Hanna Ożogowska - Ucho od śledzia

Hannę Ożogowską każdy zna - każdy z mojego pokolenia, bo nie wiem, czy w przypadku obecnego pokolenia młodzieży można z całą pewnością tak stwierdzić, tak to już jest, że część książek z naszej młodości wychodzi z mody... my do nich wracamy, ale nasze dzieci wolą Harry'ego Pottera, a wnuki? hm, kto wie, co wybiorą wnuki...

Dlaczego UCHO OD ŚLEDZIA? To ulubione powiedzonko jednego z bohaterów powieści. Akcja jej toczy się w Warszawie, gdzieś na początku lat sześćdziesiątych, w zrujnowanej podczas wojny kamienicy na Powiślu. Naokoło trwa odbudowa Warszawy, napomyka się już o Zamku Królewskim, którego ruiny widać przez okno mieszkania państwa Szafrańców.

To starsze małżeństwo, którego jedyny syn zginął podczas powstania, a kamienica została trafiona bombą. W oczekiwaniu na przydział nowego mieszkania, Szafrańcowie żyją w swym dawnym 4-pokojowym mieszkaniu ze służbówką na pierwszym piętrze, nie zważając na katastrofalny stan reszty domu - ale już nie sami: kwaterunek przydzielił trzy pokoje obcym, zostawiając staruszkom jeden, do tego przechodni pokój. A więc mamy tu klasyczną komunałkę :) Najgęściej zaludniony jest pokój państwa Piotrowskich z dwójką synów, a w pozostałych dwóch pokojach i służbówce mieszkają samotni: pan Czernik, lubiący nieco wypić, pielęgniarka pani Aniela ze swoim jamnikiem Pimpusiem i poważna nauczycielka polskiego pani Tołłoczko. Jak to bywa we wspólnych mieszkaniach, nie brak problemów z takiej przymusowej koegzystencji, ale zasadniczo lokatorzy darzą się wzajemną sympatią i pomagają sobie w życiowych kłopotach.
Taki jest punkt wyjścia, gdy w mieszkaniu przy ulicy Boleść pojawia się nastolatek Michał, siostrzeniec pana Czernika - matka przywiozła go z Łodzi, gdzie chłopak nie mógł dojść do ładu ze swoim ojczymem. Michał jest bardzo pewnym siebie zawadiaką, prędzej ucho od śledzia niż chwilę jego słabości ktoś zobaczy.

Wkrótce potem w pokoju nauczycielki pojawia się młoda kuzynka, Agnieszka. Okazuje się, że chodzi do szkoły o rok wyżej i w ogóle jest jakaś taka - w oczach Michała - przemądrzała. Toteż Michał buntuje przeciwko niej Witka, starszego syna państwa Piotrowskich. Zaczynamy naszą przygodę z tą trójką: będziemy jej towarzyszyć w chwilach radości i smutku, przyjrzymy się, jak rodzi się przyjaźń i jak zmieniają się życiowe priorytety pod wpływem mądrej dziewczyny...

Chłopcy chodzą na telewizję do jednego z kolegów. Poszukałam początków telewizji w Polsce na Wikipedii, okazuje się, że codzienny program ruszył w 1961 roku.

Charakterystyczne ilustracje wykonał Gwidon Miklaszewski.

Początek:

i koniec:

W domu znalazłam jeszcze cztery powieści tej autorki:

To oczywiście nie wszystko, bo przecież jeszcze i Złota kula była i Raz, gdy chciałem być szlachetny i Za minutę pierwsza miłość... Znacie je wszystkie?

Wyd. Nasza Księgarnia Warszawa 1988, wyd.IX, 302 strony
Ilustrował Gwidon Miklaszewski
Z własnej półki
Przeczytałam 13 lipca 2013