Wanda Chotomska - Dziesięć bałwanków + PRAGA sobota

 

Nauka liczenia, a konkretnie odejmowania według Chotomskiej, a trochę i Agaty Christie 😁

Wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa 1987 (wydanie IV)

Ilustracje: Hanna Czyżewska

Seria: Poczytaj mi mamo

Przeczytałam 20 maja 2023 roku

Praga, dzień trzeci

Ranysiu, ja naprawdę nie wiem, czy żyję. Wyszłam z domu o 9.00, wróciłam o 19.30. To nie jest normalne, nikt mi tego nie wmówi. Byłabym już w piżamie, ale waham się, czy nie iść do kuchni po piwo, no a w piżamie w moim wieku to się po korytarzach nie gania. Ech, jak człowiek był młody, to się w akademiku latało pół nago 😁 A teraz się zdziwiłam, bo w kuchni, gdzie sobie grzałam mleko, była starsza pani w samym tiszercie, niżej miała po prostu gołe nogi... ale łatwiej z gołymi nogami, niż w piżamie, co nie?

Więc tak, jakimsiś zbiegiem okoliczności cały boży dzień łaziłam po schodach. Tak się zaczęło i tak skończyło. Wiem, że są krokomierze, ale czy istnieją schodomierze? Dziś by się idealnie wpasowały. Najpierw byłam w Instytucie Informatyki, Robotyki i Cybernetyki, gdzie oprowadzał nas pan z Wiednia. Aha, bo na festiwalu głównie działają wolontariusze - ale jakie związki z Czechami miał nasz pan wiedeńczyk, który co prawda robił błędy, ale jednak po czesku mówił, tego nie zdradził. Potem zwiedzałam Instytut Chemii Organicznej i Biochemii z laboratoriami, pracowniami i oczywiście technicznym zapleczem - ale najbardziej mnie zainteresowały wieszaki w sali wykładowej - bo mam w domu takie same 😂 Tam myślałam, ze jajo zniosę, bowiem do oprowadzania dorwała się dziewucha, która nigdy w życiu nie powinna tego robić. No nie każdy się do tego nadaje - mamrotała pod nosem, ba, nawet nie to że z głowy, tylko czytała z kartek bez żadnej intonacji kompletne pierdoły, nikogo nie interesujące poza fachowcami, przepisane żywcem z jakichś informatorów naukowych. Ja bym już stamtąd uciekła, rezygnując nawet z dostania się na dach, co zazwyczaj jest główną atrakcją takich zwiedzań, ale nie było jak.

Na pocieszenie wzięłam z knihobudki w miasteczku studenckim kryminał 😂 ale nie że go będę wiozła do domu, tak tylko, na wypadek, gdyby gdzieś trzeba było czekać w kolejce. Co się nie stało.

Pojechałam do krematorium i to było zdecydowanie najciekawsze. Tak sobie myślę, że napiszę posta na praskiego bloga o tym 😁 Tymczasem wrzucam tylko parę zdjęć - czekajcie, nie wytrzymam, idę po to piwo.

No więc tak: to jest już od tyłu. Z przodu jest katafalk z trumną, elegancki, a gdy się ceremonia skończy, trumna wyjeżdża na to cosik, a potem zjeżdża piętro niżej.

Popatrzcie, jak przyjemnie wygląda to miejsce z piecami (są dwa, zapierniczają równo, nieraz i 30 spaleń dziennie). Zatrudnione tam osoby mają i lodówkę i telewizor, praca jak każda inna, no 😁

Już naszykowane garnki na poniedziałek, mają numerki i nigdy się nie mylą.

Gdy pan oprowadzający (tym razem pracownik) mówił o tym, że nie wszystkie elementy ulegają spaleniu i jak gdyby nigdy nic sięgnął ręką do pojemnika, z wrażenia i napięcia, żeby koniecznie sfotografować to, co wyjmie, aż nie słuchałam co mówił 😅 Zdaje się, że chodziło o różne części wstawiane operacyjnie, implanty i tego typu...

Nie zniechęciło mnie to w żaden sposób do obiadu, nie myślcie sobie. Ale jechałam w nerwach, bo plan był, że posilę się pełnym obiadem dla seniorów, a tam czynne do 15.00. Zajechałam na pół godziny przed zamknięciem, w strachu, że zostaną jedynie knedliki o tej porze, a UWAGA knedlika już w życiu nie tknę. Ale mi się poszczęściło, bo był jeszcze gulasz na papryce z makaronem 😍

Najedzona po kokardę ruszyłam szukać plynojemu. Nawet nie wiem, jak to się po polsku nazywa - gazometr? Taki wielki zbiornik gazu. Ja mam z nim złe doświadczenia, bo już go przed laty szukałam (tak sobie, dla sztuki)... i nie znalazłam. Dopóki byłam trochę dalej, to go widziałam, jak tylko podeszłam bliżej, znikał za drzewami. I żadnej prowadzącej do niego drogi. Tym razem zawzięłam się, skoro było zwiedzanie. Ale wykończyło mnie to. Polazłam na górę, błąd, zlazłam na dół, znowu w górę, tylko w innym miejscu... gdy w końcu tam dotarłam, myślałam, że padnę na trawę i już się nie ruszę. W dodatku nie było warto.

Bo tam teraz jest jakiś lotniczy instytut badawczy czy cóś i zrobili pod nim tunel aerodynamiczny do badania wielkich prędkości, więc cóż tam było do oglądania? Ciekawi wsadzali łeb do tunelu i tyle.

A na koniec udało się zdążyć na oprowadzanie po arcydziele architektury brutalistycznej w wykonaniu dwóch panów: jeden ma stronę internetową o sztuce socjalistycznej w przestrzeni publicznej i jest jej zagorzałym wielbicielem, a drugi był przez wiele lat dyrektorem technicznym tej budowli. Znowuśmy byli i w podziemiach i na dachu, obejrzeliśmy oryginalne plany wyciągnięte z archiwów i dostaliśmy nawet... puzzle z tym budynkiem 😁

Niemniej jednak nie wiem, czy jeszcze żyję, więc może by tak spróbować na przyszłość raczej gangsterki niż turystyki?