. Dostałam odpowiedź, że sprawa zostanie załatwiona BEZ ZBĘDNEJ ZWŁOKI. I od tej pory codziennie sprawdzam i dowiaduję się, że jest w trakcie realizacji. Od 20 czerwca. Czyli już 20 dni bez zbędnej zwłoki kserują dwie kartki.

No, ale skoro już jestem panią swego czasu odbyłam wizytę w przychodni i dostałam skierowanie z adnotacją PILNE. Na drugi dzień udałam się na klinikę. Tam zostałam poinformowana, że skoro to pilne, to mogą mnie zapisać na... luty 2023. I że nie ma aktualnie zwyczaju pukania do gabinetu lekarza i pokazywania mu pyska, żeby ewentualnie podjął decyzję o szybkim przyjęciu.

No cóż, nie uśmiałam się, bo mi nie do śmiechu, jedynie uprzejmie odrzuciłam ofertę. Wróciłam do domu z podkulonym ogonem. Ale kolejnego dnia stwierdziłam, że nie mogę się poddawać i pojechałam do "zwykłej" przychodni dermatologicznej niedaleko. Pani z okienka dopytała o jakieś szczegóły, po czym wręczyła mi karteczkę z terminem wizyty.

Następnego dnia o 12.30.

Jaciekręcę!

No, a następnego dnia o 12.30 zdiagnozowano mi atopowe zapalenie skóry i wydano receptę na maść robioną. Niestety w osiedlowej aptece są obłożeni robotą i dostanę ją dopiero we wtorek po południu, ale lepiej późno niż wcale, jak mówi pewien amerykański film geriatryczny.

Więc tak. Czekam na cudowne wyzdrowienie, no bo jak tu zostać kobietą pracującą, gdy się ma pysk niewyjściowy? Ba, ostatnio chodzę na spacery po zapadnięciu zmroku (i klnę, na co tyle tych latarń na osiedlu). Bo lekarz w przychodni mi "na razie" zapisał żel dla zmniejszenia świądu (bo najgorsze jest to, że się cały czas drapię), ale promienie słoneczne i ten żel ponoć się nie lubią.

Tenże lekarz, poproszony przy okazji o receptę na Sumigrę (chciałam zrobić zapasik przeciwmigrenowy na sierpniową Pragę), bąknął, że mu się wyświetlają jakieś braki w dostawach i zaproponował coś innego. Nie lubię takich eksperymentów na mojej biednej głowie, ale przekonał mnie niższą ceną (sztuka Sumigry ostatnio około 19 zł, a ta nowa 9,50 - no, to jest różnica dla biednej emerytki, tak?).

Niestety miałam już okazję wypróbować i stwierdzam, że wymyślił to jakiś idiota, który w życiu nie miał do czynienia z atakiem migreny na własnej skórze! Widzicie tę instrukcję?

Wstaję o 4.30 i na oczy dosłownie nie widzę, a oni mi każą wykonywać te wszystkie czynności, w tym odkleić folię pokrywającą czyli wymacać, z którego rogu da się chwycić i pociągnąć, nosz ludzie! W dodatku w czasie, gdy tabletka się rozpuszcza na języku, czuć jakiś tam jej smak - a dlaczego niby gdy ktoś ma atak migreny to nie je i nie pije? Jakiś powód chyba jest, prawda?

Lekarz twierdził, że ten sposób (na język, a nie połknięcie i fru do przewodu pokarmowego, wątroby i stamtąd dopiero z krwią do łba) powoduje, że jest szybszy efekt. Coś nie bardzo w to wierzę. Choć nitroglicerynę się daje właśnie pod język, żeby szybciej zadziałała, nie?

Czas wolny od klinik i przychodni chciałam wykorzystać na porządki w laptopie i zdecydowałam się jednak na kupno dysku zewnętrznego. Wyczekiwałam przesyłki z wielką niecierpliwością, jak tylko nadeszła, podłączam i... laptop jej nie widzi. Co za zawód. Internety powiedziały, żeby spróbować podłączyć oba wtyki USB (a zastanawiałam się, po co są dwa), jednak to też nic nie dało, podobnie jak podłączenie do laptopa córki czy do telewizora. Ja to mam pecha. Ale na drugi dzień pan sprzedawca powiedział, że będzie w pobliżu i przywiezie mi inny na wymianę, więc problem został rozwiązany i obecnie zabawiam się w przenoszenie tego i owego nie tylko z laptopa, ale i z rozlicznych pendrajwów, no taka rozrywka, jak się tu nudzić na emeryturze, gdy tyle do zrobienia 😂

Ale ale, na zdjęciu jest karta pamięci - robiłam porządki w szufladach na Fabryce i wygrzebałam mnóstwo ciekawych rzeczy, a to jest jedna z nich. Prawdopodobnie karta pamięci do pierwszego aparatu cyfrowego. No patrzcie tylko - 256 MB 😅 Ile tam się zdjęć mieściło??? 

I to by było na tyle z wieści na froncie emerytalnym (umyłam wszystkie okna; schudłam 1 kg; oglądam serial koreański; byłam w trzech sklepach obczajać kuchnie - nienawidzę takich wycieczek; zalali mi z góry łazienkę i WC - kwiat lotosu normalnie).

Do następnego!